Әлемге деген постмодернистік көзкарас белгілі бір «центризмдерді» (антропо-, еуропо-, логоцентризмдер) орнату мен бекіту емес, өйткені еуропалық әлемнің болмыс стратегиясының мұндай күрылымдарының жарамсыздығына көзі жетті. Постмодерн тұраксыздык, өзгермелілік, ағымдылык мойындалатын элем үлгілері өміріндегі эклектизмді көбірек насихаттайды. Тураксыз үдерістерді сипаттауға кошу - постмодерн ғылымына тэн касиет, ал элемді хаос ретінде, мэтін ретінде философиялык пайымдау - постмодерн жағдайындагы философиялык дүниетанымның жаңа бағдары. Қалыптасу такырыбына бет бұру болмыс стратегиясының өзін басқаша өзгертеді. Егер классикальпс; философия білімінің негізін мэнділік, Абсолют, Құдай жэне т.б. ретінде түсіндірілетін нәрселерден іздесе, ал «жаңа» стратегия бұл мәселелерді коммуникацияға, 125
«осындағы» жэне «казіргі» сұхбатка қарай көшіреді. Постмодернистер өзінің күнделікті тіршілігіне сай, тұйык ойлы, өзімен және өзгелермен сұхбаттасатын индивид ретіндегі маргиналдык күрылымға үлкен мэн береді. Оның болмысы еркін аныкталатын коммуникация болып табылады, онда жалғыздык жағдайында «Менге» катысты «өзіндік эрекет», ал «Өзгеге» қатысты «осында» жэне «казір» іске асырылады. Бұл коммуникация, ойша іске асырылатын ішкі «өзіндік әрекет» - өз ішіңдегі таусылмас сұхбат, өзінцен тыс өзгелермен сұхбат. Сұхбатта, коммуникацияда катаң ғылыми, легитимді бекітілген гносеологиялык тұрғыда Акиқаттың ашылуы маңызды емес, ал «Мен» жэне «Өзгенің»
