94
Ең лік-Ке бек
(поэмаданүзінді)
Әң гі ме ал дын да аз сөз
Бұл әң гі ме – 1780 жы лы ша ма сын да осы Шың ғыс тау ын да
Ма тай мен То бық ты ара сын да бол ған іс. Ша ри ғат та әке сі нің атас-
тыр ға ны жас қыз ға не ке есеп ті де се де, өз ге дү ние лік пай да сын
ой ла май, жал ғыз ға на қы зы ның қа мын ой лап бе рер де ге ні. Әйт-
пе се «жас ба ла ны са тып, пай да ла нып, кем-ке тік ке бе ріп, оба лы на
қал» де мей ді. Мен со ны ой лап, Ең лік-Ке бек ті сон ша лық жа за лы
де мей мін.
Өт кен адам бо ла ды көз ден та са,
Өл ді-өш ті, оны еш кім ой ла ма са.
Ол кет се де
бел гі сі жо ғал май ды,
Ке рек ті сін ес ке ріп, ұмыт па са.
Ақыл де ген – де не ге егу лі дән,
Су ға рыл са кі ре ді оған да жан.
Ақыл дың өсіп-өніп зо рай ма ғы –
Көр ген, біл ген нәр се ден ғиб рат ал ған.
Есі тіп, бі ліп,
көз кө ріп, ой ға сал мақ,
Өт кен іс тен адам зат бір үл гі ал мақ.
Қы зық пақ не жеккөр мек,
жиір кен бек,
Бас тан кеш кен әр іс тен бел гі қал мақ.
Ақыл дың кей іс жауы, кей іс до сы,
Бұл екі іс тен бол май ды өмір бо сы.
До сың ды жау,
дұш пан ды дос көр се тіп,
Көз ді бай лап нәп сі нің қыл ға ны осы.
Қал мақ же ңіп, қа зақ тан ал ған ке гін,
Қал қа ман қис са сын да жа зып едім.
«Мың же ті жүз жи ыр ма үшін ші жыл
Ақ та бан шұ бы рын ды бол ды», – де дім.
Сыр дан қал мақ қу ған соң біз дің ел ді,
Кү ні-тү ні шұ бы рып Шу ға кел ді.
Та бан ти іп жү ре ал май,
ха лі құ рып,
Сұ лап жат ты ай на ла Сау мал көл ді.
Сон да Шақ шақ Жә ні бек сөз сөй леп ті:
«Ба ла лар! Осы жол ды ұмыт па, – деп ті,
«Ақ та бан шұ бы рын ды» – мұ ның аты,
Құ дай қос са, алар мыз біз де кек ті!»
Сол жер де
та мам қа зақ жы ла сып ты,
Достарыңызбен бөлісу: