АқИҚат пен аңыз роман-диалог бірінші диалог I

АҚИҚАТ ПЕН АҢЫЗ
Роман-диалог
БІРІНШІ ДИАЛОГ
I
Алматы жазда да, күзде де əсем ғой, шіркін! Сентябрьдың аяқ кезі болса
да, астана ыстық, шуақ, жылы нұрға бөгіп тұр. Бірақ ауа райының
хабаршылары бүгін жиырма бес градус ыстық болады деп айтқанымен, жаз
жиырма бесі мен күз жиырма бесінің жалыны бірдей болмайды екен.
Жаздың мұндай күндерінде шолақ жең көйлек киген көше жаяулары
жандарына сая таппай дедектейтін еді. Қазір де көйлекшеңдер көп
кездескенімен, бірсыпыра жұрт иықтарына костюм іліпті, бəрі де аяқтарын
асықпай басатын болыпты.
Күн əлі де едəуір ыстық болғанымен, сары күздің келгенін сары ала
жапырақтар айқын аңғартқандай еді. Төбеден төмен қарай қалықтай
құлаған екі-үш жапырақ Фурманов көшесімен жоғары қарай өрлеп бара
жатқан менің алдыма келіп түсті.
Комсомол көшесінің қиылысындағы «Ювелирторг» магазинінен
өткеннен кейін, үйлердің номеріне көз сала бастадым. Өйткені менің іздеп
келе жатқан үйім осы тұста болуға тиіс. Білетін адамдар маған магазиннен
өтісімен-ақ оң жағыңа қарай бер деп түсіндірген. Расында да лезде-ақ мен
бұрышында төрткіл көк қаңылтырға ақ сырмен 117 деп бадырайта
жазылған номері бар үш қабат үйдің қасына келдім.
Үйдің осы номеріне көзім түскен сəтте жүрегім сəл шым ете қалып, өн
бойымды əлде бір жеңіл діріл аралап өткендей болды. Ол бірте-бірте
ұмытылыңқырап бара жатқан ескі сезім еді. Ұлы Отан соғысында жүрген
кезімізде, шабуылға шығар алдында дəл осындай болып, көңіл
қобалжыңқырайтын да, артынан дайындық басталғаннан кейін, дененің
дірілі басылып, қорыққаның, қобалжығаның ұмыт боп кететін.

Сыртқы есіктен ішке кіріп, үшінші қабатқа көтерілдім. Мен іздеп келген
6-пəтер баспалдақтың сол жақ түкпірінде екен. Есіктің қоңырауын іздеп,
алғашында таба алмадым. Анықтап қайтадан қарасам, есіктің топса жақ
жақтауында көзге көрінер-көрінбес боп, түймедей ғана қоңырау кнопкасы
тұр екен. Ішке хабар жіберіп, ақырын соны бастым. Содан соң дəл келдім
бе екен деп ойлап сағатыма қарасам — он болыпты.
Ішкі жақтан сөйлеп жүрген əйел даусы естілді. Маған есік ашуға келе
жатқан кісі болар деп, сəл шегініңкіреп тұрдым. Бірақ есік ашылмады. Мен
кнопканы қайта бастым. Осы кезде есіктің дəл ар жағынан шылдыр ете
қалған қонырау үнін естідім. Сонда ғана басыма алғашында қоңырауды
қатты баспадым ба екен деген ой келді. Өйткені мұның алдында дəл
мұндай боп жақыннан шыққан қоңырау дауысын естімеген сияқты едім.
Əлде үйдің үшінші қабатына көтерілгенге жүрек алқынып, үй иесі қалай
қарсы алар екен деген сасқалақпен аңғармай қалдым ба, оны өзім де
білмеймін.
... 1943 жылдың жазында біздің құрамамыз — 100-Дербес атқыштар
бригадасы 2-Балтық майданының бір шетінен екінші шетіне ауыстырылды.
Атап айтқанда Великие Луки қаласының түбінен Ловать өзенінің жағасына
барып жайғастық. Жорықпен жолда кетіп бара жатқанымда менің қолыма
«Знамя» журналының сол жылғы 5-номері тиді. Сол журналда Александр
Бек деген автордың «Панфиловшылар алғы шепте» атты повесінің басы
жарияланған екен. Мен онда Бек дегеннің кім екенін білмейтінмін, ондай
жазушы барын да естімеген болатынмын. Бірақ Панфилов дивизиясын,
одан шыққан 28 батыр есімдерін, Мəлік Ғабдуллин мен Төлеген Тоқтаров
сол дивизияның түлектері екенін жақсы білетінмін. Сондықтан болар, мен
бұл повестен бас алмадым. Күндіз тоқтай қалғанда күннің жарығымен,
түнде қонған жерде ай сəулесімен оқыдым. Оқыған тарауларды жол-
жөнекей жауынгер серіктеріме баяндап та отырдым. Содан соң, алғы шепке
сол журналдың 6-номері жəне келді. Панфиловшылар туралы повестің
жалғасын түнде, ай қараңғы болғандықтан ,зеңбірек қасына келіп отырып,
аккумулятордың жарығымен оқыдым. Повесть те бітті, аккумулятордың да
жарығы таусылды. Əрине, менің мұным тəртіп бұзғандық, тіпті қылмыс
еді.
Менің зеңбірегімнің жарығы таусылғанын взвод командирі лейтенант
Полянцев ертеңінде-ақ білді. Ол білген жоқ еді, мен өзім айттым.
Зеңбірегімнің жарығын түнде кітап оқимын деп тауысып алдым дедім.

Полянцев өте ашуланшақ кісі еді. Бірден айғайды салып, сыбап алды.
Мен сені қазір атып тастаймын деді. Бірақ атқан жоқ. Погонымды,
мылтығымды, белбеуімді сыпырып алып, үш тəулікке гауптвахтыға
айдатты. Қылша мойным талша деп, қару кезенген солдаттың алдына түсіп,
желбегей
шинелім
салпаңдап,
дивизион
штабының
қасындағы
гауптвахтыға қарай сапар шектік. Бұл бір көрмеген құқайым еді, оны да
көретін болдым деп ойладым ішімнен.
Позициядан шыға бере алдымыздан біздің батареяға қарай салт атпен
келе жатқан дивизион командирі майор Сахонь кездесті.
Майор Сахоньды біз генерал Панфиловтан кем көрмеуші едік. Тілі
сақаулау болғанымен, өте байсалды, ақылды кісі еді. Қарамағындағы
артиллеристерді офицерден бастап, əрбір солдатына дейін білетін. Мен,
айдауда келе жатсам да, екі қолымды жамбасыма жапсыра ұстап, аяғымды
көтере сермеп, дік-дік басып, мойнымды командир жаққа бұрып, салт атты
Сахоньнің қасынан сəлем беріп өттім. Майор мені таныды да, атының
тізгінін тартты.
— Қане, тоқтаңдар, — деді артымда маған мылтық кезеп келе жатқан
айдаушы солдатқа.
Майор атының басын бұрып, қасыма өзі келді де:
— Аға сержант, қайда жол тартып барасың? — деді.
— Гауптвахтыға, жолдас майор.
— Не үшін?
— Зеңбірек аккумуляторын шығындап түнде кітап оқығаным үшін.
— Ол дұрыс болмаған екен.
— Кінəлымын, жолдас майор.
— Қандай кітап еді?
— Панфиловшылар туралы.

— Ұнады ма?
— Өте ұнады, жолдас майор.
— Момышұлының, оның басқа да жерлестерінің ерлігіне сүйсіндің бе?
— Сүйсінгенде қандай, жолдас майор!
— Мен де сүйсіндім. Ал сен ол кітаптың мазмұнын жолдастарыңа
айтып бердің бе?
— Дəл солай, жолдас майор. Бүкіл батареяға баяндап бердім.
— Онда жігіт екенсің, аға сержант, — деді майор маған ат үстінен
сығырая қарап. — Сені гауптвахтыға кім жіберді?
— Взвод командирі лейтенант Полянцев, жолдас майор.
— Ендеше мен сенен ол жазаны алып тастадым. Қазір қайт та, взводыңа
барып, өз міндетіңе кіріс. Лейтенант Полянцевқа менің осы бұйрығымды
айт.
Біз батареядан қырық-елу метр ғана алыстаған едік. Айдаушы солдат өз
бетімен кетті де, мен старшинаға барып погонымды, белбеуімді,
наганымды алдым. Пилоткамның қызыл жұлдызын қайта қадап басыма
кидім де, асықпай аяңдап, орман шетінде жауынгерлермен сабақ өткізіп
жатқан взвод командиріне қарай беттедім. Лейтенант мені көре сала
орнынан ұшып тұрып, бақырып қоя берді.
— Сен неге сенделіп жүрсің əлі күнге дейін? — деп ақырды.
— Сенделгенім жоқ, түп-түзу келе жатырмын, жолдас лейтенант.
Оның аузы жыбыр-жыбыр ете түсті. Бұл оның мені əке-шешемнен
сықпыртқаны.
— Менің саған гауптвахтыға бар дегенім қайда?
— Орта жолдан қайтып келдім, жолдас лейтенант.
— Кім право берді саған гауптвахтыға бармай қайтып келуге? Бұл үшін

мен сенің көзіңе көк шыбынды үймелетермін əлі.
Осылай деп ол қасында тұрған сержантқа бұйрық берді:
— Омарбаев, қазір мынаның белбеуін шешіп, погонын сыпыр да,
дивизиондағы гауптвахтыға айдап бар.
Мұқан Омарбаев амалсыз орнынан тұрып, аяғын сылбыр басып маған
қарай аяңдады. Мен оған «асықпа» дегендей белгі бердім де:
— Баяндауға рұқсат етіңіз, жолдас лейтенант, — дедім Полянцевқа
қарап тік тұра қалып.
— Үніңді өшір. Рұқсат етпеймін, — деді ол.
— Рұқсат етпесеңіз, онда мен рұқсатсыз баяндауға мəжбүр боламын...
— Өшір үніңді...
— Қазір, жолдас лейтенант. Сіздің бұйрығыңызды дивизион командирі
майор Сахонь жолдас бұзды, — дедім мен. — Майор осыны сізге айт жəне
Полянцев жолдас дереу маған келсін деді.
— Қайда майор? Сен бағанадан бері неге айтпай тұрсың ол кісінің
шақырғанын?
— Айтайын деп едім, сіз маған сөйлеуге рұқсат бермедіңіз ғой, жолдас
лейтенант.
Лейтенант пилоткасын түзеп киіп, қос бармағын белбеуіне сұқты.
Гимнастеркасының бырысқанын артына қарай жиырды.
— Қайда жолдас майор?
— Позицияда.
Лейтенант орман шетіндегі зеңбіректер тұрған жерге қарай тұра кеп
жүгірді. Барды да майорға өзінің шақырту бойынша келгенін айтып рапорт
берді. Майор мен лейтенанттың барлық сөздері бізге анық естіліп тұрды.
— Зеңбірек командирін не үшін тұтқындадыңыз, жолдас лейтенант? —

деп сұрады майор.
— Түнде кітап оқимын деп зеңбірек шамын тауысқаны үшін, жолдас
майор.
— Неге сүйеніп тұтқындадыңыз?
— Уставқа сүйеніп, жолдас майор. Устав бойынша тəртіп бұзған
жауынгерді үш тəулікке дейін гауптвахтыға отырғызуға правом бар ғой.
— Əрине бар. Бірақ Уставтағы правоны дұрыстап пайдалана білу керек,
жолдас лейтенант. Ол сержант бір зеңбіректің отын өшіргенімен, сол
оқыған кітабы арқылы батареяның бар жауынгерінің жүрегіне от жақты.
Уставта осы да есептелген. Сіз оны ескермегенсіз. Өзіңіз батальон
командирі Момышұлы туралы кітапты оқыдыңыз ба?
— Жоқ, жолдас майор.
— Ендеше, оны оқымағаныңыз үшін, мен сізді үш тəулікке үй тұтқыны
етіп қамасам қалай болар еді? Бұл да менің уставтық правом ғой. Сонда сіз
ол кітапты оқып шығарсыз деп ойлаймын.
— Құп, жолдас майор, үш тəулікке үй тұтқыны болуға. Бірақ ана
кітапты қайдан аламын?
— Оны өзіңіз тұтқындаған сержанттан сұраңыз... Мен сізге арест
жарияламаймын, лейтенант. Бірақ бұл есіңізде болсын.
Осыдан кейін — «Знамя» журналының мендегі екі номері қолдан-қолға
көшті. Қаршадайынан батырлар жырын жаттап өскен қазақ балалары бұл
повесті өлеңдей жаттап алдық. «Фамилиясы жоқ адаммен» — батальон
командирі Бауыржан Момышұлымен біз майданда осылай танысқан едік.
Оның ерлігіне, батылдығына, тапқырлығына, сонымен бірге адамгершілік
асыл қасиеттеріне сүйсіндік. Егер өтірік жазсаң алдымен сол қолыңды,
одан соң оң қолыңды шауып тастаймын деп, қылышын жарқ еткізіп
қынабынан суырып алып, жазушыға серт қойған сəті əрқашанда
жадымызда жүрді. Оның Боранбаев есімді қорқақты жазалағанын да жөн
көрдік. Оның Бозжанов, Рахимов сияқты серіктерін де өзімізге үлгі тұттық.
Командирлеріміз Бауыржандай қатаң, қаһарман болуға тырысты. Біз,
солдаттар, Бауыржандай батыр, батыл болуға ұмтылдық. Бəріміз де

Момышұлын бір көрсек, тілдессек-ау деп арман еттік. Бірақ мен
Бауыржанмен соғыста кездесе алмадым. Ал онымен соғыс біткеннен соң 18
жыл кейін, онда да тек телефон арқылы ғана тілдесуіме тура келді.
Момышұлы əскерден босап, Алматыға келгенде мен Павлодарда
қызметте болатынмын. «Бауыржан отставкаға шығыпты», «Бауыржан
пəленшеге былай депті», — деген сияқты ұзынқұлақ хабарларды
естігеніміз болмаса, көпке дейін онымен жүздесу сəті түспеді. Алайда мен
қиын күндерде пір тұтқан адамым болғандықтан жүрегімдегі оған деген
сонау солдат кезінің ыстық сезімін суытпай сақтап жүрдім. Оның үстіне
Момышұлының «Біздің семья», «Жауынгердің тұлғасы», «Москва үшін
шайқас» атты кітаптары бірінің соңынан бірі шығып, менің оған деген
сүйіспеншілігімді бұрынғыдан да арттыра түсті. Момышұлын бұрын
командир ретінде құрметтесем, енді жазушы ретінде жəне жақсы көре
түстім.
1961 жылы мен Алматыға ауыстым. Сол жылдың жазында
Қазақстанның 40 жылдығын тойлау белгіленді де, соған арнап газетіміздің
мерекелік қосымша номерін шығармақ болдық. Мерекелік номерге басқа
авторлармен бірге Момышұлының да мақаласы жоспарланды. Редактордың
орынбасары ретінде қосымша номерге жетекшілік ету маған жүктелген-ді.
Мақаласын ұйымдастыратын авторларды редакция қызметкерлеріне бөле
келгенде жұрттың бəрі Бауыржаннан қашқалақтап, онымен байланыс
жасаудан тайсалақтай берді. Мен оның себебін түсінбедім.
— Ол кісімен сөйлесу қиын, — деді партия тұрмысы бөлімінің
меңгерушісі ақын Құрманғали Ұябаев. — Көңілі түспесе ұрсып тастайды,
сөйлеспей қояды. Жігіттер сондықтан батпай отыр. Ол кісімен өзіңіз
сөйлескеніңіз дұрыс.
Ақыры Бауыржанның үйіне менің телефон соғуыма тура келді. Ар
жақтан трубканы əйел алды. Əйелмен сəлемдескеннен кейін мен Баукең
үйде ме деп сұрадым.
— Үйде. Бұл қайдан? — Мен қайдан екенін айттым. Əйел «қазір» деп
трубканы тастап кетіп қалды.
— Мен тыңдап тұрмын, — деді бір кезде еркек дауысы трубканы жарып
жібере жаздай гүр ете түсіп.

— Сəлеметсіз бе, Бауке.
— Сəлемет.
— Бұл «Социалистік Қазақстан» газетінің редакциясынан ғой, — дедім
мен шапшаңдата сөйлеп, əскери адам жіті, қысқа, нақ сөйлегенді ұнататын
болар деген оймен. Содан соң лауазымым мен фамилиямды айттым да,
бірден бұйымтайға кірістім. — Мерекелік номерге сіздің мақалаңызды
жоспарлап едік. Соған...
— Тоқта, фамилияң кім сенің? — деді Бауыржан менің жоғарыда
айтқандарыма мəн берместен.
Мен фамилиямды қайталап айттым.
— Мен ондай адамды білмеймін, — деді Бауыржан сөзін нығыздай
сөйлеп. — Мен сізбен сөйлеспеймін...
Бұл күнге дейін мен газет атынан сөйлескен кісіге мұндай жауап берген
адамды кездестірген жоқ едім. Аудан, облыс, өлке басшыларымен емін-
еркін сөйлесіп, тілек-тапсырмамызды бірден айта беретінбіз. Үлкенді-
кішілі журналистермен сөйлеспейтін, олардың өтінішін орындаудан
бастартатын ешкім болмайтын.
Момышұлы маңдайдан тарс еткізіп, екі сөзге келместен, трубканы ілді
де тастады.
Абыржып, аң-таң болып мен қалдым. Ақыры: жазушы ағайындардың
жазғанын ғана оқып, атағына алыстан сүйсініп жүре беру керек екен-ау.
Оларды көрсем, білсем, тілдессем деу бекершілік екен ғой. Қайта солардың
мінез-құлқын, жеке өмірін білмей-ақ қоюдың өзі абзал шығар деп
түйгенмін де қойғанмын. Əрине, Момышұлы жоғарыда аталған мақаланы
бізге жазып беріп, ол қосымша арнаулы номерде жарияланды да. Менімен
сөйлеспегені үшін Бауыржан артынан ғапу да өтінді. Дегенмен, жүрегім
сол жолы май ішкендей шайлыққан мен осыдан кейін Момышұлына
жоламайтын да, жуымайтын да едім. Аман-сау, абыройлы болуына сырттан
тілектес көптің бірі болып жүре беретінмін. Мінеки бүгін келіп мен сол
адамның есігін өзім қағып тұрмын.
— Əй, ашсаңшы, — деп гүр ете қалған зор дауыс естілді менің

қоңырауымнан кейін. «Бұл мықтының өзі болды» дедім ішімнен.
Есік ашылды. Үстіне аяғының басына түсе сүйретілген гүлді көк халат
киген сұңғақ бойлы, сымбатты əйел қарсы алды. Бұл — Бауыржанның
жұбайы Кəмəш. Батырдың əйеліне бас идім де, кіруге рұқсат сұрадым.
— Кіріңіз.
Кірсем, есіктің дəл қарсысында кухня бар екен. Соның төрінде,
таңертеңгі шай үстелінің басында, ескі əскери кительді иығына желбегей
жамылған, үстіне қайырма жағалы, омырауы ашық, сарғыш түсті көйлек,
жолақты жұқа шалбар, аяғына жасыл тапочка киген Бауыржан отыр екен.
Үстел басында еңсесін тік ұстап, еті қашқан иегін сəл көтере түсіп, сырттай
кірген кім екен деп, есікке тесірейе қарап отырған ол бір сəт маған
шығыңқылау бет сүйегін, суалыңқылау ұртын, салбыраңқы мұртын, кісіге
тайсалмай тіке қарайтын, қарағанда жанарынан ұсақ-ұсақ ине шашырап
жатқандай боп көрінетін сəл қысықтау көзін, қара жартастай қасқиып тік
жатқан маңдайды шимайлаған жол-жол əжімдерін əлдебір шебер қол
гранитке айқындай қашап, айнытпай түсірген аса бір сұсты, сол
сұстылығымен тартымды көрінетін тас мүсінге ұқсап кетті. Табалдырықтан
аттағаннан кейін мен оң қолымды кеудеме басып:
— Бауке, сəлеметсіз бе? — дедім.
Бауыржан үндемеді. «Бəлей, бүлдірдім-ау. Ассалаумағалейкум деп
айтпағаныма қырсығып отыр ма?» — деп мен де үнсіз тұрып қалдым.
Бауыржан өзіне сəлемді қазақша бермеген адамдарды үйінен қуып шығады
екен деп естігенім болатын. Жəне ондайда бірден: «Кругом! Шагом марш!»
деп айтады екен деп те еститінмін. Маған да солай етер ме екен деп қатты
қысылып тұр дым.
Осы арада Бауыржанның тілшілерді қабылдауына байланысты жұрт
аңыз етіп айтатын екі оқиға ойыма сап ете қалды. Бірде Момышұлына
радиодан магнитофонын арқалап тілші келеді. Тілші шашын əйелше қоя
берген жас жігіт екен.
— Əй, сен кімсің? — дейді Бауыржан оны көрген бойда.
— Радиожурналистпін, ағай. Сізбен сөйлесейін деп келіп едім.

— Өзің əйелмісің, еркекпісің, мен соныңды айт деп тұрмын саған.
— Еркекпін, ағай.
— Кругом! — дейді Баукең оған ежірейіп. Сасқан жігіт ұршықша
айналып кейін бұрылып, есікке қарап тұрады. — Сен еркек болсаң онда
шашыңды еркекше алдырып кел. Марш!
Жігіт салы суға кетіп кеңсесіне қайтады. Қысқартайын десе шашын
қимайды, қысқартпайын десе — тапсырма қинайды. Сөйтіп жүргенде бір
күн өте шығады. Ертеңінде оны бастығы шақыртады.
— Момышұлымен əңгіме дайын ба? — деп сұрайды бастық.
— Жоқ.
— Неге?
— Шашынды еркекше алдырып келмесең, сенімен сөйлеспеймін деп
қуып шықты.
— Шашыңды неге алдырмайсың?
— Қимаймын.
Бастық ашуланады.
— Ол материал программада тұр. Шашың тұрғай басыңды алдырсаң да
бүгін материал осында болсын! — деп бұйырады ол жігітке.
Жігіт амалсыздан шаштаразға барып шашын жұқарттырады. Содан соң
Бауыржанға қайтадан барады.
Екінші аңызда Бауыржан Кубадан келгенде бастығы Момышұлынан
интервью əкел дегенде бір журналистің «Мені Бауыржанға жұмсағанша
тордағы арыстанның жалынан бір сипап қайт деп бұйырыңыз» дегені
айтылатын.
Осы екі оқиға есіме түскенде менің одан сайын берекем қаша бастады.
— Мұнда кел, — деді Бауыржан даусын жылытпастан маған тесірейе

қараған күйі. Əлі де қуып шығар, шықпасына көзім жетпей сақтана басып
қасына барғанымда Бауыржан қолын ұсынды.
— Аман-есенбісің?
— Шүкір, Бауке.
— Отыр, — деп менің арт жағымдағы бос орындықты нұсқады.
ІІ
— Бауке, денсаулығыңыз қалай? Анада, өткен май айында ауруханада
жатқандағыңыздан кейін көрісіп отырғанымыз осы, жүдеп қалған
сияқтысыз ба? — дедім əңгімені бастардан бұрын.
— Мен салмын, — деді ол сəл бөгеліп барып. Бауыржанның не айтқалы
келе жатқанын мен қапелімде аңғара алмай қалдым. «О не дегені? Ақан
сері. Біржан сал сияқтымын дегені ме? Оны неге байланысты айтып отыр?
— деп ойладым. — Сал аурудың не екенін түсінесің бе? — Мен ол сөздің
мəнісін енді ұқтым да, басымды изедім. Бауыржан сөзін қайтадан жалғады.
— Мына асқазан, өкпе, бауыр, жүрек, жұтқыншақ дегендерің тегіс caп-cay.
— Ол алдымен кеудесін сипады да, екі қолын бірдей беліне апарып
тоқтатты. — Ал мына жақ ит боп кетті, жүре алмаймын. Мұның өзі жұлын,
жүйкеге байланысты ауру. Мен екі рет ауыр жарақаттанған кісімін. Бірақ
екеуінде де саптан шыққаным жоқ. 1942 жылы полк командирі кезімде
омыртқама оқ тиді. Санбатқа жеткізгенше ес-түсімді білген жоқпын. Есімді
жисам, етпетімнен жатыр екенмін. Бас жағымда дəрігер бірдеңе деп баж-
бұж етіп тұр. Бақсам сөзі мен туралы екен. «Бұл кісіні дереу госпитальға
жіберу керек» деп безек қағады.
— Сонша не боп қапты?— дедім дəрігерге.
— Омыртқаңызда оқ қадалып тұр, жолдас капитан, — деді дəрігер одан
сайын дегбірі кетіп. — Сізді дереу госпитальға жөнелтуіміз керек.
Тістеніп, əрең дегенде қолымды жеткізіп, арқамды сипасам, расында да
оқ бар екен.
— Скальпелің бар ма? — дедім дəрігерге,

