алмайтын рационалдык білімнің әуел бастапқы агрессивтілігімен сипатталатын, мэні “билікке деген ерікке” негізделген техникаға радикалды дұшпандыкты білдіретін позицияны ұстанады (Марісузе, Адорно, Хоркхаймер). 60-шы жылдардың соңында бұл көзқарастар контрмэдениет идеологиясына жүйеленді (Т.Роззак). Контрмәдениет бойынша барлык казіргі саяси күштер - мейілі ол “солшылдар”, “оңшылдар”, “орталык” болсын, технократиялык коғамның бірыңғай күндылыктарына, техникалык рационализмге деген діни сенімге негізделген билік үшін күреске әкеледі. Техниканы философиялық зерттеу өте күрделі кұбылыс жэне эр түрлі кырлардан түрады; методологиялык, элеуметтік, саяси, эстетикалык, аксиологиялық жэне т.б. Қай мәселені алға тартканына байланысты техника философиясы не ғылым философиясымен жақындайды, не элеуметтік философияның немесе антрапологиялык философияның бөлімі ретінде карастырьшады. Техника философиясы негізінен екі басты дәстүрдің ыкпалында: неопозитивизммен әсері жэне байланысы бар сциентистік методологизм жэне мәдениеттанымдық антропологизм. Техниканы философиялык зерттеулер осы екі дәстүрдің біріне бағдар ұстануына байланысты не логикалық-методологиялық мэселелермен айналысады, не техниканың гуманистік кұндылыктык кырларынан зерттейді. Бұл дэстүрлер кейде қиылысып жатады, ал бұл аталған зерттеулердің синтезіне деген тенденцияны туғызады. Техницизм дүниетанымы, “технологиялық детермиьшзм” батыстык ойшылдардың көптеген теорияларын камтып жатыр: “индустриалдык қоғам теориясы”, “постиндустриалдык коғам теориясы”, “ғылыми
