225
бар. Бү гін гі әр пі міз жет пей ме?» деп қа ла ты ны бар. Ал
әріп тік
таң ба сы жоқ ұлт қан дай ұлт бол мақ?
Үй-іші сіл ті дей ты нып, Жа са ған ға қа рап қал ған. Мы на ай ты-
лып жат қан сөз сөз емес, кө кей ге қо ным ды на қыл-өси ет тә різ ді.
Тек ай та бер се екен дей тін дей бә рі де. Ата-ба ба ның ең бек етіп,
тас қа қа шап жаз ған таң ба ла рын қай та ті ріл тіп, күн де лік ті жа зу
кә сі бі міз ге қол да ну қай қа зақ тың да кө кей ін де гі нәр се емес пе?
Тау аң ға рын да ғы, гү ріл дей ақ қан өзен жа ға сын да ғы осы бір ал ты
қа нат ақ үй
дәл қа зір қай та ай на лып, өз ға сы ры на кел ген дей еді.
– Ежел гі таң ба ла ры мыз ды Тө лен де жақ сы бі ле ді, –
де ді бір
кез де Қа зы кен оған қа рап, – дау ыс тап оқы ға нын, сыр ғы тып жаз-
ға нын көр сең.
– Бұл таң ға лар лық жа ңа лық емес, –
деп ың ғай сыз дан ған
сы ңай та ныт ты Тө лен бұл сөз ге, –
та ри хы мыз ды біл ме сек, кім
еке ні міз ді қай дан ұға мыз? Ме нің кө ке й ім ді кег жей тін нәр се, ана
ха лық тың ал фа ви ті не бір, мы на ха лық тың ал фа ви ті не бір жа бы-
са мыз. Ай на ла йын дар-ау, со нау за ман нан
бе рі тас қа қа ша лып
өзі міз ге жет кен таң ба мыз ды не ге ес кер мей міз? Не ге біз сол таң ба-
лар дың не гі зін де төл ал фа ви ті міз ді жа са май мыз деп, Жа са ған ға
ма за бер мей ке ле жат қан мы на мен мін.
– Бұл са ған мақ та ныш емес! – Та ңа тар қы зу ла нып кет ті. – Ал
бі рақ се нің осы мә се ле ні қоз ға ға ны ңа, мы на күл лі ау ыл тұр ғын-
да ры, қа ла бер ді күл лі қа зақ ба ла сы, біз мақ та нуымыз ке рек.
Жа са сын. Біз тек ті лек тес піз...
– Рах мет, – де ді сол кез де Жа са ған қо ңыр үн мен, – ни ет те-
рі ңіз ге көп рах мет! Ме нің бұ ған дей ін гі
отыз жыл дық ғұ мы рым
осы таң ба ны зерт теу жо лын да өт ті. Ен ді гі қал ған өмі рім ал фа вит
жа сау ға ар на ла ды. Мы на дәм үс тін де уә де бе ре мін.
– Мақ са ты ңа жет! – де ді оған Әбен жа сы ның үл кен ді гін біл-
ді ріп, – қа не, әу мин де лік!
– Әу мин! – дес ті отыр ған дар.
– Ал ен ді бы лай шы ғып, бой жаз сақ қай те ді ет піс кен ше. Мы на
тау та би ға тын та ма ша ла йық. Жо ға ры рақ та әл гі мың қой емін-
ер кін сый ып ке те тін ала пат үң гір бар емес пе? Со ны кө ре лік, – деп
Жа са ған тұ ру ға ың ғай бер ді.
Бә рі ба та бе рі сіп, орын да ры нан тү ре гел ді. Ке лін шек тер ер кі сі-
лер ге жол бер ді. Бұ лар бір-бір леп сырт қа шық ты. Үй ма ңын да қой-
дың бас-си ра ғын үйіту ші лер мен ет асу шы лар ға на қал ды. Әбен,
Тө лен,
Жа са ған, Та ңа тар мен Қа зы кен жар тас қа қа рай бет ал ды.
Олар бі раз жер өр ле ген соң ай на ла ның кө рі ні сі ке ңей іп, иек тің
ар ғы жа ғын да ғы ау ыл мұ нар тып кө рін ді. Сай аң ға рын да ғы, өзен
Достарыңызбен бөлісу: