129
Қызыл жебе
момын» деп өзімізді алдаймыз. Бұларға әскери сот жүргізуді
қоспаймыз. Айтпақшы, әлгі Рысқұл...»
Фон Таубе қоңырауды қолына тағы да алды. Жіптіктей
адъютант қоңырау қағылар-қағылмас сарт ете қалды.
– Осташкин мырзаны шақырыңыз.
– Құп болады!
Вице-губернатор атан түйедей нән кісі еді. Қазына тіккен
мундир шақ келмей, киімді ұдайы жеке ұстаға арнайы заказбен
тіккізетін. Қазандай басы қасқа маңдай, маңғаз. Бірақ мұрны
кертіктеу, ал иегі тым шығыңқы. Сақал-мұрт қоймайды. Оның
есесіне күрең қасы қою. Қабағы жардай. Осынша тұлға-түр бола
тұра, фон Таубені көргенде маңғаздығы айдалада адасып қалып,
ебедейсіз қалбалақтай береді. Өз ісіне мейлінше берілген, үй-
жайын, қатын-баласын мемлекет ісі дегенде ұмытып та кететін
пәруана адам. Фон Таубенің алдында қасқыр көрген түйедей
қалшылдап қалады.
– «Рысқұл ісі» не болып жатыр? – деді фон Таубе өз
орынбасарына.
– Әзірше істі Кіші Алматы сотына тапсырғанбыз.
– Мына генерал-губернатордың жауабымен танысыңыз.
Әскери сотқа рұқсат жоқ. Істі округтік сотқа тапсырыңыз. Режимі
қандай?
– Жеке камера –
қатаң режим, жоғары мәртебелім.
– Приходькоға ескертіп қойыңыз, бір рет Рысқұлдың
түрмеден қашып кеткенін ұмытпасын. Баласы да сол камерада
ма?
– Иә, Жоғары мәртебелім.
– Округтік сотқа ескертіңіз, іске қатаң қарасын. Бүкіл
управительдер біздің әрекетімізді бағып отырғанын ұмытпаңыз.
Болыстардың наразылығына қалмайық.
– Құп болады, Жоғары мәртебелім.
VI
– Оян, Тұрар! – деді әкесі, екі тізесін бауырына жиып,
екі қолын тізесіне қысып, бүрісіп ұйықтап жатқан баласына.
Бұрынғыша «Тұраш» демекші еді, бірақ қайталап:
– Оян, Тұрар! – деді.