165
-
Апа, екеуіне де жақсы қып тұрып сый беріп аттандыршы!- деді. Ұлжан
үндеген жоқ.
Қонақтар қымыз ішіп болып, енді қоштасарға келгенде Ұлжан Барласқа
қарап бір сөз айтатындай пішін блдірді. Қонақтар іркіліп қалған еді.
-
Мынау балам оқудан қайтқалы сүле науқас боп, арыла алмай қойып еді.
Сендер келгелі жақсы сөздеріңмен ем әкелгендей болдыңдар. Қадамы құтты қонақ
болдыңдар!-деді. Абай шынында да дәл осы кезде өзін-өзі бар сырқаттан құлантаза
боп арылғандай, нық бір қайрат жиып алғандай сезді. Шешесі үндемесе де, ашып
айтпаса да, «білгіш, танығыш, сыншы» сияқты көрінді. Ол бөгелсе де сөзін бітірген
жоқ-ты.
...Тағы да келе жүріңдер. Анау кәрі әжесі мен бізді де көп сейілттіңдер.
Жолдарың болсын! Келген сапарларыңа тыста бір азырақ ырым байлаттым. Ала
кетіңдер... Риза, қош боп аттаныңдар!- деді.
Абай тысқа шығып, Барластарды аттандырып жатып, енді көрді. Осы үйдің
екі жылқышысы Беркімбай мен Жарқын Барласқа арнап бір семіз көк атты,
Байкөкшеге арнап бір торы құнанды ноқталап ұстап тұр екен. Екі ақын екеуін
жетекке алып, тағы да «қош, қош» айтып, жүріп кетті. Абай шешесіне
дән риза боп қуанып кеп, бұрынғы бір кішкентай күніндегі еркелігіне басты.
Ұлжанның мол денесін қапсыра құшақтап, қатты қысып, бетінен, мұрнынан,
көзінен қайта-қайта сүйді (44-45 бет)
М.Әуезов «Абай жолы» роман-эпопея. Бірінші кітап. Бірінші бөлім.
«
Қайтқанда» Алматы: Жазушы, 1989.-608бет
Достарыңызбен бөлісу: