Көрген соң, біріне-бірі жақындасып Жүрген

2. 
   Жүрген соң, біріне-бірі жақындапсып
   

1. 
   Уағда қылды екі қыз сөз байласып
   

1) Ондайдан құдайға ақ, таза едім ғой

2) Ондайдан құдайға хақ, таза едім ғой

1. 
   Зарыңды біржолата салып айттың
   

1. 
   Өлсе де, оған теріс іс қылмайды
   

1. 
   Нұр біткен тумай тұрып сүйегіңе
   

1. 
   Науфалдың әскерлері қайта қашты
   

2. 
   Науфалдың әскерлері қайта қашты
   

Алғашқы шығарылымдарда дәл сөз басы мен сөз соңы түсіріліп, алынып тасталуының өз мәнісі болған. «Шолпан» журналында поэмаға берілген алғысөзде: «Ләйлі, Мәжнүн араб әдебиетінің ішінде өзінің сұлулығымен терең мағына, терең фантазиясымен үлкен орын алған ірі сөздің бірі. Сондықтан араб әдебиетін қарастырған Европа білгіштерінің көзіне де алдымен кететін, арабстан гауһары осы болатын» - деп айтылса, 1935 жылғы нұсқада «Біз дүние жүзі мәдениетті елдердің белгілі әдебиет шығармаларының бәрімен танысуымыз керек» - деп жазылған. Яғни шығарманы өзге әдебиеттің нұсқасы ретінде, ал Шәкәрімді тек аудармашы ретінде бергені көрініп тұр.

Бұлай етудің тиімді жақтары да болды. Кеңестік кезеңнің ресми идеологиясымен сәйкес келмейтін авторлық концепциясы айқын сөз соңын кеңестік цензура жариялауға жібермейтін еді. Дегенмен, дәл осы алғы және соңғы сөздің мәнмәтінінде (контестінде) «Ләйлі-Мәжнүн» поэмасының толық, түпкі мазмұны ашылады.

Сөз басында Шәкәрім:

«Мәжнүннің атын білер, жайын білмес,

Қазаққа ұқтырайын біраз сырын»-деп, «Ләйлі-Мәжнүн» оқиғасын баяндағаннан кейін сөз соңында осы оқиға арқылы айтқысы келген ойын, өзінің түпкі идеясына мегзейді.

Сөз соңында:

Жігіттер ендігі сөз – менің сөзім,

Мәжнүннен аз-ақ кейін көрген күнім.

Мен ондай қызға ғашық болмасам да,

Ғарыппын дерті қалың, шын осыным – дейді. Ақын Мәжнүннің жалпы дүниені сезінуі автордың өз халімен пара-пар екендігін, екеуінің де басындағы халдің ұқсастығын «ғаріппін» деген сопылып философияның бейнелі сөзімен жеткізеді. Лирикалық МЕН мен кейіпкер болмысындағы рухани үндестік айқын болғандықтан да, Шәкәрім дәл осы шығарманы қайта жырлауға ұмтылған болса керек. Ақын Мәжнүн басындағы қайғылы халмен өз бойындағы дертті ұқсатады.

Мәжнүн де бір «байдың баласы», Шәкәрімнің де «басында бағы, қолында дәулеті» бар. Алайда екеуі де өздерін «елдің кемтігі» сезінеді. Екеуінің де іздегені материалдық игілік емес. Байтуллаға апарып емдетпек болғанда, Мәжнүн «Ләйлі дертінен айықтырмауды сұраса», «Мал емес, мансап емес, іздегенім. Жазылмас жара берген Құдайым-ай!»-деп зарланады Шәкәрім өзі жайлы.