240
өз де рі не кі нә ар тып тұ ра ма? Әл де
Қа рау ыл дың же рін де гі бар сой қан ды
се зіп, әл де кім дер ге көк тен аңы рап,
қар ғыс ай та ма, әйт еу ір, жа нын да-
ғы жұ қал таң бұлт тар ға екі бүй ре гін
ке зек ті реп алып, зар лап тұр ған дай
кө рі не ді. Ләй лә Ай ға қа ра ған қал пы
қал ғып ба ра жа тыр екен, селт етіп, кө-
зін аш ты. Жа на ры нан үзіл ген бір там-
шы жас дір етіп, ие гі не құ ла ды. «О,
жа рық Ай, мү сір ке ме сен ме ні. Мен
кү нә сіз қыз бо ла мын. Се зі мім бү тін,
ақы лым дұ рыс. Бі рақ мы нау тір ші лік
дү ние сі нен бе зін ген жұ ды рық тай жү-
ре гім кек пен қа сі рет ке то лы. Мен өзі-
ме адам си яқ ты мын, бас қа лар ға адам
емес, адам пейі лін тәуба ға тү сі ре тін
мү ге дек пін. Қа рауыл дың адам да ры
ме ні көр ген са йын: «Мұ ны Ал ла та ға-
ла адам дар тәуба сы на кел сін, қол-ая-
ғы ның сау лы ғы на, он екі мү ше сі нің
дін аман ды ғы на шү кір ет сін деп жа-
рат қан», – дей ді. Со лай ма, жа рық
Ай? Мен са ған ға на, се нің өзі ңе ға на
се не мін. Тым бол ма ған да үмі тім ді сен
ақ тар сың. Сон да, бұл жұрт не ні ай та-
ды? Мен кім мін, осы? Мәң гі лік пе?
Шы ны мен-ақ мәң гі лік өс пей қал ған
ба ла кей іп пе?». Ләй лә-қыз сөй леп
отыр. Мыл қау Ай дөң ге леп алыс тап
ба ра ды. Ләй лә ні да, жер ді де ай ма лап
ба ра ды. «Өз жа сы ма ла йық қыз бол-
ғым ке ле ді. Иә... иә... Ме нің де әп-әде-
мі, нәп-нә зік қыз бол ғым ке...л...е...
ді...», – Ләй лә, жа ңа ғы өзі жа сы-
ры нып отыр ған қап-қа раң ғы те рең
сай дан жү гі ріп шық ты. Жа сау рап,
үкі дей қа дал ған қыз кө зі не сұп-сұ лу,
ап пақ Ай үр ке қа шып ба ра жат қан дай
кө рін ді. Сол се гіз жа сар мәң гі лік ба ла
Достарыңызбен бөлісу: