Қорытындылай келе, адам тәрбиесі – киелі ұғым. Олдік-талдық дегенде араға әлденеше ғасыр салыл жеткен тәуелсіздік тусында егемен еліміздің жеткіншек ұрпақтарының тәрбиесі туралы болса әңгіме тіпті де бөлек. Біз ендігі жерде ішкенге мәз, жегенге тоқ, таңды атырып, күнді батырып, тып-тыныш орысша шүлдірлеп жүре беретін, тарихы мен ұлттық салт-дәстүрінің иісі нұрнына да бармайтын мәңгүрт ұрпақ емес, мына тәуелсіз еліміздің шаңырағына уық болып шаншылатын, босаға болып қадалатын, табалдырық болып көлденең түсетін нағыз ұлтжанды халқын сүйген, отаншылдық сезімі жоғары ұрпаққа көңіл аударуымыз қажет.
Ұрпақты әдептілікке, адалдыққа, мейірімділікке, еңбеккерлікке, адамгершілікке, иманлылыққа, халқын, жұртын, Отанын сүюге тәрбиелеуді салт пен әдет, дәстур мен сана нұсқалары аз емес. Сондай-ақ кесір мен кесапаттан, қатыгездіктен, тоң мойын жалқаулықтан аулақ болуға шақыратын тиымдар мен нұсқалар, аңыздар мен даналық түйіндер баршылық.
Халқымыздың адамгершілікке толы тәрбиесі сандаған жылдар бойы "ескіліктің қалдығы" делініп, өмірден шеттетіліп сана мен салттан өше бастады. Мұның өзі перзенті қарттар үйіне өткізген немересін бір көріп, иіскегісі келіп, зар болып, қасіретті көз жасын төккен ата мен әжені, көшеге інгәләтіп тастап кеткен шерменде шарананы көбейтіп аза бойды қаза.
Қай істе сияқты тәрбие жұмысында да барлығы бірігіп, әсіресе ата-ана, ұстаздар және жұртшылық біріксе, жас жеткіншектерді тәрбиелеуде зор табыстарға жетуге болады. Алдағы уақытта да Пестолоций айтқандай "Тәрбие және тәрбие – мектептің мақсаты" болатынына күмән жоқ.
