97
Кө зі өт кір, қа ра то ры жі гіт екен,
Ор та бой лы, та пал дау, кең иық ты.
Ел қа мы үшін өлу ге жа нын са лып,
Со ғыс де се тұр май ды қой са бай лап.
Жау ға ба тыл, жа қын ға жә не әдеп ті,
Кі ші ні іні, үл кен ді аға тай лап.
Ол кез де бал гер бол ған Ны сан абыз,
Шын дәу лес кер бақ сы ның өзі на ғыз.
Жы ны ай та ма, кім біл сін, шы ны ай та ма,
Айт қа ны ке ле ді деп қы ла ды аңыз.
Ке бек ба тыр өз ба қы тын сы на мақ қа,
Әдейі із деп ке ліп ті бал гер жақ қа.
Оңа ша да жа лын ды абыз ға кеп,
«Бал ашып бер, – де ді де, – біз дің бақ қа»:
«Ей, абыз! Аш ба лың ды, қо бы зың ды тарт,
Алар ақың бар бол са, мой ны ма арт.
Ба лы ңа не түс се де, жа сыр май айт ,
Жал ғыз-ақ сол ара сын қы ла мын шарт».
«Шы ра ғым, бал аш тым деп мал ал май мын,
Ол үшін са ған ақыл са ла ал май мын.
Жа ман айт сам жа бы ғып қа ла көр ме,
Жын ның сө зін жа сы рып қа ла ал май мын».
Со ны ай тып қо быз ал ды Ке бек ке ар нап,
Ша қыр ды жын да ры ның атын зар лап.
Қа ра қал мақ Қор қыт тың күйі н тар тып,
Қо бы зы на ән қо сып кет ті сар нап.
Те мір ма сақ жа быр лап тұр сыл дыр лап,
Екі кө зі бақ сы ның тым бұл дыр лап.
Ын дын қо йып тың да саң сар на ға нын,
Сақ тан ба саң ал ған дай ақыл ды ұр лап.
Мұң лы қо ңыр дау ысы шық са зар лап,
Ық ти яр сыз ке те ді бой шы мыр лап.
«А» дей ді де, тың дай ды ан да-сан да,
Құ ла ғы на кет кен дей жын сы быр лап.
Екі кө зін қан жау ып, өңі қа шып,
Сұп-сұр бо лып, алар тып кө зін ашып.
Шүл дір-шүл дір сөй ле сіп жы ны ме нен,
Өзін-өзі тоқ тат ты әзер ба сып.
Ны сан абыз қы сы лып бат қан тер ге,
Қа ра ды да сөй ле ді Ке бек ер ге:
Достарыңызбен бөлісу: