64
Ке ре ге сін кес кен жер,
Ер дің со ңы Иса тай,
Бар ма ғын тіс теп өт кен жер.
5
Же ті жұрт кө шіп кет кен соң,
Ата мыз қа зақ ба ла сы,
Қо нып, ме кен ет кен жер.
Мың нан-мың нан жыл қы ай дап,
Жүз ден-жүз ден нар бай лап,
Дәу ле ті қа лың біт кен жер.
Ау зы түк ті кәу ір дің,
Ба сы шоқ ты қал мақ тың,
Қа нын су дай төк кен жер.
Ал ма мо йын ару ын,
Ер ле рім ол жа ет кен жер.
Күн дер дің кү ні бол ған да,
Тар шы лық та қа лың ды,
Қа йыр сыз бол ған нет кен жер?!
6
Ады ра қал ғыр, көк Жа йық!
Са да ғың са ла бай ла нып,
Ас та на жұр тын ай на лып,
Ер ле рім ең сеп жел ген жер.
Мың нан-мың нан жыл қы ай дап,
Ақ ты қой дың өр ген жер.
Шал қы ған дәу лет мол бі тіп,
Қы зы ғын жұр тым көр ген жер.
Емен дей бе лін бү гіл тіп,
Жі бек тей жа лын тө гіл тіп,
Ері ні тө мен са лын ған,
Құй ры ғы гүл дей ма лын ған,
Кү де рі бел, күп шек сан,
Бе деу ат қа мін ген жер.
Ау зы түк ті кәу ір ді,
Ер ле рім ай дап кел ген жер,
Қы сы рақ тай бөл ген жер.
Күн дер дің кү ні бол ған да,
Тар шы лық қа ілін дің,
Же ті жұрт ке тіп, бүл ген жер!
Достарыңызбен бөлісу: