№11 (128) 16 маусым, 2016 жыл 2 бет 6 бет

Жетісу 

университеті

6

бейсенбі, 16 маусым, 

2016 жыл

ҚАУЫРСЫН ҚАЛАМ

Gazeta.zhgu@mail.ru

Жол ‰стінде туѓан ой

Жаздың екінші айы. Көк майсадағы мөлдіреп тұрған таңғы 

шық пен денеңді қалтыратар  салқын ауа шіліңгір шілдеден 

бір белгі де байқатпайды. Сыртқа шыға қалсаң, жүзіңе самал 

жел тиіп, тұла-бойыңды суық алып, ұйқыңды бір демде ашып 

аласың. Кешегі түн жаңбырлы болғаннан ба, күндегідей емес, 

«салқын» дегеннен гөрі, біраз «суықтығы» басым. Таң атар ат-

пастан үй-ішімізбен жолға шығудың қамын жасап  жатырмыз. 

Әкемнің  бар  ойы  күн  шыққаннан  кейінгі 

қапырық  ыстыққа  ілінбей,  салқынмен 

аяңдап  біраз  жерге  жетіп  алу.  Анам  бол-

са,  жол  дорбалар  мен  ішер  азық-түлік 

дайындап  әбігер.  Тәтті  ұйқыны  қимай 

тұрған  інімнің  түрі  құдды  бір  кілең  екілік 

алып, сабаққа барудан мезі болған мектеп 

оқушысындай. Қайта-қайта бетін салқын су-

мен жуып қояды. Ал, мен бұл сапарды асыға 

күттім.  Әдеттегіден  ерте  тұрып,  ұйқымның 

қанбағанына қарамастан, көңілім көтеріңкі. 

Тезірек жолға шықсақ деген ниетпен, затта-

рымды жинастырып, буынып-түйініп дайын 

отырмын. Осылай жүріп, біраз уақыттан соң 

«бісімілләмізді» айтып жолға шықтық. 

Жаңбыр  себелеп  тұр.  Айналадағы 

жалт-жұлт  етіп,  жарқыраған  түрлі-түсті 

шырақтар түнгі қаланың көркіне әр берген-

дей. Шыжыған ыстықта бір-біріне сигналын 

беріп, иін тіресіп тұратын кептелістің бірі де 

көрінбейді.  Көзге  түсетіні  –  әр  жерде  кетіп 

бара жатқан бір көлік. Қала орталықтарына 

бара  қалсаң,  қызу  тіршіліктің  ортасы-

на  түсіп,  у-шу  болған  саудагерлер  мен 

қарапайым халықты көруші едік. Олардың 

бірі де жоқ мұнда. Аз уақытқа алыстап бара 

жатсам да, өзім жүріп үйреніп қалған қала 

көшелеріне  қимай-қимай  көз  сала  бердім. 

Алла  бұйыртса  көп  өтпей  қайтып  орала-

тыным  есіме  түсіп,  сағынышымды  артқа 

тастадым да, көптен бері армандаған сапа-

рымды  ойлап,  шығысқа  қарай  бет  алдым. 

Мен  қимай  бара  жатқан  бұл  мекен  –  жер 

жәннаты  Жетісудың  кіндігінде  орналасқан 

әсем де көркем Талдықорған қаласы еді. 

Жетісудың  жеті  өзеніндей  тарам-тарам 

болған  көшелердің  біріне  түсіп  алдық  та, 

сол  көшені  бойлай  шаһардан  да  шықтық. 

«Жолдарыңыз болсын» деген жазуды көріп, 

енді  ғана  шыққанымыз  ойда  жоқ,  діттеген 

жерге  жетіп  алғандай,  ішімнен  қуанып  

қоямын. Сүт пісірім уақыт өтпей жатып, әкем 

қаладан  шыға  берістегі  жолдың  жиегіне 

машинаны  тоқтатты  да,  сыртқа  шығуға 

ыңғайланды. Көліктің алдына барып, капо-

тын ашқан уақытта жаңа ғана ерте қуанып 

қойғанымды  байқадым.  Інім  тәтті  ұйқыда. 

Анам  екеуміз  тықыршып,  қайта  артқа 

қайтпасақ екен деп отырмыз. Олай дейтінім, 

мұндай  жағдай  бұрында  бір  рет  басымыз-

дан өткен. Жалдаған көлікпен жолға шығып, 

төрт  дөңгелекті  тұлпардың  жағдайы  бол-

май, артқа төрт рет қайтып, ақыр соңында 

кешкісін  шаршап  үйге  оралғанымыз  бар. 

Содан  жүрекке  тиіп  қалған  ғой.  Қолымнан 

бірдеңе келетін адамша әкемнің қасына ба-

рып, телефонымның жарығын салып, қалың 

темір-терсекке  қарап  қоямын.  Ішіндегі 

толған бұрандалардың біреуі бұралған соң 

жағдайы жақсарып, көлігіміз зырғи жөнелді. 

Тәубемізді  айтып,  қайтадан  өз  жолымызға 

түстік.

Көзім  ілініп  кеткен  екен.  Ата-анамның 

күбір-күбір  дауыстарынан  оянып  кеттім. 

Таң  бозарып  атып,  арайланып  шыққан 

күн  айналаға  нұрын  шашып  келеді.  Жан-

жағыма  қарасам  Қызылағаш  ауылына 

жетіппіз.  Ауылдың  дәл  ортасындағы  үлкен 

жолдан  өтіп  бара  жатып,  бірнеше  жыл 

бұрынғы сұрапыл оқиға есіме оралды. Бір-

ақ түнде қанша адамның өмірін алып, қанша 

адамды қан қақсатқан сол бір жағдай айтып 

келген  жоқ  еді.  Алла  Тағала  қалай  берсе, 

солай  алады.  Дегенмен,  бүгінде  қызылды-

жасылды шатырмен жабылған әсем үйлерді 

көріп, ол оқиғаның болғанын байқау мүмкін 

де  емес.  Көңілге  қаяу  салар  сол  бір  елес 

халық  жадында  сақталса  да,  сол  оқиғаны 

еске  түсірер  –  сәбиін  алапат  тасқыннан 

қорғап, қаусыра құшақтаған ауыл шетіндегі 

ана ескерткіші ғана.

Одан кейін: 

«Жер таппан жерге жетер - Жетісуым,

Күркілдек, Көксу, Лепсі, Іле, Шуым,

Асқардың аспан сүйген сілекейін,

Жан  бар  ма  татпайтұғын,  айтпайтұғын», 

- деп Ілияс атамыз суреттейтін Жансүгіров 

мекеніне  де  жеттік.  Табиғаты  әсем, 

жаратқанның жарылқап бере салған бір құт 

мекені. Баурайы толған ел, шипалы су, таза 

ауа, берекесі бойында тұрған құнарлы жер. 

Осылайша  жол  бойы  небір  қызықты 

әңгімелер  айтылып,  әне-міне  дегенше  түс 

ауа Үшаралға да жеттік. Осы кішігірім қалада 

ұрпағын көрсе, қандай сезімде болар еді? 

Ішімдік  пен  небір  жаман  әдетке  алданып, 

арын сатқан қыздары мен көрінген арудың 

етегін аңдыған қызқұмар ұлдарын, әйел ба-

ласына  еліктеп,  құлағын  тесіп,  азып  бара 

жатқан  жігітсымақтарын  көргенде  не  дер 

еді?  Осы  даланы  артына  мұра  еткеніне 

ашынар  ма  еді?  Сансыз  сұрақтар...  Сол 

жастардың  ішінде  өзім  де  бармын-ау.  Де-

генмен,  осылай  азып-тозып  бара  жатқан 

заманым  мен  замандастарымды  көргенде 

менен  кейінгі  ұрпақ  не  болады  деген  ой  

туады.  Бірнеше  онжылдықтардан  кейін  де 

қазақы қалпымыз бұзылмаса, қазақы салт-

санамыз жалғасын таба берсе ғой.  Осын-

дай  біршама  ойлардың  жетегімен  көзім 

ұйқыға кетті.

Достық  бекеті.  Аз  уақытта  жай  адамнан 

танысқа  айналған  пойыз  ішіндегі  жандар 

бір-бірінің саулығын тілеп, өз жолдарын та-

уып, кетіп жатыр. Біз де Қазақ-Қытай шека-

расына бет алып, түс ауа шығыстағы алпа-

уыт көрішіміздің елінен бірақ шықтық. 

Азат елім

Өскелең жастар ел үшін,

Кең байтақ қазақ жер үшін.

Өркендеп өсер халқыммен,

Отаным қымбат мен үшін.

Бодандық, құлдық ызғары,

Еске алсам жүрек сыздады.

Қайғысыз, қамсыз өссе екен,

Халқымның ұл мен қыздары.

Халқымыз біздің бақытты,

Жасай берсін қазақтың.

Жас-өркен ұл-қыздары,

Мәңгі жаса азат күн!

Еліміздің тірегі

Бір жан бар бастан кешкен отты күнді,

Аштықты, көзбен көрген жоқтығыңды. 

Ол адам ойлы және арманы көп,

Тілейтін сенің, менің тоқтығымды.

Білесіз сол бір жанның кім екенін,

Есімін ылғи да мен жыр етемін.

Болдым деп асқан да жоқ, ұмытқан жоқ,

Қазақтың қарапайым  ұлы екенін. 

Сезбейтін ел дегенде күн ыстығын,

Атқарар нар көтермес жұмысты кім?

Дегенге айтарым, ол сіз - Нұрсұлтан,

Білмейтін өз жанының тыныштығын.

Зер салып зағип, кәрі, жасымызға,

Тыныштық орнатты елге, басымызға.

Кезінде қуғын көрген бауырларды,

Келтірді туған жерге, қасымызға.

Кей елде қырғын-сүргін оқтар заулап,

Жатқанда жері жанып оттар лаулап.

Бейбіт күн, ашық аспан бізде болып,

Жатырмыз кен шығарып, бауды баулап.

Қазақты бар әлемге таныстырды,

Көрсетті көрмегенге алыс қырды.

Көтеріп аруағын бабалардың,

Тойлатып тұлпарларды  жарыстырды.

Көрсетіп ұлылығын парасатын,

Жол тауып биіктерден әрі асатын

Аз жылда Астанадай қала салды,

Әлемнің мықтысымен таласатын.

Жыр арнадым

Қазақ елі қалған кезде селдіреп,

Көк туымыз көк аспанда желбіреп.

Егемендік алған күнге ел болып,

Жыр арнадым ет жүрегім елжіреп.

Шаттық білсек жақсылықтың сыңары,

Жеңіс болса ол бақыттың шынары.

Соған жеткен барлық ұлттар бірлесіп,

Шырқалып тұр қазағымның ұраны.

Шуақ шашып, арайлап тұр таңдарым,

Шын қуанып, қыран құс боп самғадым.

Сездім толық жырдың барын, ән барын,

Орындауға ата-баба арманын.

Аспазия АЙДАРҚЫЗЫ,

2 курс білімгері.

Сәт сапар!

Көрікті сөзімен көркем дүние 

жазуға талпынып жүрген Лина 

Айдынның ізденісі қуантады. Мұның 

өзі көптің көңілінен шығатын шы-

найы шығармашылықтың шыңына 

шығуына жолашар деген үмітпен 

тың туындысын ұсынып отырмыз. 

ЖЫР ДӘПТЕРІНЕН

(новелла)

Лина АЙДЫН,

3 курс білімгері.

бір күн түнеп, ертеңіне таң ата, Бескөл стан-

циясында  билетімізді  қолға  алып,  сапары-

мызды  пойызда  жалғастырдық.  Теміржол 

жиегінде  күтіп  тұрған  ығы-жығы  адам. 

Бәрінің мазасы қашып, бір орнында тыншып 

тұрар емес. Оның арасында біз де бармыз. 

Денеміздің  ашық  тұсын  барынша  жабуға 

тырысып,  қолымыз  жеткен  жерінен  бір-екі 

сабап  ұрып  қоямыз.  Сырттан  қарағанда 

қыстыгүні  автобус  аялдамасында  дірдек 

қағып,  қос  аяғын  бір-біріне  кезектесе 

соғып, қолымен денесін ысқылап жылытуға 

әрекеттенетін  жандарға  ұқсарымыз  анық. 

Бірақ,  дәл  қазір  сол  қыстың  қақаған  аязы 

да арманға айналғандай. Себебі, мына бір 

кішкентай  ғана  ызыңдап  жүрген  жан  иесі 

ешкімге тыным берер емес. Бағанадан бері 

елдің  тынышын  қашырып  тұрған  масамен 

әбігерленіп тұрғанда, күткен пойызымыз да 

келіп  жетті.  Ел  жапа-тармағай  кірер  есікке 

қарай жүгіріп барады. Әйтеуір бұйырған ор-

ныма жайғасып, жетер жерге дейінгі екі-үш 

сағаттық жол қалғанын көңілге медеу еттім 

де, терезеден алысқа қарай көз тастадым.  

Қазақтың  кең-байтақ  жері.  Ілияс  ақынның 

«Жетісу  суреттеріндегідей»  құлпырған  жа-

сыл  желек  пен  бау-бақша  самсап  тұрмаса 

да, қуаң тартқан, тақырлау осы даланың өзі 

маған  ыстық.  Осынау  ұлан-ғайыр  даланы 

ата-бабамыз қасық қаны қалғанша күресіп, 

келешек  ұрпағына  мәңгілік  мұра  етіп 

қалдырды  емес  пе?  Ал,  бүгінгі  жас  ұрпақ 

батырларымыз  бен  даналарымыздың 

сол  ерліктерін  сөз  жүзінде  айтқанымен, 

барша  елге  жар  салып,  кеудесін  қағып 

солардың  батырлығын  мақтан  тұтар  ма 

екен?  Сол  батыр  бабаларымыз  бүгінгі 

Шекарадан  өте  салысымен  мүлдем 

басқа әлемге түскендей боласың. Жұпыны 

ғана  қазақ  ауылдарынан  ретті  де  әсем 

орналасқан  қытай  ауылдарына  көзің 

түседі.  Ауыл  дегенге  келмес-ау,  біздің 

аудан  орталықтары  іспетті.  Кедір-бұдыр 

тас  жолдан,  машинаңды  зырғи  ағызатын 

қытай  жолдары  да  таңқалдырмай  қоймас. 

Айта  берсең  тағы  да  жетерлік.  «Біреудің 

қаңсығы  –  біреуге  таңсық  болыпты»  де-

гендей,  өзіміздің  мекенмен  салысты-

рып,    айналаға  зер  сала  қарап  жүрмін. 

Бәрі  басқаша:  өзге  орта,  өзге  мәдениет, 

өзгеше сәулет. Дегенмен, партия жүйесінің 

құрылғандығына  70  жылдай  уақыт  болып, 

дамыған  осынау  үлкен  мемлекет  пен  енді 

ғана аяғын басып, ес біліп, етегін жиған 25 

жылда әлемге өзін танытып үлгерген менің 

елімді  салыстыруға  келмес-ау.  Тек  қана 

көршімізден  үйренеріміз  –  еңбекқорлық. 

Осы бір жиырма күндік саяхатымда өздерін 

аспан асты елі атайтын осы бір халықтың 

еңбексүйгіштігі мен төзімділігіне көзім жетті. 

Біздің  елдің  қауымына  жетіспейтіні  сол 

ғана сияқты. Санамыздағы еркіндігіміз бен 

еңбекқорлықты  ұштастырып  қана  басқа 

елдей сәулетті де дәулетті мемлекет бізде 

де бой көтерері анық. Осы тұста Бейбарыс 

бабамыздың «Өзге елде сұлтан болғанша, 

өз  еліңде  ұлтан  бол»  деген  нақылы  есіме 

оралды. Ел-жұрттан сыртқа шыққанда ғана 

осы  сөздің  мәнін  ұққандай  боласың.  Ең  

бастысы,  қаншама  қызықты  да  әсем 

жерлерін  тамашалағаныммен,  тәуелсіз 

Қазақстанды  ешқашан  басқа  елден  кейін 

қою  да,  салыстыру  да  мүмкін  еместігін 

түсіндім.

Жетісу 

университеті

ОБЩЕСТВО. ЛИЧНОСТЬ. МНЕНИЕ.

четверг, 16 июня,

 2016 год

7

Gazeta.zhgu@mail.ru

СЛАВА ГЕРОЕВ НЕ МЕРКНЕТ

Туризм - мой 

выбор!

Специальность 

«Ту-

ризм»  можно  по  праву 

считать 

многопрофиль-

ной,  потому  что  настоя-

щий  менеджер  по  туризму 

должен быть хорошим пси-

хологом  и  грамотным  эко-

номистом,  владеть  мини-

мум  двумя  иностранными 

языками,  уметь  работать 

с  туристскими  картами, 

составлять 

туристские 

маршруты,  быть  хорошим 

маркетологом.  Это  инте-

ресная, 

перспективная 

специальность, 

которая  

даёт  широкие  возмож-

ности  не  только  в  сфере 

туризма, но также в ресто-

ранном и гостиничном бизнесе.

Обучение по данной специальности пред-

полагает  получение  не  только  теоретиче-

ских  знаний,  но  и  практических  навыков, 

путем участия в международных туристских 

выставках,  научно-практических  конферен-

циях,  международных  конкурсах,  проектах, 

проводимых  Управлением  туризма  Алма-

тинской области и других мероприятиях. 

Так,  например,  за  время  своей  учебы  у 

меня  была  возможность  учувствовать  в  

международном конкурсе проектов, который 

проводился в январе  2016 года в Академии 

Туризма в Анталии на тему: «Развитие ту-

ризма в современном мире: история и пер-

спективы», в результате  III – место. 

Также во время участия в областном кон-

курсе  туристическо-краеведческо-экологи-

ческих исследовательских работ  «Жетысу 

– край туризма» я заняла II место в конкур-

се  видеофильмов  по  направлению  турист-

ко-рекреационные ресурсы родного края на 

тему:  «Туристская Азбука Жетысу».

В  дальнейшем  я  планирую  продолжать 

обучение в магистратуре и посвятить свою 

деятельность  развитию  туризма  в  нашем 

регионе.

Эльмира КЕНЖЕБАЕВА,

студентка 3 курса.

Я,  СТУДЕНТКА  3  КУРСА  СПЕЦИАЛЬНОСТИ  «ТУРИЗМ»  ЖЕ-

ТЫСУСКОГО  ГОСУДАРСТВЕННОГО  УНИВЕРСИТЕТА  ИМ.  И. 

ЖАНСУГУРОВА  КЕНЖЕБАЕВА  ЭЛЬМИРА,  ЯВЛЯЯСЬ  БУДУ-

ЩИМ СПЕЦИАЛИСТОМ СФЕРЫ УСЛУГ В ОБЛАСТИ ТУРИЗМА 

И,  ОЦЕНИВАЯ  ПОЛУЧЕННЫЕ  МНОЙ  ЗНАНИЯ  И  ПРАКТИЧЕ-

СКИЕ НАВЫКИ, ВСЕ БОЛЕЕ УБЕЖДАЮСЬ В ПРАВИЛЬНОСТИ 

СДЕЛАННОГО МНОЙ ВЫБОРА.

Почти все любят музыку, 

некоторые ею занимаются, а 

избранным дан талант свы-

ше. Я считаю, что в нынешнее 

время таких людей почти нет, 

можно лишь пересчитать на 

пальцах людей, одаренных та-

ким прекрасным явлением, как 

музыкальный слух. Есть люди, 

которые превращают  своё 

мастерство, то есть талант 

в свою профессию, занимаясь 

любимым делом, приносящее 

не только удовольствие, но и 

хороший заработок. Мы реши-

ли встретиться с одним из 

таких талантливых людей, и 

задать ему несколько вопросов. 

-Здравствуйте,  Владимир!  Откуда  вы 

родом?

-Здравствуйте,  я  родом  из  Кызылордин-

ской области  точнее из 

Шиелинского    района.  Окончил  среднюю  

школу  им  Сакена  Сейфулина  №4,  затем 

учился  в  ПТУ.  По  специальности  я  -  сле-

сарь-сантехник 3-го разряда. 

Потом,  естественно,    служба  в  армии, 

далее  была  работа  на  стройке  ,высшего 

образования  у меня нет. Потом  знакомые 

пригласили  меня  работать  журналистом  в 

местную  газету города Кызылорды, я в то 

время увлекался  творчеством,  писал стихи, 

сочинял песни, также у меня была своя рок 

группа,  она  называлась в то время “Облик 

моего друга”. Но группа потом  распалась  и 

я в 2003 году  переехал в Талдыкорган   на 

постоянное место жительства  и занимался 

также журналистикой .

-А можно узнать, в каких газетах вы ра-

ботали?

