Ш. Уәлиханов (1883-1865), Ы. Алтынсарин
(1841-1889), А. Құнанбаев (1845-1904), С. Торайғыров
(1893-1920), Ш. Құдайбердиев (1858-1931)
және тағы
басқалар. Олардың тәрбие және білім беру жөніндегі
ойлары, идеялары отандық педагогиканың дамуындағы
аса маңызды құндылықтар болды. Мысалы,
Ы.
Алтынсарин
қазақ мектебінің негізін қалаушы, ол
бірінші болып
«Қазақ хрестоматиясын» (1879 ж.),
«Қазақтарды орыс тілге үйретудегі бастапқы
басшылық» (1879 ж.)
атты қазақ оқулықтарын жазған.
Ы. Алтынсариннің басшылығымен алғашқы қазақ
мектептері мен училищелері ашылды.
Төртінші кезең –
дарынды оқытушы-педагогтар
А.
Байтұрсыновтың (1873-1937), Ж. Аймауытовтың (1889-1931),
М. Дулатовтың (1885-1935), М. Жұмабаевтың (1893-1938), К.
Жұбановтың (1899-1938), Х. Досмұхамедовтың (1883-1938), Е.
Омаровтың (1892-1937), К. Кемеңгеровтың (1896-1937), Ш.
Әлжановтың (1901-1938)
аттарымен байланысты. Мысалы
, М.
Жұмабаевтың «Педагогика», Ж. Аймауытовтың «Дидактика»,
«Психология», «Тәрбиеге көмекші», «Жан жүйесі және өнер
таңдау», «Комплексті оқыту жолдары»
секілді еңбектері көпке
дейін педагогикалық жоғары оқу орындары студенттерінің
негізгі оқу құралдары болып келді.
Ш. Әлжанов
бірінші боп
педагогиканың және психологияның мәселелерін сабақтастыра
зерттеп, жоғары оқу орындарында сабақ беру әдістемесін
ғылыми тұрғыдан дәлелдеді.
Бесінші кезең –
1937 жылдан 1989 жылға
дейінгі аралықты қамтиды. Қазақстандық
педагогика кеңес педагогикасының жүйесінде
дамыды. Бұл кезеңде оқушылар ұжымының
қалыптасуы, жанұя мен мектептің арақатынасы,
бағдарламалау және проблемалық оқыту,
оқушылардың танымдық іс-әрекетін
белсендендіру және т.б. мәселелер зерттелді. Осы
кезеңде педагогика дамуына үлес қосқандар
С.
Қожахметов (1910-1945), С. Аманжолов (1903-
1958), Т. Тәжібаев (1910-1964), Қ. Бержанов
(1924-1976), Ә. Сембаев (1905-1989)
және т.б.
|