— Жоқ.
— Өткір бəкің бар ма?
— Жоқ.
— Ұстараның жүзі бар ма?
— Бар.
— Ендеше соны спиртпен шай да, оқ тұрған жердің етін кес!
— Олай етуге болмайды, жолдас капитан...
— Болады! Бұйырамын! Орындамасаң — атамын! — деп етбеттеп
жатқан күйімде он жақ жамбасымдағы кабураның аузын ағыта бастадым.
Батырға да жан керек деген емес пе, дəрігер дереу айтқанымды істеуге
кірісті. Ол арқамды кескілей бастағанда пистолеттің сабын сындырардай
қысып, тісім шықырлап мен жаттым.
— Мінеки, жолдас капитан, оғыңыз! — деп дəрігер əлден уақытта
омыртқама тірелген оқты алып, алақаныма салды. Жарамды таңдырып
алып, арқамнан алынған оқты, мені санбатқа жеткізген Блоха деген
жауынгерімнің қолына ұстата салып, жаумен ауыр ұрыс жүргізіп жатқан
полкке қайтадан жеттім. Бірнеше күн қатарынан жаумен жағаласып, жан
ұшырып жүргенде арқамдағы жараны ұмытып та кеттім. Ол бірде суланып,
бірде қара-қотырланып, бірде қыши бастап, өзінен-өзі жазылып та бітті.
Бауыржанның аузынан шыққан Блоха деген фамилия менің көз алдыма
екінші бір картинаны елестетті.
1960 жылы бір топ ақын, жазушы шахтерлермен кездесу үшін
Алматыдан Қарағандыға келді. Солардың ішінде Бауыржан Момышұлы да
бар еді. Бір күні таңертең жазушылар шағын-шағын топтарға бөлініп,
шахталарға кеткелі жатқанда, мейманхананың Бауыржан түскен бөлмесінің
есігі тықылдады.
— Кіріңіз, — деді жайбарақат темекі тартып отырған бөлме иесі.
— Қайда менің батям? — деп гүрілдек дауысты, Бауыржанның өзін екі

орап алғандай алпамса денелі, ұзын мұртты əлде біреу ырғаң-ырғаң басып,
есікті айқара ашып тастап ішке қарай кіріп келе жатты.
Бауыржан тез мойнын бұрып, дауыс шыққан жаққа жалт қарады. Жалт
қарады да, қорбаңдап, құшағын жайып, өзіне қарай ұмтылып келе жатқан
алып денелі адамды бірден таныды. Батырдың қаһар жүзі жылып, қатал
жүрегі жібіп, жұмсарып қоя берді. Бір кезде полк командирі Момышұлын
қол астындағы жауынгерлерінің бəрі тегіс «батя» деп атайтын еді. «Батя»
— қазақша «əке» деген сөз. Командирдің өзін қол астындағы жауынгерлері
ресми түрде «жолдас командир» деп атауы оңай. Ал оның «əке» деп атауы
оңай іс емес. Солдаттар əкедей зейіл, əкедей əділ, əкедей қамқоршы
командирді ғана, өздерін əкедей аялап, əкедей сүйе білетін командирді ғана
əскери уставтың талап етуінше емес, өз жүрегінің əмірімен, осылай «əке»
деп атайды. Бауыржанға «батялап» кіріп келе жатқан адамның артынан
бүкіл полкы жамырай еріп келе жатқан сияқты боп көрінді. Ол орнынан
атып тұрды да:
— Мен мұндамын, ұлым! — деді даусы еркінен тыс елжірей шығып.
Қос құшақ айқаса түсті. Былайғы жұртқа кесек боп көрінетін Бауыржан
келген адамның құшағына еркін сыйып кетті. Екі алып адам бірін-бірі
аймалай құшқанда кешегі Ұлы Отан соғысында Москваны шойын
кеуделерімен қорғаған екі ер солдаттың болат жүректері бордай езіліп
кеткенге ұқсады. Бұлай болатын жөні бар еді.
...Ашық жерде, ақ қардың үстінде жатқан батальон күні бойы жаудың
бес рет жасаған атакасын тойтарды. Бес ретте де пулеметші Блоха ерекше
көзге түсті. Бұл күні полктың ең жанды жері болған бұл батальонмен
Бауыржан күні бойы бірге болды. Фашистердің алтыншы атакасы
басталмас бұрын Бауыржан еңбектеп, пулеметші Блоханың қасына келді.
— Сенің табандылығыңа, ерлігіңе жəне мергендігіңе бүгін мен ерекше
сүйсіндім, Блоха. Саған деген шын жүректен шыққан алғысымды айта
келдім, — деп, Бауыржан етбетінен жатқан ақ тонды еңгезердей солдаттың
арқасына қолын тигізді.
Арпалыс сəтте алғы шепке келіп сүйікті командирі алғыс айтса,
солдатқа одан қымбат не болушы еді! Солдатқа сол сəттегі командирдің бір
ауыз жылы сөзінен жоғары не награда болушы еді! Блоханың қақпақтай

жауырыны оқыс бүлк-бүлк етіп қалды.
— Совет Одағына қызмет етемін!.. Батя!.. — деді ол булығып.
Бауыржан солдатқа бұдан басқа дəнеңе деген жоқ. Тез еңбектеп, рота
командирінің окобына қарай кетті. Полк командирі кеткеннен кейін, көп
кешікпей, дем ала алмай ентігіп, түсі қашып шəпеті денелі рота командирі
пулеметшінің қасына жетті. Осы кезде немістер алтыншы шабуылды
бастауға кіріскен еді. Олар бар қаруларынан оқ атып, бұрқылдата жөнелді.
— Полк командирі ауыр жарақаттанып қалды, — деді ол дегбірі қашып.
— Блоха, айналайын, бұл жерде батяні сенен басқа алып кете алатын кісі
жоқ. Тез барып құтқар батяні. Сенің орныңа пулеметке өзім жатамын.
Блоха төбе құйқасы шымырлап, өзінің не боп кеткенін білмей қалды.
— Тірі ме? — деді бар аузына түскен сөз осы болып.
— Тірі, тез жете гөр, айналайын!..
Көбік қарды садақтың оғындай сызып рота командирінің окобына тез
жеткен Блоха ес-түсін білмей жатқан Бауыржанға төнді. Алыпты алып қана
арқалайды емес пе, оны иығына салып, тез-тез жиырылып, еңбектей
жөнелді. Оның артынан, кетіп бара жатқан танктың бір жақ табанының
ізіне ұқсап, шұбатылған траншеядай терең із минут сайын ұзара берді...
Екеуі үстел басына отырып, хал-жай білісті. Блоха Қарағандының бір
шеберханасында ұста болып істейді екен. Бауыржанның осында келгенін
газеттен оқып, əдейі іздеп келіпті.
Бауыржанның буфетінде бір жартылық таза спирт бар еді. Соны алып
келді де, графиннің жанында тұрған үлкен стаканға толтыра құйып,
Блохаға ұсынды.
— Мен қазір ішпеймін, — деді Бауыржан, — шахтаға кездесуге бара
жатырмын. Ал екеуміздің осы кездесуіміз үшін сен мынаны жұтып қой.
— Дем алмастан ба, батя?
— Иə, дем алмастан.

Блоха бір стакан спиртті екі-ақ қылқып, көріктей кеудесін керіп, терең
бір дем алды да, аузын күректей алақанымен сүрте салды.
— Екеуміздің бүгін бірге отыратын он-ақ минут уақытымыз бар, — деді
Бауыржан. — Сен ертең офицерлердің клубына кел, сонда молырақ
сөйлесеміз.
— Немене, батя, ылғи асықтыра бересің, — деп Блоха наразылық
білдірді. — Соғыста асықтырғаның жөн. Енді тыныштық кезде
асықтырмасаңшы.
— Молчать! — деді Бауыржан мұрты тікірейіп. — Мен болашақ
ұрпақтың асықпауы үшін асығамын. Понятно тебе?
Ертеңінде белгіленген сағатта Бауыржан Қарағандының офицерлер
үйіне келді. Атақты Момышұлын көру үшін қала офицерлері əйелдерімен,
бала-шағаларымен жиналған екен. Блоха да сол жерден кездесті. Ине
шаншар жер жоқ иін тірескен жұрттың алдында Бауыржанға сөз берілді.
Сөз берілерден бұрын Момышұлының Ұлы Отан соғысының қаһарманы,
бүкіл дүние жүзіне белгілі əдеби герой, атақты жазушы екені айтылды.
— Жолдастар, — деді Бауыржан орнынан тұрып, — дүние жүзіне аты
жайылған атақты Момышұлы мен емес. — Жұрт демін ішіне тартып,
сілтідей тына қалды. Осы кезде Бауыржан сөзін қайтадан жалғады, — Бірақ
ол осында отыр. — Жұрт одан сайын аң-таң бола бастады. Осы кезде
Бауыржан президиум үстелінің басында отырған өзгелерден бітімі бөлек
балуан денелі адамды нұсқады. — Міне ол мына кісі. Осыдан 18 жыл
бұрын бұл кісі мені ажалдан алып қалды. Мені ажалдан арашалап алып,
жаңа айтылғанындай, бүкіл дүние жүзіне паш еткен адам бұрынғы
пулеметшім Блохамен мен кеше ғана табыстым. Сіздердің алдарыңызда
осы адамды құшақтап, үш рет бетінен сүюіме рұқсат етіңіздер.
Жұрт ду қол шапалақтап, орындарынан түрегелісті. Бауыржан мен
Блоха екеуі сүйісіп болғанша алақан шартылы басылмады. Жұртты
тыныштануға шақырып, Бауыржан қолын көтерді. Осы кезде Бауыржанның
қасындағы
жігіттердің
бірі
сахнаға
шығып,
гвардия
полковнигі
Момышұлының атынан деп гвардия жауынгері Блохаға бағалы сыйлық
тапсырды.
— Ендігі сөзді гвардия жауынгері, бұрынғы пулеметші, қазіргі ұста

Остап Тарасович Блохаға беремін, — деп Бауыржан орнына отырды.
Блоханың мінбеге шығуынан түсуі тез болды.
— Жолдастар! — деді ол даусы гүр ете қалып. — Бəріңізді батямен
бірге біздің үйден дəм татуға шақырамын...
Кездесуден кейін Бауыржан Блоханың үйіне қонаққа барды. Ұстаның он
баласымен, əйелімен танысты.
— Батя, есіңде бар ма? — деді Блоха Бауыржан кетерде. — Санбатта
дəрігер арқаңды ұстараның жүзімен тіліп, əрең алған оқты маған беріп едің
ғой. Мен соны ескерткіш үшін жоғалтпай сақтап жүрдім. Соғыстан кейін
кездескенде өзіңе сыйлармын деуші едім. Соғыстан қайтып келе жатқанда
зат қапшығыммен бірге жоғалтып алдым. Қазір саған не сыйларымды
білмей отырмын.
— Маған ештеңе сыйлаудың керегі жоқ, — деді Бауыржан. — Сен
менің өз өмірімді өзіме сыйлаған кісісін. Одан артық ешқандай сыйлық
болмайды.
— Сонда да, — деді Блоха шалбарының қалтасына қолын сұғып, —
мына Волоколамск тас жолымен немістердің танктері бізге қарап қаптап
келе жатқанда, оларды лайықты қарсы алар алдында менің темекі тұтатқан
шақпағым еді. Осы үйдегі соғыстан қалған жалғыз белгі осы ғана.
Олқысынбасаң осыны саған сыйлағым келеді.
— Бұл сыйлығыңды қабыл аламын, — деді Бауыржан винтовка
гильзасынан жасалған шақпақты алып жатып. — Бұл баға жетпес
ескерткіш...
Бауыржан 1942 жылы өзінің қалай ауыр жараланғанын айтып,
жанындағы жолдасы Блоха есімін аузына алғанда, менің ойыма осы оқиға
түскен еді.
— Ол жара арқаңыздың қай тұсында? — дедім ойымда бөтен ештеңе
жоқ мен, батырлар жырында айтылатын: «Омыртқада он жара, қабырғада
қырық жара» дейтін жолдар есіме түсіп.
Бауыржан маған алая бір қарады да, жонын беріп теріс айналып кетті.

Үстіндегі кительді жауырынының астындағы көйлекпен қоса, жоғары
қарай жұлқи тартып, тез көтерді де:
— Қара! — деп зекіді маған.
Мен оның етіндегі жараның орнын тексерейін деп ойлаған жоқ едім. Ол
арқасын жалаңаштай бастағанда не істерімді білмей, бөгеліп қалдым.
— Қара деймін! — деді ол даусын одан сайын қатайта түсіп.
Мен амалсыздан оның қоңырқай тəніне көз салып, қолыммен арқасын
сипалай бастадым.
— Мына біреу ме? — дедім сегізкөздің тұсындағы титтей тыртықты
көріп.
— Жоғары сырсаңшы көйлекті, адам құсап, — деді Бауыржан
дегбірсізденіп.
Қолым дірілдеп көйлегін жоғары көтерсем, расында да жауырынынан
бір қарыстай төмен, қыр арқасында ақ тыртық бар екен.
— Міне, таптым, — дедім сол жерді тапқаныма қуанып.
Бауыржан көйлегін төмен түсіріп үн-түнсіз қайтадан бері бұрылды. Мен
қызарып кеттім. Сол жарасы бар болғырдың қай жерінде екенінде не
шаруам бар еді деп, аузымнан ол сұрақтың қалай шығып кеткеніне өкіндім.
Енді оған ойланбай сұрақ қоймаспын дедім ішімнен.
Бірдеңені бүлдіріп алған баладай болып, мен үндемедім. Ол маған
мұрты жыбырлап, тесіле қарап отырды да, мойнын ары қарай бұра түсіп,
қайтадан сөйледі.
ІІІ
— Екінші ауыр жараланғаным 1944 жылы, — деді ол сөзін қайтадан
жалғап. — Комдив болып жүргенде құладым...
— Аттан ба?— деппін мен Бауыржанның жаңағыға шамданып өзімді
қуып шықпағанына қуанып, əлгінде ғана енді оған ойланбай сұрақ

қоймаспын деген іштей сертімді ұмытып. Деуін десем де, тағы да бірдеңені
бүлдіріп алдым ба деп, қыбыжықтаңқырап қалдым.
— Жоқ, жаяу келе жатып, — деді Бауыржан менің бұл сұрағыма
шамданбай. — Оңбай құладым жəне жаным шығып кете жаздады. Біразға
дейін жығылған орнымда қозғала алмай қалдым. Есімді жиған соң
орнымнан тұрсам, жерден шошайып шығып тұрған темір қазыққа тура
құйымшағыммен құлаппын ғой. Содан кейін бірнеше күн атқа отыра
алмай, шалқамнан жата алмай жүрдім. Бірақ соғыстың қызуымен тағы да
госпитальға соқпастан кете бардым.
Бауыржан сəл бөгеліп, сөзін қайтадан жалғады.
— Мінеки, осының екеуі де жүйкеге тікелей байланысты аса ауыр
жарақаттар еді. Оның үстіне мен 207 рет ұрысқа кіріп, 5 рет қоршауда
қалған кісімін. Соғыстың əр секундын жүйкеге қадалған бір ине деп
есептесек, сонда менің нерв жүйеме көзге көрінбейтін қаншама жарақат
түсті десеңші! Жас кезде елеп-ескермей жүре бергенмен, соның бəрі
тереңге көміп тастаған мина сияқты пəле екен ғой. Міне, алпысқа шығып,
қуат кеми бастағанда сол оқтар сарт етіп шыға келді де, екі аяқтан ала кеп
түсті. Мінеки, қарағым, біздің жай осылай.
Бауыржанның соңғы сөздері сəл мұңдылау болып шықты. Оның үстіне
басқа адамдардың аузынан естігенде онша əсері бола бермейтін «қарағым»
деген сөз Бауыржан айтқанда соншама жылы сияқты боп сезілді. Қатал
адамның аузынан шыққан жылы сөздің жанға ерекше əсері бола ма екен
деп ойладым ішімнен.
— Мен комдив кезімде тоқсан килограмм едім. Онда мына сояудай
саусақтар айналасында əжептəуір еті бар, адам көруге тұрарлық болатын.
— Ол маған ежірейе қарады. Ақырын байқасам, мұртының екі жақ ұшы
жыбырлап кеткен екен. Бұл Баукеннің айдынданғандағы əдеті болу керек
деп ойладым.
Мен тағы да басымды изедім.
— Қазір салмағыңыз қанша, Бауке?
— Қазір алпыстан əзер асатын болдық қой, — деп Бауыржан қолын бір-
ақ сермеді.

Мен оның мұнша арығанын аяғандай болып, басымды шайқадым.
— Əй, мен мүсіркегенді ұнатпаймын, — деді ол жұлып алғандай. —
Менің биыл ауруханадан неге шығып кеткенімді білесін бе өзің?
— Жоқ, Бауке, білмеймін.
— Білмесең тыңда. Ауруханаға түсе қалсаң-ақ əркімдер келіп: «Бауке,
қалайсыз? Өң-өң-өң... Ө-ө-ө!» деп, — осы арада ол мойынын ішіне алып,
əлде кімше бұқиып, əлде кімдердің даусын салды, — өтірік есіркегенсіп,
мүлəйімси қалады. Солардың мен өліп кетсем, қуанбаса, күйінбейтінін
біліп тұрамын. Сөйте тұра олардың өтірік «Өң-өң-өң...» дегендерін жаным
жек көреді. Осындай өтірік мүлəйімсу, мүсіркеуді көрмеу үшін ауруханадан
шықтым да кеттім.
Бауыржан сəл бөгеліп барып, сөзін қайтадан жалғады.
— Ауруханадан шығып, үйде біраз тыныққан соң елге жүріп кеттік.
Елде інім бар еді, əкемнің інісі — Момынқұлдың баласы. Колхозда парторг
екен.
Осылай ауылда екі ай жатып қайттық.
Осы кезде шай келді.
— Ал, өз халдарың қалай? Денсаулық, жақсы ма?
— Шүкір, Бауке.
— Маған не шаруамен келдің?
— Сіздің алпыс жылдығыңызға байланысты «Жұлдыз» журналының
тапсырмасымен келдім.
— Сенің бойындағы ең жақсы қасиетің не? — деп сұрады ол менің
сөзімді тыңдап болғаннан кейін.
— Жанымдағы адамның сөзін жалықпай тыңдау, Бауке.
— Жүр, онда ана бөлмеге барып сөйлесейік, — деді Бауыржан, бұған

сенерін де, сенбесін де білмегендей маған тесірейе қарап.
Үндемеу үлкен тактика екенін мен осы арада ұқтым. Бауыржан маған
ақыра бастаса, менің оған қарсы қолданар негізгі тактикам осы болуы
керек деп қорыттым.
«Ана бөлме» дегені кухнямен іргелес, қораның ішкі жағына қарай
шығатын балконы бар бөлме екен. Бөлменің сол жағында жиналмаған
аласа ағаш төсек, оның қарсысында үсті қобыраған газетке толы дөңгелек
журнал үстелі мен екі кресло тұр. Он жақ қабырғада жабулы тұрған есік
бар. Кіре берістегі, балконға қарсы қабырғаға биік шкаф қойылыпты.
Бауыржан аяғын жерге тіреп, шалқалап төсекке жайғасты. Тайға мінген
ересек кісінің тізесіндей болып, екі тізесі төсектен асып тұрды.
Журнал, газеттердің үстіне он шақты парақ ақ қағаз қойылған екен.
Газеттерді жинап, түкпірдегі креслоға қойдым да, өзім екінші креслоға
отырып, қалтамнан қойын дəптерімді суырдым. Оны суырғанмен көлемі
шағын дəптерге көсілтіп тез жазу қиын болатынын сездім де:
— Бауке, рұқсат болса, мынау қағазға жазсам ба екен? — дедім.
— Е, жазғын, саған əдейі қойылған қағаз ғой, — деді Бауыржан.
Өйткені мен бұл үймен кеше телефон арқылы хабарласқанмын. — Ал
«Жұлдыз» саған не жаз деп отыр?
— Оларға сіздің алпысқа толуыңызға орай бір нəрсе керек сияқты. Атап
айтқанда жазушының мүшел мерекесіне байланысты жазылатын дəстүрлі
мақала қажет көрінеді, — дедім мен. — Ондай мақала жазуға мен əдебиет
зерттеушісі, сыншы емеспін. Ал сіздің творчествоңызды талдауға жай
сыншы емес, əскер психологиясын білетін өзгеше сыншы керек. Сіз туралы
очерк жазу да қиын. Өйткені сіздің ерліктеріңіз жайында Александр Бектің,
Бауыржан Момышұлының кітаптарында толық баяндалған. Сол қалың
кітаптар арқылы халықтың сүйікті кейіпкеріне айналған адам жайында он
беттік очеркте мен не айта аламын, Бауке? Олар не айтсаң да сен айт, сен де
соғыста болған адамсың ғой деп менің түп етегімнен ұстап отыр. Мен
оларға өзімнің əскери, əдеби атағым сізден əлдеқайда кіші болғандықтан
сізбен тілдеспей, сізден рұқсат алмай ештеңе жаза алмайтынымды айтып,
өзіңіздің елден келуіңізді тостым. Міне, бүгін қалың оқушы қауымға сіз
туралы не айтуға болады деп өзіңізбен ақылдасуға келдім,

Бауыржан біраз үнсіз отырды, дəлірек айтқанда төсекте үнсіз шалқалап
жатты. Содан соң қаһар шақырғандай қабағын түйіп алды. Бірақ жауабын
жай бастады.
— Мен туралы менен рұқсатсыз ештеңе жазбаймын дегенің дұрыс, —
деп бастады сөзін. — Бірақ, қарағым, сен өкпелемегін; мен өзім туралы
ешкімге мақала диктовать етпеймін! — Ол он шақты сөзін жұмсақтап
жылы етіп бастағанымен, оған «қарағым» дегенді қосқанымен, соңғы
сөздерін маған ежірейе қарап, қатуланып айтты. Мен бір ол кісіге əзіңіз
туралы мақала жазып беріңіз, мен соған қол қояйын деп мөлиіп
отырғандай, сол үшін мені түтіп жіберердей боп зығырданы қайнағаны
білінді. Мен сізге өзіңіз туралы мақала жазып беріңіз деп келгенім жоқ
десем: «Енді неге келдің» деп тап беретін сияқтанды. Мен жоғарыдағы
«тактикама» сай, мойнымды салбыратып отыра бердім. — Екіншіден, —
деді Бауыржан даусын одан сайын көтере түсіп, — мені мақтап жаз деп
ешкімге де айтпаймын!
Баукең сабасына түссін деп біраз үнсіз отырдым да, содан соң барып
басымды көтердім.
— Онда қалай болады? Менің не істеуім керек? — дедім мен əдейі
абыржыған болып, Бауыржан не дер екен деп.
— Осы тойғаныңмен қайта бергін, қарағым.
Бауыржан сенімен сөз бітті дегендей, мойнын есік жаққа бұрып əкетті.
— Тойып қайтсам арманым не, тоймай тұрмын ғой, Бауке, — дедім мен
күліп, — онда сізге біраз сұрақ қойсам қайтеді?
— А сұрағың болса, сұрағын, — деді ол енді мойнын бері бұрып маған
тура қарап. — Оған жауап беруге болады.
«Сұрағың болса, сұрағын». Неге болмасын? Мен осы кездесуге дейін он
күн бойына Момышұлының кітаптарын қайталап оқыдым. Ол жайында ел
ішінде айтылатын ұшы қиыры жоқ аңыздардың өзім білетін бірсыпырасын
есіме түсірдім. Ақиқат пен аңызды ұштастырған бұл адам жайында не
жазамын, қалай жазамын деп толғандым. Ақыры Бауыржан туралы мақала
да, очерк те жазудың қажеті жоқ одан оқушы қауымға қызықты бірнеше
сұраққа жауап алып, əңгіме-интервью тəрізді нəрсе жазамын деген

тоқтамға келгемін. Үш күн ойланып жүріп оған қоятын сұрақтарымды
қағазға тізгенмін. Оны бірнеше адамға оқытып, Бауыржанға өздерің қандай
сұрақтар қояр едіңдер деп, олардан жəне кеңес алғанмын.
Ішкі қалтамнан машинкаға басылған төрт бет қағазды алдым да,
бүктеуін жазып, Бауыржанға қарадым.
— Бауке, мен сіздің «Біздің семья» деген кітабыңызды оқып шықтым.
Бұрын оқи алған жоқ едім, таяуда оқыдым. Бұл кітабыңызды да қатты
ұнатып, сүйсініп тауыстым. Онда сіз халқымыздың үлкенді сыйлау, ананы
ардақтау сияқты асыл қасиеттерін көрсетіпсіз. — Бауыржан үндемеді. —
Онда сіз, халқымыздың ар мен намыс үшін жандарын да аямайтындығын
жазыпсыз. Онда сіз халқымыздың ауыз əдебиетінің адамгершілікке,
азаматтыққа тəрбиелейтін жақсы үлгілерін бүкіл дүние жүзі əдебиетінің
асыл мұраларымен теңестіре суреттепсіз, — Бауыржан басын көтеріп,
журнал үстелінің шетіндегі «Қазақстан» сигаретінен біреуін алып, ұзын ақ
мүштікке сұқты да, сіріңке шақты. — Онда сіз Аққұлы сияқты ат пірінің,
Зейнеп сияқты асыл əйелдің, Садық Абланов сияқты адал жүрек
большевиктің жан тебірентер жақсы бейнелерін жасапсыз. Мен,
кітабыңызды оқи отырып, сіздің ауылдың адамдарын шетінен жақсы
көрдім. Бауыржан есімді кішкентай ұлын орыс мектебіне оқуға жібергелі
жатып: «Балам, орыс тілін үйренсең бар халықпен байланысты боласың.
Онда сені ешкім — орыс та, қазақ та жəбірлей алмайды» дейтін Момыш
атам қандай тамаша! — Басын қабырғаға тіреп, төсекте жартылай
шалқалап жатқан Бауыржан, мүштігін бір езуіне қарай сырғытып апарды
да, аузынан аспанда жарылған зенитканың оғындай бүрк еткізіп, темекінің
түтінін шығарды.
Бауыржан лəм деген жоқ. Шығармасын лайықты бағалап жатқанда қай
жазушы болмасын не бас изеп, не болмаса жымиып ризалық білдірмей қала
алмаса керек еді. Əрине, біреу өзін мақтаған кезде ұстамдылық көрсету, дəл
осындай болып үн-түнсіз қалу екінің бірінің қолынан келе бермейді. Бұл
еркі, рухы нағыз күшті адамдардың ғана қасиеті.
Əрине, мен Бауыржанның ол кітабын оны көңілдендіріп алайын деп
өтірік мақтағаным жоқ. Ол менің шын жүректен шыққан, бүкпесіз
көңілмен берген өз бағам еді. Жəне мен Бауыржанмен тіл табыса қалсам,
онымен болатын бүгінгі əңгімеге осы кітаптан аттап түсуім қажет деп
ойлаған болатынмын. Енді жайлап сол жоспарымды жүзеге асыруға

кірістім.
— Бауке, сіздің «Біздің семья» кітабыңыз өзіңіздің алғаш рет орыс
мектебіне оқуға баруыңызбен, шəкірт шағыңызбен аяқталады. Ал екінші
кітабыңыз — «Москва үшін шайқас» Момышұлы батальонының 5 күн, 5
түн жүріп қоршауды жарып шығып, Волоколамск қаласын революциялық
əнмен сілкіндіре өтіп бара жатқан кезімен басталады. Осы екі аралықтағы
сіздің өміріңіз қалың оқушы қауымға белгісіз ғой деп ойлаймын. Сіз маған
шəкірт шағыңыздан комбат болғанға дейінгі өміріңізді, Бекке айтқандай
етіп, баяндап берсеңіз. Мен содан очерк жазсам. Əңгімеңіздің ара-арасында
мен сізге қысқа-қысқа сұрақтар жəне қойып отырсам деймін.
— Бұл сенің əдеби əдісің ғой тегі?
— Солай десе де болады, Бауке. Осыған келісесіз бе?
— Келісейін.
— Бекке айтқаныңыздай, өтірік айтсаң сол қолыңды, одан соң оң
қолыңды шауып тастаймын демейсіз бе?
— Сен өтірік айтпағын, мен олай демейін.
— Құп, Бауке.
— Ал, тыңдағын онда.
IV
— Рас, ол кітап менің ең алғаш рет орыс мектебіне оқуға келгеніммен
аяқталады, — деп бастады Бауыржан əңгімесін, — Ол менің он екіні —
«дбанасат», он алтыны — «шешнасат», он тоғызды — «дебатнасат» деп
жүрген кезім болатын. Гончаровтар семьясы маған жабыла көмектесіп,
тілімді жұмсартты. Бірге оқып жүрген орыс балаларымен күн сайын
жақындасып, достаса бердім.
Өстіп, Евгеньевқа селосында мен бір қыс оқыдым. Келесі жылы
Жамбыл қаласына, ол кезде Əулиеата деп аталады, келіп Аса интернатына
түстім. Онда үш жыл оқып, бастауыш мектепті тəмəмдадым.

Ол кезде орта мектеп деген атымен жоқ. Жетіжылдықтың өзі алғаш рет
1924 жылы Шымкентте ашылды. Оған төрт кластық білімі барларды алады
екен. Бірақ ондай білімді шəкірттер аз. Сондықтан үшінші класс бітірген
бізді соған алды да кетті. Келсек, біз сияқты балалар Шымкентке жан-
жақтан жиналып қалыпты. Қызылордадан Əбділда Тəжібаев келіпті.
Қазалыдан келген бірнеше бала бар. «Қазақстан коммунисі» журналының
қазіргі редакторы Құрманбек Сағындықов бəріміз сонда бірге оқыдық. Біз
оқыған тұңғыш жетіжылдық мектептің үйі Шымкентте əлі күнге дейін бар.
Бүгінде ол Совет Одағының Батыры Қарсыбай Сыпатаев атындағы қазақ
орта мектебі. Жетіжылдықты біз 1928 жылы бітіріп шықтық...
Автор. Осы арада бір жанама сұрақ қоюға рұқсат етіңіз, Бауке.
Бауыржан. Қойғын.
Мен тізіп алған сұрақтарымның біріншісіне көз қиығын салдым да,
одан соң өзім жазу жазып отырған кішкентай үстелдің үсті мен
Бауыржанның жан-жағын шапшаң шолып өттім. Оның айналасында бір
пачка сигарет пен бір қорап сіріңкеден басқа қатты қару жоқ екеніне көзім
жеткеннен кейін мырс етіп күліп жібере жаздадым. Бұл жерде есіме бір
журналистің бірінші сұрағына Бауыржанның қалай жауап бергені түскен
еді. Болгариядан Алматыға келген Пенков деген журналист Момышұлына
жолығып, одан интервью алмақ болады. Бірақ Момышұлы ол кезде
Москвада жатса керек. Бауыржанның «Бухарест» мейманханасында жатқан
адресін алып, журналист оны іздеп барады. Сонда журналист жаңағы мен
сияқты қағазына қарап алып, алғашқы сұрағын қояды: «Сізді соғыста
батыр болды дейді. Шыныңызды айтыңызшы: ешқашанда қорыққан
жоқсыз ба?».
— Шынымды айтайын ба? — деді Бауыржан оған.
— Тек қана шыныңызды айтыңыз, — дейді журналист жымиып.
Бауыржанның үстелінін үстінде үлкен бір пышақ жатыр екен. Ол көзі
аларып, мұрты тікірейіп, сол пышақты бас салады да, орнынан шапшаң
атып тұрып, журналистке қарай құлаштап сермеп кеп қалады. Жаңа ғана
күліп отырған журналистің түсі құп-қу боп кетіп, орындығымен
шалқасынан құлап түсе жаздайды.
— Сіздің бірінші сұрағыңызға жауап бердім ғой деймін. — Бауыржан

осылай деп журналистке бас иеді. Журналист апалақтап басын изейді. —
Енді екінші сұрағыңызды қойыңыз, — деп қолындағы пышақты үстелдің
шетіне лақтырып жіберіп, орнына отырады.
Бауыржанның бұл оқиғасын бізге сол сəтте оның қасында болған бір
жазушы айтып келген еді. Сол ойқыма түсіп күліп жібере жаздаған мен тез
ернімді жиып, Бауыржанға былай деп бірінші сұрағымды қойдым:
— Сіз бала күніңізде қандай кітаптарды қызыға оқыдыңыз, Бауке?
Бауыржан. Сен бұл сұрағыңды «бала күніңде жəне ересек кезіңде» деп
қойғын. Мен бəріне бір-ақ жауап берейін.
Автор. Солай болсын онда.
Бауыржан. Мен жас кезімде де, ересек күнімде де көп оқыдым. Осы
күнге дейін кітаптан бас алмаймын. Құныға оқығандарым француз, орыс
жəне испан классиктерінің кітаптары. Диккенсті түсінбедім, аяғына дейін
оқи алмадым. Менің кітапты көп оқуыма негізгі себеп қызмет бабына
байланысты үнемі жалғыз жүруім болды. Мəселен, мен бес жыл Қиыр
Шығыста, Тайгада жүрдім. Күндізгі қызмет біткеннен кейін кешке үйде
жалғыз қаласың. Осы жалғыздықты жою үшін əдебиетті көп оқуға
машықтандым. Қазақ жазушыларының арғы-бергілерінің бəрін де оқыдым.
Жə, енді мен саған жаңағы негізгі əңгімемнің желісін жалғастырайын.
1928 жылы Шымкентте жетіжылдық мектепті бітірдім дедім ғой. Осы
күнгі КазПИ ол кезде Орынборда еді. Аздап оқудың дəмін татып алғаннан
кейін енді соған түсіп оқығым келді. «Ойладың — орындадың» деген сөз
бар емес пе орыста. Сол айтқандай, ойға алуым-ақ мұң екен, Орынборға
тарттым да кеттім.
Орынбор деген жер суық болады екен. Жұқа киіммен барған мен
дірдектеп, жанымды қоярға жер таба алмай жүрдім. Институттың
директоры Тоқтыбаев деген қазақ екен. Бір күні бүрсеңдеп институтқа кіріп
келе жатыр едім, сол кісі кездесе кетті де:
— Əй, қарағым, бері келші, — деп мені кабинетіне ертіп апарды.
Тоқтыбаевтың үнемі маған көзі түсіп, күйсіз жайымды аңғарып жүреді
екен. Ол бірден өз ұсынысын айтты. — Мына киіміңмен, шырағым, сен
Орынборда оқи алмайсың, ауруға шалдығуың мүмкін. Адамға алдымен

денсаулық керек. Мə, мына қағазды бухгалтерге апарып, ақша ал да, еліне
қайт.
Мінеки, мен ВУЗ-дың есігін осылай жаптым.
Сонымен, сорайып Жуалыдағы ауылға қайтып келдім. Келе сала
əкемнің 2 — 3 қойын сатқызып, кебіс кидім, пальто, малақай сатып алдым.
Өстіп, шыт жаңа болып киіндім де, гүбірналық (ол кезде Жамбыл,
Шымкент, Қызылорда үшеуі бір гүбірна болатын) оқу бөлімінің бастығы
Əшіров деген кісіге келдім. Оған өзімнің жеті класс бітіргенімді, тұрмыс
жағдайыма байланысты Орынбордан қайтып келгенімді айтып, қызмет
сұрадым. Əшіров қуанып кетті.
— Сен сияқты білімі бар қазақ баласын іздеп таба алмай жүрміз ғой,
шырағым-ау. Кəне, мен сені мұғалім етейін, — деп қолыма бір жапырақ
қағаз жазып берді. Сөйтіп, екі жыл бастауыш мектепке мұғалім болдым.
Ол тұс ел басқару ісіне баулу үшін жергілікті ұлт адамдарын жоғары
қызметтерге көтеріп жатқан шақ еді. Біздің Бурныйда да икемі бар
қазақтарды жоғарылата бастады. Бір жақсысы олардың орынбасарлары
мамандар, орыстар болатын. Білімі аз басшыға істің мəн-жайын солар
үйретіп отыратын. Сол тұста бір күні менің де жоғарылап шыға келгенім
бар емес пе. Ол былай болды.
Ол кезде райкомда да екі-ақ адам: секретарь мен есепші, райисполкомда
да екі-ақ адам: председатель мен жауапты секретарь жұмыс істейтін.
Райкомымыздың секретары Кабаков деген кісі де, райисполком
председателі Дүйсенғали Бурабаев деген семинария бітірген бұрынғы
мұғалім еді. Аудандық атқару комитетінің жауапты секретары Губанов
деген адам орнынан түсіп қалды да, райком мен райисполком оның орнына
кандидатура таба алмай састы. Бурабаев өзі бұрын мұғалім болған соң ба,
кім білсін, əйтеуір, маған тоқтаса керек. Сонымен мені, ай-шайға
қаратпастан, аудандық атқару комитетінің жауапты секретары етіп
тағайындап кеп жіберді.
Жауапты секретарьдың жұмысынан еш хабарым жоқ. Əйтеуір, оңаша
кабинетім бар. Қалқиып сонда отырамын. Оңаша отырғаннан кейін менің
не істеп, не тындыратынымды ешкім біліп жатқан жоқ. Сырт жұрт осы
бірдеңе бітіріп отыр деп ойлайтын шығар. Ал ештеңені де ұқсата

алмағаным өзіме аян. Бурабаев маған ана мəселе, мына мəселе жөнінде
аудандық атқару комитетінің қаулысын, шешімін шығар, ана жерге қатынас
жаз, мына жерге жарлық жібер дейді. Мен олардың қалай жазылатынын да
білмеймін. Бірдеңелерді нобайлап, осылай болар деп тұспалдап, Бурабаевқа
алып барамын. Бурабаев ұстамды педагог еді. Менің жазғандарымды
алдына алып отырып, маған ұрыспастан, ренжіместен, ерінбей соларды бірі
қызыл, бірі көк түсті қарындашпен түзететін де отыратын. Мен Бурабаев
қып-қызыл ала етіп берген документтерді қайта көшірумен күн
өткізетінмін. Содан кейін əр документтің соңына аудандық атқару
комитетінің председателі Бурабаев деп ол қол қояды, жауапты секретары
Момышұлы деп мен қол қоямын. Ал шындығына келгенде, аудандық
атқару комитетінің председателі де, секретары да Бурабаев еді. Не керек,
ақыры Бурабаев мені үйретіп шығарды. Сөйтіп, мен үш жыл аудандық
атқару комитетінін секретары болдым.
Мен сол Бурабаевты күні бүгінге дейін ұмытпаймын. Менің орысша
сауатты болуыма, іс қағаздарын дұрыс жазуыма сол кісі көмектесті.
Жалғыз іс қағазы емес, менің газет, кітап оқып өсуіме де сол кісі
жетекшілік жасады. Оқитын кітаптардың тізімін беріп, не оқығанымды
тексеріп, газеттерден не оқып, не қойғанымды үнемі қадағалап, өзімді
ысылдырып адам етті.
Автор. Сіз сол кездерде кім болсам деп арман еттіңіз?
Бауыржан. Мен ол кездерде тек қана қатарымнан қалмауды ғана
ойладым.
Автор. Əскерде, соғыста қандай кітаптар оқыдыңыз? Қандай жағдайда,
қалай оқыдыңыз?
Бауыржан. ...Толстойдың «Соғыс жəне бейбітшілігі» мен «Севастополь
əңгімелерін», Пушкин мен Лермонтовтың əскери прозасын, адмирал
Нахимовтың, адмирал Макаровтың, ағылшын адмиралы Нельсонның
кітаптарын, қазақ кітаптары мен Абайды ешқашан да жанымнан тастаған
емеспін. Мен Абайды ақын деп қана емес, ойшыл, философқа балап
оқыдым. Барлап қараған жəне əскери көзбен қараған кісіге Абайдың өзі
қып-қызыл соғыс. Рас айтамын. Мəселен, оның «Жасымда ғылым бар деп
ескермедім» деген өлеңін алшы, жатқан соғыс емес пе?