-Работал  я  в  газетах  “Талдыкорган”  , 

“Русский  вестник”  (учередителем  которой 

являлся Валерий Голенков), также в газете 

Диолог,Seven и в 2005 году я как то решил 

уйти в свободное плаванье,  то-есть бросил 

журналистику, устал от политики, не только 

газетной политики но и учредительной . Ну 

и подумал:  это все переходяще, а музыка 

вечна. И обратил внимание на то, что мно-

гие  молодые  люди  слушают    электронную 

музыку на компьютерах, а любая живая му-

зыка – это живая музыка, она  душе дает то, 

что не даст никогда эта электронная вещь..

-Хотелось бы узнать, чем еще помимо 

игры на гитаре вы  занимаетесь ?

-Ну…Я  обучаю  детей  играть  на  гитаре, 

беру  не  дорого,  конечно,  музыкального  об-

разования  у  меня  нет,  но  родители  хотят 

чтобы  именно я обучал детишек, еще вы-

ступаю на корпоротивах, сочиняю песни на 

заказ.

-  Можно  узнать  характер  репертуара 

ваших песен?

-Ну…это…опять-таки…  Например,  песни 

о вечном, это – Высоцкий, Виктор Цой, есть, 

как говорится, песни – однодневки, они мне 

не по душе, но если люди попросят, могу и 

исполнить их.

-  Ну  и  напоследок,  что  бы  вы  хотели 

пожелать нашему молодому поколению? 

-В общем искренне желаю крепкого здоро-

вья, оптимизма, счастья, любви, взаимопо-

нимания и никогда ни перед какими трудно-

стями не сдаваться. Самое наиглавнейшее 

в жизни не лениться… Слушайте только жи-

вую музыку. Удачи. 

Айдана ОСПАНГАЛИЕВА,

студентка 3 курса.

Все уходяще, лишь музыка вечна

Живая легенда века

Михаил  Тимофеевич  родился  10  но-

ября  1919  года  в  селе  Курья  Алтайско-

го  края  в  многодетной  крестьянской 

семье.  Отец  Михаила  -  Тимофей  Алек-

сандрович,  мать  -  Александра  Фроловна  

Калашникова. Семья Калашникова приеха-

ла на Алтай с Кубани. В семье было девят-

надцать детей и только восемь из них вы-

жили. С самого детства мать Калашникова 

говорила знакомым, что ее Миша родился 

в рубашке. В своих воспоминаниях  Миха-

ил Тимофеевич говорит, что в детстве он 

был хилым ребенком, и не было такой бо-

лезни, которой бы он не переболел. Когда 

ему было шесть лет, он чуть не умер. Он 

уже перестал дышать и родители уже вы-

звали плотника для изготовления гробика. 

Когда маленького Мишу положили в гроб и 

заколотили крышку, он стал подавать при-

знаки жизни. Будучи еще таким малышом, 

он боролся за свою жизнь.

Дружная  и  работящая  семья  Калашни-

ковых  жила  в  достатке.  С  детства  детей 

приучали  к  труду.  В  детстве  Михаил  пас 

скот,  а  потом  помогал  на  полевых  рабо-

тах.  Во  время  коллективизации  их  семье  

пришлось  переехать  в  Сибирь.  В  школу 

он  пошел,  уже  умея  и  читать,  и  писать. 

Учеба  давалась  ему  легко.  Михаил  увле-

кался физикой, геометрией и литературой. 

В третьем классе он начинает писать сти-

хи. В 1936 году, окончив 9 классов школы,  

Этот человек известен все-

му миру, это человек, про-

шедший всю Великую Отече-

ственную войну, конструктор 

оружия в СССР и Российской 

Федерации, Герой Советско-

го Союза, создатель знамени-

того во всем мире автомата 

АК-47 – Михаил Тимофеевич 

Калашников. Изобретенный 

Калашниковым автомат 

признан изобретением века и 

изображен на знаменах и гер-

бах некоторых стран мира. 

На сегодняшний день около 

ста стран мира приняли на 

вооружение и используют 

автоматы Калашникова.

Михаил  уехал  в  Казахстан,  где  работал  в 

железнодорожном  депо  станции  Матай. 

