Стильдің қалыптасу алғышарттары. Стиль, манера, эпигоншылдық айырмалары
Кең көркемдік мағынада "стиль" термині XVIII ғасырдың аяғы мен XIX ғасырдың басында қолданыла бастады.Осы кезеңде стиль тек ауызша ғана емес, сонымен қатар кез – келген басқа өнерге: кескіндеме, мүсін, музыкада ад болған еді. Көркемдік мағынада олар әдетте готикалық, романтикалық, барокко, ал әдебиетте – классицизм, романтизм және т.б. Стиль кең мағынада – шығармаға айқын тұтастық, біртұтас тон мен түс беретін көркемдік форманы құрудың түпкілікті принципі.
Әдебиеттануда көптеген жылдар бойы «стиль» ұғымымен қатар «мәнер», «поэтика» , «буын»қолданылады. Стиль мен мәнер категорияларын Гете 18-19 ғасырлардың басында бөлген болатын. Оның анықтамасы бойынша стиль-өнердің дамуының ең жоғарғы сатысы. «Стиль танымның ең терең тіректеріне, заттардың шын мәніне сүйенеді, өйткені бізге оны көрнекі және айқын бейнелерде тану керек». Манера , Гете тұрғысынан, өнердің төменгі сатысы . Ол белгілі эстетикалық кемелдікке қол жеткізе алады немесе "табиғаттан" және сол арқылы "білім бекінісінен" алшақтап, барған сайын бос және елеусіз бола алады. Г. Гегель әдептілікке ешқандай эстетикалық анықтама таппады. Оның тұжырымдамасында стиль мәнерден жоғары, ал стильден жоғары-субъективті және объективті синтез ретіндегі өзіндік ерекшелік.
Эпигоншылдық (грек тілінен. epígons— кейін туылған), көркем әдебиетте дәстүрлі үлгілерді шығармашылықсыз ұстану: кез-келген әдеби бағыт, жанр, стиль, жеке манера; Эпигонизм олардың бұрынғы мазмұнын жоғалтуға, форманы босатуға, техниканы автоматтандыруға әкеледі. "Эпигонизм" ұғымын әдеби сана тек белгілі бір кезеңде — романтизм эстетикасын бекіту кезінде, жеке шығармашылық өзіндік ерекшелік талабы қасиетті болған кезде түсіндіреді. Алайда, жеңілдету, вульгаризация, көркемдік канондарды, стильдер мен формаларды шығару құбылыстары әлемдік әдеби-көркемдік процестің әр түрлі кезеңдерінде байқалады