Автор. Сіздің көзіңізбен қарағанда солай шығар, Бауке?
Бауыржан (алая қарап алып, сөзін ары қарай жалғады). Москва түбінде
тұрғанда Қазақстаннан алдырып, Шоқан Уəлиханов шығармаларының
ертеде шыққан басылымын оқыдым. Ал «Абай» романының бірінші кітабы
менің қолыма соғыста жүргенде тиді. Өз қолымен автограф жазып оны
Мұқаңның өзі жіберді. Мен оны оқып шығып, Мұқаңа арабша 6 бет хат
жаздым. Мұқаң менің кітапқа берген бағама разы болып, 3 бет жауап
жолдады. Содан соң Сəбит автограф жазып «Жұмбақ жалауын» жіберді.
Мен оны сонау Қиыр Шығыста жүргенде оқыған едім. Бұл білетін
адамдардың жібергендері. Ал мен мүлде білмейтін адамдардан жəне 2
кітап алдым. Олар Омар Һайямнің өлеңдер жинағы мен Сағдидің «Бустан»
атты кітабы. Екі кітапты жіберген де Москва əйелдері екен. Олар мен
жайында журналдан оқып, қолдарына түскен бұл кітаптарды маған сыйлық
ретінде жолдапты. Олардың біреуі былай деп хат жазыпты: «Сіздің
Москваны қорғаудағы ерлігіңізге сүйсініп жəне Сізді өз үйіміздің ең жақын
жанашыры деп есептеп, қолыма бүгін ғана түскен осы кітапты Сіз оқысын
деп жолдап отырмын». Екеуін де оқыдым. «Бустан» кітабы əлі күнге дейін
бар. Омар Һайям кітабын жоғалттым.
Автор. Екеуі де əйел дейсіз бе?
Бауыржан. Иə, əйел деген ең сезімтал халық қой. Бұл менің əскерде,
соғыста қандай кітаптар оқығаным жайында. Ал енді қалай оқыдың дейсің
ғой? Уставта «Командирдің ойы» деген тарау бар. Оның мəні командирдің
алған бұйрығын саналы түрде жүзеге асыруы үшін оның ойланып,
толғануына уақыт беру деген мағынаға саяды. Мен қатал болғаныммен
ұшқалақ командир болғаным жоқ. Бұл мақтан емес. Мен үлкен командирдің
өзінен кіші командирлерді, соңынан қалмай қайта-қайта өкшелей бергенін
ұнатпаймын. Бұйрығыңды бер. Оның ойлануына уақыт қалдыр.
Орындалғанын уақытында тексер. Менің қағидам осы. Солдаттар мен
командирлер арасында 3-4 сағат болып, тиісті бұйрығымды бергеннен
кейін мен жертөлеге қайтамын. Келемін де жазбаларымды жазамын.
Аяқталмаған кітаптарымды оқып бітіремін. Ал мен еш кітапты сызып,
белгі салып, оқыған кісі емеспін. Олай ету адамның ойын бөледі. Ол кезде
мен стильге назар аудармайтынмын. Оқырман ретінде ғана оқитынмын.
Онда оқығанымның бəрі тасқа түскен бедердей болып, ойымда ұмытылмай
сақталып қалатын. Уставтың кез келген статьясын, кез келген
қолбасшының нақыл сөздерін жатқа соға беретінмін. Бұл сұрағың бітті ме?

Енді ары қарай кетейік.
V
— Иə, райисполкомда үш жыл секретарь болдым. Бурабаев маған
ұстаздық етті дедім ғой. Содан кейін Жуалыға тағы да екі аудан қосылып,
аудан үлкейді де, енді райисполкомға председатель болып Таран Бердібаев
деген кісі келді. Ал аудандық партия комитетінің секретары болып Ефимов
деген жолдас тағайындалды (кейініректе Хабаровск өлкелік партия
комитетінің секретары болатын осы Ефимов). Мен жаңа председателім
Бердібаевқа жақпадым. Өзі сауатты кісі еді. Мен бірдеңені қате істесем, ол
үйретудің орнына тыржиятын болды. Үйретуге үйреніп қалған басым, мен
де тырсия қалып жүрдім. Ақыры ол мені секретарьлықтан босатуға
айналды. Сол кезде мені Ефимов шақыртты. Соның алдында ғана аудандық
милиция бастығы орнынан түскен еді. Ефимов маған соның орнын ұсынды.
— Бұл менің қолымнан келе ме? — дедім оған.
— Келеді. Сенің қолыңнан одан басқа да талай жұмыс келеді əлі, — деп
күлді Ефимов. Тегі ол Бердібаев екеуіміздің шəлкем-шалыс келе
беретінімізді естіген болуы керек. — Сен жассың, жігерің бар, əлде жоқ па
жігерің?
— Бар, — дедім мен.
— Мен соны біліп айтып отырмын ғой, — деді Ефимов əзілдеп. — Тек
жігерің ғана емес, сенің айдының, айбының да бар. Даусың да гүрілдек... —
Ол сақылдап күліп алды, күлкісінің өзімен адамды еліктіріп əкететін кісі
еді. Сонсоң арқамнан қақты, — Сен шамданып қалма, əзілді түсінесің ғой
өзін?
— Түсінемін, — дедім расында да шамдана бастаған мен.
— Ал əзілді түсіне білу қазіргі милиция бастықтары үшін ең керекті
қасиет. Осы қызметке бар, жолын болсын. Ал Бердібаев өзінің қалаған
адамын хатшы етіп алсын.
Осыдан кейін Ефимов милиция бастығының орынбасарларын
шақыртты. Олар менен үлкен адамдар екен. Ефимов соларға тапсырма
берді.

— Бала демей, бағыныңдар. Көмектесіңдер, — деді.
Сөйтіп, мен алты ай милиция бастығы болдым. Сүзекпен ауырып, ол
қызметтен өзімнен өзім түсіп қалдым. Одан бұрын бастық болған кездегі
бір хикаямды айтып берейін.
Сол кезде Сырдария гүбірнасында Емельянов деген аса маңызды істер
жөніндегі тергеуші бар еді. Ол өзі бір өте білімді юрист болатын. Аудандық
милицияға мен бастық болғаннан кейін, бір күні Жуалыға сол кісі келіп
қалды. Мен бұрын ол кісіні көрмегенмін. Қаперімде түк жоқ, кабинетімде
отыр едім, бір тəпелтек кісі кіріп келді. Сəлемдескеннен кейін бас-аяғыма
қарап алды да:
— Шырағым, милиция бастығы қайда екен? — деп сұрады.
Тегі менің түріме қарап, бастық шығып кеткенде соның орнына келіп
отырған жас милиционерлердің бірі шығар деп ойдан болуы керек.
— Мен, — дедім орнымнан тұрып.
Ол кісі маған документін көрсетті. Сөйтсем Емельяновым осы кісі екен.
Бастық болғанымның өзіне 5 — 6 ғана күн болған. Не бар, не жоқты
білмейтінмін.
— Ендеше барып түрмені көрейік, — деді ол.
Келдік. Көрдік. Адам деген бықып жатыр. Емельянов əркімдермен
сөйлесіп, не үшін жатырсын деп сұрайды. Олар білмейді. Қораға шықтық.
Қорада 69 ат байлаулы тұр.
— Бұлар кімдікі?
— Түрмедегі қазақтардікі.
— Аттарын неге қайтармайсыңдар? — дейді Емельянов,
Оны да ешкім білмейді. Емельянов мені ертіп, қайтадан кабинетке
келді. Содан кейін сабырмен кодексті алып көрсетті де, түсіндіре бастады.
— Түрмеде 250 адам жатыр, — деді ол. — Осының көбіне қамауға

берілген санкция жоқ. Заңсыздық, совет заңын бұрмалаушылық деген осы
болады. Адамды қылмысы болса түрмеге қамауға болар. Бірақ олардың
аттарын
түрмеге
қамауды
қайдан
тапқансыздар?
Меніңше
милиционерлеріңіз өзіне жақпаған адамдардың бəрін айдап əкеп түрмеге
қамай берген. Ал протоколсыз бір адамды түрме босағасын аттатуға
қақыларыңыз жоқ. Əрине, бұл сіздің кінəңіз болмас, сіз жаңадан ғана
тағайындалған екенсіз. Енді осы адамдардың қаншасына протокол
жасалған екен? Соларды тексертіп, осында алдырыңызшы.
Мен аппаратымды шақырып, Емельяновтың тапсырмасын айттым.
Жұрттың бəрі Емельяновтан қорқып зыр жүгірді. Тексерсек 50 адамға
протокол жасалыпты.
— Протоколсыз жатқан адамдардың бəрін де қазір өзіңіз барып,
түрмеден босаттырыңыз, — деді Емельянов маған. — Ертеңге дейін мен
мына протоколдарды қарап шығайын.
Мен барып екі жүз адамды бірден түрмеден босаттырдым. Қазақтар
өздерінің босағандарына сенер-сенбестерін білмей; маған қайта-қайта
жалтақтап қарай береді.
— Қарағым, сен келмесең, біздің босанатын түріміз жоқ еді, — деп
маған рахметті үсті-үстіне жаудырып жатыр. Аттарының жанына жетіп,
жалына қолы тиісімен ырғып мініп, «Осы пəлелерден шынымен құтылдық
па, жоқ па?» дегендей, арттарына жалт-жалт қарасып, дала қойнына сүңгіп,
ызғытып кетіп жатыр, кетіп жатыр. «Ей, момын халқым, — деймін мен
олардың соңдарынан қарап тұрып, — «Сен келмесең, біздің босанатын
түріміз жоқ еді» деп, сендер маған разы болып барасыңдар. Іштеріндегі
көзі ашық деген менің өзім сендердің ақ, қараларыңды айыра алмай, қанша
күн босқа қамауда ұстадым. Егер Емельянов келмесе өздеріңнің əлі қанша
күн жатарларыңды білмей, мені босқа мақтап барасыңдар-ау».
Ертеңінде Емельянов протокол заңсыз жасалған деп, тағы да жиырма
адамды босаттырды. Содан соң ол жиналыс өткізіп, бізге социалистік
заңдылық туралы лекция оқыды. Совет азаматтарынан заңсыз бір адамды
түрмеге отырғызған адам өзі түрмеге қамалады деді. Бəріміздің зəреміз
ұшты. Əпербақан милиционерлер моп-момақан болып қалды. Осыдан кейін
қылдай қиянат көрсем, қылыштай қырқып отыруға бекіндім. Əртүрлі
кодекстерді оқып, оның əр статьясына зер сала бастадым.

Автор. Сізді біреулер теріс азу, тентек атағысы келген бе, осы қалай өзі,
Бауке?
Бауыржан (ойланып, мұртын тістеледі. Қабағын түйіп, басын көтерді).
Мен 25 жыл əскерде болдым. Біле білген кісіге бұл үлкен университет. Ең
алдымен мен коммуниспін. Осы 25 жылдың ішінде мен талай
қолбасшымен кездестім, сабақ алдым, талай генералдың қол астында
қызмет істедім, тəрбие көрдім, Талай ұлттың өкілдеріне командир болдым,
тəрбиеледім. Өйткені командир деген əскери педагог қой. Осы əр ұлт
адамдарымен істес болғанымды өзіме ерекше бір мектеп деп бағалаймын.
Себебі, чуваш мынадай екен-ау, қырғыз мынадай болады екен-ау деп
ойланасың. Ана халық анадай дəстүрін қастерлейді, мына халық мынаны
құрметтейді екен-ау деп толғанасың. Мен осы 25 жыл ішінде қарамағымда
болған үстеріне шинель киген солдаттар арқылы Совет Одағының барлық
халықтарының жанын ұқтым деп ойлаймын. Өйткені олардың жүректері —
іштерінен шыққан балалары — менің алақанымда болды. Отан үшін өз
басымды өлімге байлай отырып, мен оларды ажалмен алысуға жұмсадым.
Олардың өлмеуі үшін, өз ұрпақтарын, өз халықтарының намысын, оның
өздері сүйетін асыл қасиеттерін аман сақтап қалу үшін жұмсадым. Өзім де
жаным арымның садағасы, халқым үшін қасықтай қаным пида деп, жанып
тұрған отқа талай түстім. Мен соғыс кезінде «Красная звезда» газетіне
былай жазғанмын: «Өз халқын құрметтеп, сүймеген адам опасыз, оңбаған
адам» дегенмін. Сол сөзімді əлі де қайталаймын. Өйткені, Энгельс
айтқандай, өз елінің бағасын білген адам ғана басқа елді қадірлей алады.
Өйткені халықтардың туыстығы алдымен адамдардың өз халқына
сүйіспеншілігі арқылы ғана келеді. Мен өзге ұлттарды құрметтеуші, өз
ұлтын сүюші адаммын. Мен нацизмның туын көтерген фашизмге қарсы
жан аямай күрескен кісімін. Мен Гитлердің нацист армиясына қарсы қол
бастаған адамдардың бірімін. Мен фашистерді жан-тəніммен жек көріп
соғыстым. Мен Советтік Отанымды жан-тəніммен жақсы көріп соғыстым.
Осы екеуін де, жауға деген өшпенділік пен Отанға деген сүйіспеншілікті
айтамын, мен қол астымдағы əр жауынгердің, əр командирдің жүрегіне
ектім! Білегіне емес? (Көйлегінің оң жақ жеңін түріп жіберіп, бала күнінде
білегіне еккен шешектен қалған екі дақ көрсетті). Міне, мынау емес, бұл —
дəрігерлердің жұмысы. Ал мен олардың жүрегіне ектім. Бағана да айттым:
мен нацистерге қарсы 207 рет ұрысқа қатысып, 5 рет өлімнің құрсауында
қалған, 2 рет өлімші болып жараланған жанмын. Ендеше, мен қалай теріс
азу тентек боламын?! Дауысымның қаттырақ шығып кеткеніне кешірім
еткін сен. Ол кезде менің Қазақстанға хат жазып, халық ақындарының

айтысын ұйымдастыру керек, бұл халықтың рухын көтереді дегенім кейбір
жеке адамдарға ұнамаған болар. Кейбір ұлттық киімдеріміздің үлгісін
сақтау, үлкенді құрметтеу, ананы ардақтау, ағаны қадірлеу сияқты жақсы
дəстүрлерімізді жандандыра беру жайындағы пікірім жақпаған шығар.
Менің мұным көп халықты мемлекетіміздің түрі ұлттық, мазмұны
социалистік мəдениетіне, салт-санасына өзіміздің ұлттық үлесімізді
қосайық деген игі тілек еді ғой. Мен кеше, қырық төртінші жылы осыны
айтып едім ғой.
Бауыржан осыны айтты да, ақ мүштікке сигарет сұғып, темекісін
тұтатты. Мен оның айтқанына ілесе алмай, бұқиып қағазымды жазып
жаттым. Мені қозғағысы келмеді-ау деймін, ол темекісін аузына тістеген
күйі, ұзын екі қолын төсекке тіреп, жайлап көтеріліп, есіктен шығып кетті.
Оның соңғы сөздерін жазып болған соң, менің есіме сол жылдары сонау
соғыста жүргенде естіген кейбір əңгімелерім түсті. Бұл өзі бір жағынан
қазақтың «ұзын құлағының» соғыс сияқты қиын кезеңде де, жердің
алыстығына қарамастан, өз қызметін адал атқарғандығының айғағы іспетті
де. Сол ұзын құлақтың окопқа əкелген хабарының бір тарауында
Бауыржанның Алматыға барғаны, қонақта болған үйлерінде парасатты
сөздер айтқаны баяндалатын. Мəселен, Бауыржан бір кісінің үйінде болған
екен дейтін ұзын құлақ. Сонда Бауыржанға бір тарелканың үстіне бір
тарелканы қойып, оның үстіне бір тарелканы орналастырып, соған
кішкентай ғана ас салып ұсынған екен дейді. Бауыржан сонда бос
тарелкаларды бірінен соң бірін сырғытып тастап, алдына ас салынған
кішкентай тарелканы ғана қалдырып: «Осы үйдің тамағынан табағы көп пе
деймін» деген екен əзілдеп.
Сағатыма қарасам тура бір жарым болған екен. Осы кезде кухня жақтан
Бауыржанның мені шақырған даусы естілді: — Əй, қарағым, ауқатқа
келгін, шаршадың ғой, — деді ол. Бұл сəтте Бауыржан маған қатал
командир ролінен қамқор əке роліне ауысқан сияқты боп сезілді.
VI
Түскі астың алдында қол шаятын жер іздей жүріп, Бауыржанның
бөлмелеріне көз жүгірттім. Пəтердің Фурманов көшесі жақ бөлігінде кең
үлкен бөлме бар екен. Сервант, телевизор сонда тұр. Ас ішетін бөлмелері
осы болар деп жорамалдадым. Оның ар жағында тағы бір бөлменің есігі

көрінеді. Ол жатын бөлме болуға тиіс деп ойладым. Сонда бұл пəтер
негізінен төрт бөлмелі сияқты.
Осы арада Бауыржанның бұл үйді қалай алғандығы жайында жұрт
аузында жүрген мына əңгіме ойыма түсті.
Бауыржан бұрын Дзержинский көшесінде, шағындау пəтерде тұрса
керек. Қалалық советтен кеңірек пəтер сұрайды. Бір күні оған қалалық
советтің қызметкері телефон соғып, сіздің өтінішіңіз орындалды, келіп кең
пəтердің ордерін алыңыз дейді. Бауыржан барып бес бөлмелі пəтердің
ордерін алады.
Пəтерімді көрейін деп жаңа үйге барса, есік алдында мұңайып тұрған
қартаң орыс əйеліне кездеседі.
— Неге мұңайып тұрсыз, шешей? — дейді ойында ештеңе жоқ.
Бауыржан əйелдің қасына тоқтап.
Əйел қалалық советтің осыдан екі бөлмелі пəтер бермек боп уəде етіп
келгенін, бірақ дəл ордер берерде ол уəделерінен тайып қалғандығын
айтады.
— Маған деген үйді бір үш бөлмелік пəтермен біріктіріп, бір
полковникке беріпті. Қайтейін, менің де балам соғыста өліп еді. Əрине, ол
солдат еді, — дейді.
Мұны естігенде Бауыржанның барлық түгі сыртына теуіп шыға келеді.
Жирен мұрты едірейіп, электр сымының біріне бірін жақындатқан екі
ұшындай болып, шытыр-шытыр ете қалады.
— Мұңаймаңыз, шеше, қазір ордер беретін жерге барыңыз — пəтеріңіз
өзіңізге тиеді, — дейді де Бауыржан мініп келген машинасына отырып
алып, қайтадан қалалық советке тартады.
— Мен маған біреуге берілген пəтерлерді бер деген жоқпын, — дейді ол
бағана қолына ордер ұстатқан қызметкерге келіп. — Мына ордерді
жыртыңыз да, пəтерді бұрын уəде етілген адамдарға беріңіз!
Осылай деп ол қолындағы ордерді қайтарып береді. Қалалық совет
қызметкері қалбалақтап:

— Ол адамдарға пəтер кейінірек беруге ұйғарылған еді. Сіз сұраған соң
сол екеуін қосып, сізге қамқорлық жасайық деген едік...
— Молчать! — дейді Бауыржан көзі ежірейіп, мұрты одан сайын
тікірейе түсіп. — Маған мұндай қамқорлықтың керегі жоқ. Жиырма
минуттан кейін маған телефон соғып, бұл пəтердің бұрынғы иелеріне
берілгендігін хабарлаңыз. Понятно ма?!
— Түсінікті, түсінікті, жолдас Момышұлы. Тек сіздің берген пəтерден
неге бас тартып тұрғаныңыз түсініксіз.
— Ол солдаттың анасы ғой! Солдаттың анасы деген сөздің мағынасын
түсінесіз бе? Солдаттың анасы — Россияның анасы! Енді ұғынықты ма
сізге?
Қызметкер басын изейді. Расында да ол бірсыпыра уақыттан кейін
Бауыржанның үйіне телефон соғып, жаңа пəтердің бұрынғы иелеріне ордер
жазылып бергенін хабарлайды.
— Ордер алғанда олардың қуанышында шек болған жоқ, — дейді
қызметкер. — Əсіресе қарт ана қатты қуанды. Сіздің Бауыржан Момышұлы
екеніңізді білгенде жəне Сіздің «Солдаттың анасы — Россияның анасы»
деген сөзіңізді айтқанымда ол жылап жіберді. «Кітаптарын оқығанда
Момышұлы дəл сондай азамат шығар деп ойлаушы едім, қателеспеген
екенмін» деді.
— Хабарыңызға рақмет, — деп Бауыржан трубканы іліп қояды.
Содан бірсыпыра уақыт өткеннен кейін Бауыржанға Фурманов
көшесінен басқа пəтер берілген екен.
Ел аузындағы əңгімелердің бір нұсқасы осындай болатын. Баукеңнің
сол пəтері осы екен ғой деп ойладым ішімнен. Осыған жалғаса Баукеңнің
ананы ардақтауы жайындағы екінші бір аңыз-əңгіме жəне есіме түсті. Бұл
оқиғаны маған 1957 жылы Москвада, Қоғамдық ғылымдар академиясында
оқыған жігіттердің бірі айтып еді. Сол жылы июннің бас кезінде Москвада
татар əдебиеті мен өнерінің онкүндігі өткен. Оны Одақтар үйінің колонна
залында Сурков ашқан. Татар əдебиеті мен мəдениетінің қайраткерлері
тегіс президиумге жайғасады. Күміс көмей, жез таңдай ділмар Сурков
оларды астанаға келуімен құттықтап кіріспе сөз сөйлейді. Сөйтіп ол енді

баяндамашыға сөз бере берген кезде залдан:
— Алексей Александрович! — деп саңқ еткен үн естіледі.
Жұрт тосын үнге елең ете қалады. Залдың алдыңғы жағынан иығында
погоны бар, офицер формасындағы сұңғақ бойлы, қоңырқай жүзді адам
орнынан тұрады. Бүкіл зал офицерге назар аударады.
— Əмина ханум қайда, Алексей Александрович? — дейді офицер
жайлап, таза орыс тілінде, — Президиум үстелінің басынан мен ол кісіні
көре алмай тұрмын.
Залдағылардың көпшілігі Москваның татарлары болса керек. Офицер
Əмина атын атағанда олар гу ете түседі. Басқалар Əминаның кім екенін
білмейді, татар мəдениеті өкілдерінің бірі болар деп ойлайды. Оны жоқтап
тұрған мына офицер де татар шығар дейді іштерінен. Майталман Сурков
офицерге қарап үнсіз бас изейді де, сəл ойланып алып, қайтадан зымырата
жөнеледі.
— Əмина ханум бойына біткен кішіпейілдікті сақтап президиум
үстелінің басына келмей қалған болар, — дейді ол жан-жағына қарап,
президиумның арт жағына да көз жіберіп. — Біздің асыл досымыз, Совет
Одағының Батыры Мұса Жалил де өзінің сүйікті жары Əмина ханумды дəл
осы кішіпейілділігі үшін де құрметтеген болар. Бірақ Ұлы Отан соғысының
қаһарманы, даңқты гвардия полковнигі Бауыржан Момышұлы Батырдың
жарын осы жиналыстың президиумынан көруді орынды ескертті, рақмет,
Бауыржан. — Ол залдағы ұсыныс айтқан офицер отырған жаққа басын
иеді. — Біз бұл ұсынысты шын ықыласпен қостап, Əмина ханумның
президиумға келуін өтінеміз.
Сол кезде зал шатырлата қол соғады. Шапалақ даусы қабырғаны жарып
кете жаздайды. Мұса Жалилдің жары президиумге барып орналасқанша
қол соғу тоқтамайды. Бағанадан бері Əмина ханум дегеннің де, оны
президиумге шақырған офицердің де кім екенін білмей ақтарылып отырған
жұрт орындарынан тұрып: «Мұса Жалил — Бауыржан Момышұлы!»
«Мұса Жалил — Бауыржан Момышұлы!» деп қосыла дауыстап, бір
ырғақпен қол соғып тұрып алады.
Біз анадай үлкен жиналыста жарып шығып, оның үстіне суырыла
сөйлегенде аузымен құс тістейтін атақты шешен Алексей Сурковты

тоқтатып қойып, Баукеңнің солдаттың жарын президиумге шығарған
ерлігіне ерекше сүйсініп қайттық, — деген еді маған бұл əңгімені айтқан
жігіт. — Баукең туралы жазылғанның бəрінің де шындық екеніне сонда
анық көзіміз жетті. Оның өлген солдатты ардақтап, Əминаны той төріне
шығаруы бүкіл жұрттық жүрегін тебірентті. Академия мен партия
мектебінде оқып жүрген қазақтар үзіліс кезінде жиналып барып Баукеңнің
қолын алдық...
Қолымды шайып, кухняға жеткенше мен бұл екі оқиғаны ерекше
разылықпен есіме түсіріп өттім.
Түскі асқа қойдың төсін қатық қылған күріш көже іштік. Менің
тəрелкеме төстің сүріншек деп аталатын басы түскен екен. Бірақ мен оны
жақсылап мүжіп, кеміре алмадым. Өйткені Бауыржан ас үстінде əңгіме
айтып отырды. Маған қомағайланып ас жегеннен де, құнығып əңгіме
тыңдау артық еді.
— Кеше осы жерде, — деп, Бауыржан мен отырған орындықты
нұсқады, — Гофман отырды. Ол бұрын біздің 316-атқыштар дивизиясының
штаб бастығы болған кісі. Артынан жоғарылап, корпустың штаб бастығына
дейін көтерілген. Кейін ол өзін дұрыс ұстамай, совет офицеріне лайықсыз
мінез көрсеткені үшін орнынан түскен еді. Сол себепті оның аты біздің
кітаптарымызға енбеген. Қазір Ялтада тұрады екен, 6 бөлмелі үйім, бау-
бақшам бар деп бөсіп отырды. Сол келіп, Алматы мені алақанына алып
қарсы алмады деп өзінен-өзі маған өкпе соқты.
— Бектің кітабында да мен жоқпын, сенің кітабыңда да менің атым
жоқ, сендер мені неге жазбайсыңдар осы?
Мен оған жайлап жауап бердім.
— Константин Николаевич, сіздің де ерлігіңізді жазатын бір жазушы
туар əлі. Атақты «Война и мирдің» 1812 жылғы отан соғысы біткеннен
кейін неше жылдан соң жарыққа шыққанын білесіз бе?
— Білмеймін, білгім де келмейді, — деп бақырды ол. — Барлық
документ менің қолымнан өткен. Міне, оның бəрі мына жерде, басымда, —
деп ол маңдайын түрткіледі.— Сендер жазбасаңдар, өзім жазамын.
— Сіздің басыңыздағы «документтер» ресми мəлімет ақпарлар ғана

ғой, — дедім мен, — Кітап жазу үшін қағазға түскен хабарлар жəне оның
сіздің басыңызда қалғаны жеткіліксіз мағлұматтар. Оның үстіне
солдаттардың жанын, жүрегін білуіңіз керек. Кітап үшін ең қажетті
мəліметтер осы. Мұндай мəліметтеріңіз мол болса, сіз жазасыз, əрине, —
дедім сабырлы түрде.
VII
Осы кезде Бауыржанның оң жағындағы орындықта отырған кішкентай
қыз талпына ұмтылып, оның қолындағы шанышқысын алды.
— Бұл немере ме, Бауке? — деп сұрадым.
— Қызымның қызы, — деді Бауыржан.
— Жиен ғой, — деді əйелі.
— Қызы не, ұлы не — баланың бəрі-бір, — деді Бауыржан кішкентай
қызды басынан сипап. — Аты Анар. Атасын сондай жақсы көреді өзі.
Осы арада өз басым бір рет Бауыржанның жан жомарттығының куəсі
болғаны есіме түсті.
...Театрдың ішінде ине шаншар бос жер жоқ. Қаланың қазақ қауымы
тайлы-таяғына дейін қалмастан тегіс келгенге ұқсайды. Отыратын орын
тимегендер қабырғаны жағалай табандарынан тік тұр. Жұрт демін ішіне
тартып, сахна жаққа құлақ салып, сілтідей тынып қалған.
Сахнада ақындар айтысып жатыр. Əсіресе Қызылорда облысынан
келген ақын қыз бен Шымкент облысынан шыққан жігіттің айтысына
қалың жұрт қатты назар аударып, тырс етпестен тыңдап отыр. Халықтың
қыз ақынға ерекше ден қойып, ілтифат білдіргеніне екі түрлі себеп бар еді.
Біріншіден, басына үкілі тақия, үстіне қос етек көйлек киіп, қарсы
алдындағы ақын жігітпен табан тіреп қазақша айтысып отырған Надежда
Лушникова есімді орыс қызы болатын. Екіншіден, ол қазақтың аса бір
мұңды əніне салып, мұңды бір оқиғаның жібін тарқатып отырды. Ол өзі
осы атырапта жаңада ғана болған жай еді. Шымкент пединститутына оқуға
түскен өрімдей жас, өзгеше сұлу қызды осы жердің бір ожар жігіті оқуды
тастап маған əйел болмайсың деп жазғырыпты. Осы жайды Надя өлең
тілімен баяндап, осындай Қодар жігіт, Бекежан бозбалалар осы заманда тек

қана
сенің
аулында
кездесіп
отыр.
Жігіттеріңді
неге
жөндеп
тəрбиелемейсіңдер деп Надя қарсысындағы Шымкент ақынына қинала кінə
таққанда бүкіл зал дүр сілкініп, қол соғып, гулеп кеткен.
Қызылорда, Шымкент, Жамбыл облысы ақындарының айтысы
аяқталғаннан кейін сол арада, сол қалың қауымның алдында жюридің
қорытындысы шығарылып, ақындарға жүлде берілді. Біреулер кілем алып,
біреулер шапан киді. Төреші Надежда Лушникованың атын атап, оған
еркектің «Маяк» деген қол сағатын ұсынды.
Осы кезде залдың алдынғы қатарында отырған əлде кімнің қаһарлы үні
саңқ ете түсті.
— Жоқ Надя алмайды бұл сағатты!..
Ұзын бойлы, əскери киімді қара сұр адам орнынан тұрып, іле сөйлеп
кетті.
— Менің ана тілімде асыл сөздер ақтарып, жұрттың жүрегін тербеген
мынау шүйкедей сары қыз! — деді ол жұртқа Лушникованы нұсқап. Зал
демін ішіне тартып, тына қалды. — Сенің тіліңді біліп, жай сөзіңді сөйлей
беретін орыс, неміс, өзбек, чечен, қырғыз толып жатыр, — деді ол енді
төрешіге қадалып. — Бірақ сенің өнер тіліңді өз тілінен артық, білетін осы
Надядан басқа кімді көрдің, айтшы, кəне? Кешегі Мариям Жəгерқызының
жөні бір басқа. Дəл бүгінгі бас бəйге біздің тілімізде бұл бұлдай сайраған
осынау кішкентай қызға берілуі тиіс!..
Бұл осы айтысқа қатысу үшін Алматыдан арнайы Шымкентке келген
бір топ ақын, жазушының бірі Бауыржан Момышұлы болатын. Ол Надяға
төреші ұсынған «Маяк» сағатын алдырмады.
Сыйлық үлесіліп болғаннан кейін Бауыржан əйелі Кəмəш екеуі Надя
Лушникованы орталарына алып, ювелир магазиніне барды. Магазиннен
таңдап жүріп «Лира» маркалы алтын сағатты сатып алды да, Бауыржан
зергерге апарып, оның қақпағына мынадай сөздер жаздырды: «Надя,
шеберлігің үшін. Момышұлы 25. 02. 1964 ж.» Сағатты Лушникованың
қолына тағып жатып, Бауыржан тебірене тұрып тіл қатты:
— Мұны саған Бауыржанның бергені деме, адал жүрек, асыл өнерің
үшін саған қазақ халқының сыйлағаны деп біл, игілігіңе тақ, қарағым...

Ac ішіліп болғаннан кейін мен орнымнан тұрдым. Бауыржан темекі
тартуға кірісті.
— Бауке, мен ана бөлмеге барып, отыра тұрайын.
— Иə, дұрыс, — деді ол.
Біраздан кейін Кəмəш келіп, Бауыржанның төсегіне отырды. Тегі
Баукең оны да қуып шыққан-ау деп ойладым ішімнен. Горькийдің
жазушының əйелі жайында айтқан бір сөзін еріксіз есіме алдым. «Егер əйел
өзін өзі кемтар еткісі келмесе, онда жазушыны сүймеуі, оған ерге шықпауы
керек» деген еді ол бір əңгімесінде. Одан кейін сол Горькийдің əйел туралы
айтқан мына бір сөзі тағы да ойыма оралды: «Дүниеде əйелден берік,
əйелден айқын еш нəрсе жоқ, ендеше еркектің одан өзге сүйенері жəне
жоқ». Мына Кəмəш та Баукеңнің жасы еңкейген шағында серіктесіп, оның
сүйеніш тірегі болып отыр. «Көктемдей құбылмалы мінезі бар»
Бауыржандай адамның қыбын тауып қиямет ету оңай іс емес-ау. Оған
қаншама күш, қайрат, сезімталдық керек десеңші. Берік десе берік, мықты
десе мықтысың-ау, əйел заты, деп ойладым ішімнен. Бауыржан кухнядан
шығып, менің қасыма келді. Екеуіміз тағы да оңаша қалып, түске дейінгі
əңгімемізді қайтадан жалғастырдық.
— Сонымен əлі милиция бастығымын ғой?
— Иə, милиция бастығысыз. Ауданға Емельянов келіп, содан бірсыпыра
істің жайына қандыңыз.
— Рас, Емельяновтың ауданға бір келіп-кеткені маған кішігірім бір
мектептей болды. Сонымен жұмысымды ептеп игеріп, қаз-қаз басып,
қалтақ-құлтақ жүре бастағандай шаққа жеттім.
Бір күні ауданымызға Өлкелік партия комитетінің өкілі болып,
жабдықтау халық комиссары Нығмет Сырғабеков деген кісі келді. Ол кісі
аудан аралайды екен. Ефимов пен Бердібаев мені соның қасына қосып
берді. Сырғабеков ақылды, байсалды, барынша көшелі адам екен. Тек қана
«қалқам, шырағым» деп сөйлейді. Жол-жөнекей менің барлық жайымды
сұрап, істе жіберген кемшіліктеріме талдау жасап, ағалық ақыл, кеңесін
ақтарыла айтып, жөнге келетін, жобаға жанасатын істеріме қатты қуаныш
білдіріп, жанымды жасытпай, жігерлендіріп ынталандырып отырды. Оның
алдында Емельяновтың келуі ауылда совет, жұмысын жүргізудің бірінші

басқыш мектебіндей болса, Сырғабековтың келуі екінші басқыш мектептің
білімін бере бастағандай еді. Бірақ мен ол мектептің оқуын тауыса алмай,
орта жолда мұрттай ұштым. Бір жығылғанда қатарынан екі рет құладым.
Ол былай болды.
Үшінші күні кешке қарай Сырғабеков екеуіміз Бурныйға келдік те,
менің досым Кононенконың үйіне түстік. Келсек, Кононенконың кішкентай
қызы қатты ауырып жатыр екен. Мына менің түрім түксиіп тұрғанымен, аса
балажан адаммын. Бұл менің кішкентай күннен бойыма сіңген дағдым. Сол
дағдыммен қолды-аяққа тұрмай шырқырап жатқан баланың маңдайынан
сипап, бір кішкентай көтеріп жүріп едім. Сөйтсем ол бала сүзекпен ауырып
жатыр екен. Ертеңінде басқа ауылдарға тағы да жүріп кеттік. Таңертең
бойым ауырлап тұрған сияқты болды. Жолда өн-бойым қызып, қалшылдай
бастадым. Қасымдағы Сырғабековке:
— Ағай, мен ауырдым, — деуге ғана шамам келді. Содан соң не
болғанымды білмеймін.
Сырғабеков мені дереу аудан орталығына жеткізіп, ауруханаға
жатқыздырады. Сол жатқаннан мен ауруханада екі ай жаттым. Ал
милицияға бастық керек. Мен ауруханада жатқанда бұрынғы взвод
командирі Мұқатай Егенбаев деген жігіт милиция бастығы болып
тағайындалады.
Бауыржан сигаретін мүштікке сұғып, темекі тұтатуға кірісті. Мен
қағазыма қарадым. Даярлап əкелген сұрақтарымның ішінде: «Сіз
балалардың басынан сипап, маңдайынан иіскейсіз бе?» деп басталып,
Бауыржанның балалық шағына байланысты қойылатын екі-үш сұрақ бар
еді. Өйткені мен Бауыржан сияқты адамдар ешқашан баланың бетінен
сүймейтін қатал келетін шығар деп ойлағанмын. Ал оның кішкентай жиені
Анарды алақанына салып мəпелеп отырғанын көргеннен кейін жəне өзінің
жас баланы жақсы көретіндігінен сүзек ауруын жұқтырып алғанын
естігеннен соң ол сұрағымның мүлде мəнсіз, орынсыз екенін ұқтым.
Сондықтан оны тастап кетіп, балалық шағына байланысты өзге
сұрақтарымды қоюға ұйғардым.