Осенью  1938  года  его  призвали  в  армию 

и  служил  он  в  Киевском  особом  военном 

округе,  окончив  школу  механиков  –  води-

телей  танка.  За  время  учебы  он  проявля-

ет  свои  незаурядные  изобретательские 

способности. За изобретение прибора для 

учета  моторесурса  танкового  двигателя 

генерал армии Георгий Жуков вручил ему 

золотые часы. Великая Отечественная во-

йна застала Калашникова в начале августа 

1941 года под Брянском. Но в октябре это-

го  года  он  был  тяжело  ранен  и  несколько 

месяцев  пролежал  в  госпитале,  где  ему 

пришла  идея  создания  собственного  ору-

жия.  После  госпиталя  Михаил  Тимофее-

вич возвращается в Матай, где в мастер-

ских Депо он создал образец автомата. В 

1942  году  он  был  направлен  на  службу  в 

Центральный  научно-исследовательский 

полигон  стрелкового  вооружения  Главно-

го  артиллерийского  управления  Красной 

армии.  Там  с  1945  года  он  начинает  раз-

работку своего оружия. После конкурса его 

автомат  был  признан  достойным  изготов-

ления. Пройдя свой долгий путь испытания, 

автомат Калашникова стал известен всему 

миру,  а  сам  Михаил  Калашников  превра-

тился в «Живую легенду нашего времени».

Встреча  с  Михаилом  Тимофеевичем 

оставила  глубокий  след  в  моей  памяти. 

Тогда я училась в 3-м классе. Не каждый 

раз вы видите, слышите, задаете вопросы 

столь  незаурядному,  умному  и  поистине 

великому человеку. Являясь жительницей 

станции  Матай,  я  очень  горжусь  тем,  что 

именно  здесь  знаменитый  инженер  начи-

нал  свой  творческий  путь.  Встреча  с  ним 

была  в  преддверии  большого  великого 

праздника 9 Мая. Ехал он к нам на станцию 

из Новосибирска. Были сделаны большие 

приготовления, все жители с нетерпением 

и  волнением  ждали  встречи.  И  вот,  нако-

нец,  приезжает  специальный  поезд.  Из 

него в окружении охраны выходит пожилой 

человек невысокого роста, в военной фор-

ме  с  многочисленными  орденами  и  меда-

лами.  Во  всем  его  виде  чувствуется  сила 

и  воля  человека,  прошедшего  суровую  

войну. Вместе с ним приехал и его сын, ни 

на минуту не отходивший от отца. Встре-

ча  начинается  традиционно  с  угощения 

гостей хлебом и солью. Михаил Калашни-

ков в первую очередь посещает Депо, где 

начиналась  его  трудовая  деятельность, 

затем он встречается со стариками, знав-

шими  его  родителей  и  его  самого  в  мо-

лодости,  отдает  дань  уважения  могилам 

родных,  возложив  на  них  цветы.  На  сле-

дующий  день  он  посещает  нашу  школу, 

школьники  с  волнением,  образуя  живой 

коридор, смотрят, как мимо них проходит 

«человек  -  легенда».  В  школе  проходит 

концерт, а затем начинается конференция, 

где  все  жители  задают  вопросы  Михаилу 

Тимофеевичу. Отъезд Михаила Тимофее-

вича проходит грустно, «со слезами на гла-

зах».  Провожать  его  пришли  все  жители 

станции,  с  грустью,  со  слезами,  понимая, 

что, возможно это последний раз, они ви-

дят этого человека. Эта встреча оставила 

неизгладимый след в истории нашей стан-

ции, но еще большее значение она остави-

ла в нашей памяти и в сердцах.

Последние 

годы 

жизни 

Михаил  

Тимофеевич  жил  и  работал  в  Ижевске. 

Он  был  женат,  но  его  супруга  Екатерина 

преждевременно  скончалась  в  1977  году. 

У  него  четверо  детей  -  сын  Виктор  и  три 

дочери:  Нелли,  Елена  и  Наталья.  В  сво-

бодное время он занимался охотой и ры-

балкой,  слушал  классическую  музыку  и 

увлекался  поэзией.  По  дому  он  старался 

делать все сам. Он считал, что труд – это 

лучшее  лекарство  от  всех  болезней.  Ле-

гендарного инженера не стало 23 декабря 

2013  года.  Для  всех  это  была  большая 

утрата. С ним пришли попрощаться около 

60 тысяч человек.

Михаил  Тимофеевич  Калашников  -  че-

ловек,  оставивший  глубокий  след  в  исто-

рии,  выдающийся  инженер-конструктор, 

человек, который, изобретя такое мощное 

оружие, хотел использовать его для сохра-

нения мира.

жүктеу/скачать 7,79 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: