санайтын, оларға әдетте жирене, тіксіне қарайтын, немесе назар аударуға татымайтын жандар санатына қосып, елемеуге, ескермеуге тырысатын. Ол, тіпті екі аяқты адам атаулыны қоғамға пайдалы және пайдасыз деген екі-ақ түрлі категорияға бөліп қойған еді. Аралық топ жоқ. Бұл үкімнің күші тек әлі бәлиғатқа толмаған, немесе оқуларын бітіріп үлгірмеген бала- шағаға ғана жүрмейтін. Осы тәрізді, кездейсоқ естіген адамның әумесер, яки ақымақ санауына негіз берерлік шетін ойлар Едігеде өте көп еді. Болашақ жарты құдай, толық пайғамбар, әзірше бүкіл әлемдік қазы – яғни бірінші жылдық филолог аспирант төсекте дөңбекшіп, ұзақ жатты». Осы текстегі ерекшеленген лексика-синтаксистік құрылымдар келтірінді
романда да кездеседі, ал бұл текстаралық байланыстың дәлелі: «Сол ғажайып гүл кеудесінде көктесімен-ақ Адамның ақыл-ойы күн санап өлшеусіз өсе берді. Тәңірінің өзі білмейтін жаңа өнер, жаңа ғылым тапты. Асқақтығы, тәкаппарлығы шектен шықты. Ақыры, жақсы ұйықтап тұрған бір күні Жаратушының ойына кіріп-шықпаған ғаламат сұмдық, басбұзар тентек сауалды, Құдай үшін қаралы сауалды қойды өзіне-өзі. «Мен – Адаммын! – деді. – Қолымнан келмейтін нәрсе жоқ. Ауада құстай ұша алам. Суда балықтай жүзе алам. Жердің майын сусын қып, тасын отын қып, жансызға жан бітірдім. Күннің жарығын қолдан жасадым. Бұлт жайлатып, жауын жауғыздым, найзағай ойнатып дауыл тұрғыздым. Жер бетінде мен бітірмеген шаруа қалмады. Енді жұлдыздарға жол салып жатырмын. Менің құдіретім жетпейтін не бар? Айды да қопара алам, күнді де өртей алам. Маған бәрі де оңай! – деді. – Сонда Құдайдан менің нем кем? Мен Құдаймен теңмін! - деді. Ойланып сәл отырды. – Жоқ! – деді
