Қа ма жай. Жоқ. Мен бол ма сам, кіш кен та йымыз ұй ық та-
май ды.
Қа бен. Ал... ме нің... әл гі сө зі ме сол күйі жау ап бер ме дің ғой.
Қа ма жай. Қа бен... ол... ол қи ын си яқ ты. Бір са ғат қа қи ып тас-
тап ке те ал май тұр ған іні ле рім ді өмір ба қи қа лай қия мын. Мен...
мен олар дың әп ке сі емес пін, анам көз жұм ған сәт тен бас тап, мен
олар ға ана бол ған мын. Са ған үй ле ну ке рек... Ал, ма ған іні ле рім
мен сің лім ді тәр бие леу ке рек.
Қа бен. Қа ма жай, сен уа йым шыл сың. Қой шы, осын дай сөз де рің-
ді. Екеу міз үй бол ған соң кіш кен тай Ер мек ті қо лы мыз ға ала мыз.
Қа ма жай. Ма ған қал ған да ры да кіш кен тай.
Қа бен. Он да бә рін де қол ға ала мыз.
Қа ма жай(кү ліп). Жо-жоқ. Ол бол май ды. Мүл де қи сын сыз.
Қа бен. Сен жа сы ңа жет пей ег де лік ке бас ұр ма саң шы. Кә рі лік
қай да қа ша ды дей сің?
Қа ма жай. Мен се ні тү сі не мін. Бі рақ, ама лым не? Үй де гі төр теуі
төрт аза мат бол май, өз ба сым ның қа мын ой лау ға ха қым жоқ. Өз
жө нін тау ып, әке кет ті, тал қа ны тау сы лып, ше ше бай ғұс ар ман да
ол кет ті. Тағ дыр дың соқ қы сы нан есең гі ре ген ес те рін жи нап, кө кі-
рек те рі нен қай ғы ұмыт бо ла бас та ған да: «Не бол саң, о бол», – деп
өз жө ні ме мен кет сем, олар дың кү ні не бол мақ? Жо-жоқ, Қа бен, ке-
шір ме ні. Ба қы ты ңа ке дер гі бол ғым кел мей ді. Се нің жо лың бас қа.
Іні ле рім нің бі реуі шы ғып қал са, ұят бо лар. Та ңер тең ер те жұ мыс қа
ба ру ым ке рек. Өмі рім де бі рін ші рет (кү ле ді). Ба ла лар дың та ма ғы
бар, жуа тын киі мі бар. О-о, тір лік де ген бас тан асып жа тыр.
Қа бен. Жұ мыс қа өзім-ақ ор на лас ты ра тын едім ғой.
Қа ма жай. Егер жұ мыс қа сен ор на лас тыр саң, мен са ған бо -
рыш ты бо ла мын. Тұр мыс қа шық пай мын деп ай ту қи ын боп
қа лады.
