68
Жыл қы еті бол ма са,
Өз ге азық же ме ген,
Боқ сақ тың бойы боз қа мыс,
Жаң быр шы ның ұлы Те ла ғыс,
Елім ді кәу ір алар деп,
Ты ным ал май көш кен жер.
Ба лы ғы тай дай ту ла ған,
Ба қа сы қой дай шу ла ған,
Жа йық пе нен Еділ ден,
Са ғыз бе нен Же мің нен,
Тас тан кө пір сал ды рып,
Тай сой ған мен Қа ра бау –
Ме кен ет кен жер ле рің,
Шал қып жат қан көл де рің,
Ден дер ден бер гі бау ыр дан
Қаз ту ған, Шұ бақ өт кен жер.
Ақ тө бе мен Қор ған ша
Асан қай ғы ба ба ның,
Қы зыл тас тан үй сал ды рып,
Он жыл тұ тас оты рып,
Әң гі ме құ рып кет кен жер.
Қа ра құ нан Қал ды бай,
Жаң ғы за ғаш Жақ сы бай,
Кү лек тің ұлы Қарт қо жақ,
Ес те ре кұлы Тар ғын ның
Та рық қан да ақыл сұ рай бар ған жер.
Қал ды ғай ты, Бұл дыр ты,
Жер рең кін қа ра саң,
Кө де сі нің тү бі сай ын бір жыл қы.
Қа ра қып шақ Қо бы лан ды
Тұл пар мі ніп жел ген жер.
Аузы түк ті кәу ір ді,
Ба сы шоқ ты қал мақ ты,
Достарыңызбен бөлісу: