«АҚылдың ТҮбі қҰт болар»

5

№36 (1294) 

10 – 16 қыркүйек

2015 жыл

АНА ТІЛІ

Сөз жоқ, адам – аса күрделі жаратылыс. Адам табиғатының астары сан-алуан. Ол бір ғана формамен, бір 

ғана қалыпта өмір сүре алмайды. Егер адам баласы бір қалыпта, бір ғана формамен өмір сүретін болса, 

онда өмір деген ұғымда ешқандайда мән де, мағына да қалмас еді. Осындай кәдуілгі адам табиғатының 

қалыбына сыймай, өзі өмір сүрген «ит тіршілік» ортаға көңілі толмай, тіпті өзімен-өзі қайшылықты, маза-

сыз ғұмыр кешкен пірадар жаратылыс иесінің бірі – ақын Тоқаш Бердияров.

Өз басым Тоқаш ақынды бір-ақ рет көрдім. Онда да алыстан, кездейсоқ, көкемнің өзі айтпақшы, күтпеген 

жерден... Жанында бірнеше нөкері бар ол атақты «Қаламгер» кафесінің бір түкпірінде әлдекімге кіжініп, 

қатты-қатты сөйлеп отырды. Шамасы, қып-қызыл болып «қаруланып» алған сияқты. Қасындағылары 

не қостағаны, не қостамағаны белгісіз анда-санда бастарын шұлғып қоятыны болмаса, көбіне үнсіз. Тек 

Тоқаңның қабағын бағады. 

ОЙТОЛҒАМ

Иә, ол кезде «тентек» Тоқаштың атағы жер 

жарып тұрған дер шағы. Несін айтасыз, бұл Ал-

матыда оны танымайтын кісі жоқ еді ғой. Ал 

Жазушылар одағында... айдарынан жел ескен ең 

танымал адам болды. «Тоқаш келе жатыр!» десе, 

әншейінде күпсініп, кеуіп-пісіп жүретіндердің 

бірталайы кірерге тесік таппай әбіржіп қалатын. 

Тесік тапқан күннің  зінде Тоқаңның қарасы 

әудем жерге ұзап, к рінбей кеткенше сол арада 

тапжылмайтын. Неге былай болды? Іннен-інге 

қашып тығылатындай ол жан алғыш әзірейіл 

емес қой, бұның құпиясы неде дерсің?.. Барлық 

құпия – Тоқаңның тосын мінезінде. Оның мінезін 

бірден түсіне қою, бірден ұғына қою қиын еді. Ол 

күтпеген жерден лап ете қалатын. Лап ете қалғанда 

жолына тура келіп қалған адам с з жоқ, «жанып» 

кететін. Жақсысы, сол лап ете қалған қып-қызыл 

отқа тура келіп қалмау... Тура келіп қалдың екен, 

аяушылық күтпе. Алайда ол от ұзақ алаулап жанып 

тұрып алмайтын. Қалай лап етіп тұтанса, солай 

жалп етіп с нетін-ді.

Мінез демекші, «тентек» Тоқаштың бастан 

кешкені туралы хикаяттар аңыз болып тарап 

жатқан уақыт еді ол... Тоқаң істепті деген секілді 

қызықты хикаяттарға біз де әжептәуір қанық едік. 

рине, әлдебір қызу әңгіменің қызығына түсіп, 

қызара б ртіп отырған жігіттердің менімен ша-

руасы болған жоқ. Ал мен «Қаламгерге» «Қазақ 

әдебиетінде» қызмет ететін досым Нұрғалиды 

(Ораз) іздеп кірген едім. Жоқ екен. Бұрылып, 

шығуға бет алғанымда, түкпірдегі үстел басында 

үркердей болып үйіріліп отырғандарға соңғы рет 

к з тастадым. Осы сәтті күтіп тұрғандай Тоқаң 

бәріне естірте әлдекімді келістіріп бір сыбады: 

« тірік!.. Жала!.. Жала жабудың қалай екенін... 

мен оларға к рсетемін әлі!». Тоқаңнан менің 

құлағымда қалғаны осы бірауыз с з. Бірауыз с з – 

не деген ұлы с з еді?! Түсінгенге, әрине...

Б ұ л   –   м ы ң   д а   т о ғ ы з   ж ү з   с е к с е н   ү ш т і ң 

сылаңдаған сәуірі болатын.

Ол кісіні бүгінгі жұрт «тентек, бұзық» еді деп 

еске алады. Бәлкім, бұл теңеулер негізсіз болмауы 

да мүмкін. К з к ргендердің негіздеуінше, абыр-

дабыры,  сек-аяңы к п ортаға Тоқаңның әуестігі 

онша болмағанға ұқсайды. Сондықтан болар, 

Жазушылар одағына да жиі бас сұға бермейді екен. 

Сыралғы емес ортада ол с зге соншама сараң, 

к п с йлемей,  зімен- зі томаға-тұйық отыратын 

болса керек. Ісіп-кеуіп жүретін біреулер сияқты 

ңмеңдеп, орынсыз килігу, жоқ жерден білгішсіп 

кісіге тиісу ол кісіге әуелден жат болған сияқты. 

Сол секілді к зге түсіп қалайыншы деу, қазір 

жаппай «эпидемияға» айналған  тірік мақтау, 

керек адамға к пшік қоя с йлеу, к зге к лгірсу 

– жеті атасынан бері әдет етпесе керек. Осындай 

тамаша қасиеттері бола тұра, ол шырпы сияқты 

күтпеген тұстан шырт етіп тұтанып, ол біртіндеп 

күш алып, ақырында оны жұдырыққа ұластырып 

жібере алатын «ерекше қабілеті» туралы оны 

жақсы білетіндер таңды-таңға ұрып айтады. Алай-

да Тоқаңның осы тосын мінезін біле тұра, оның 

аяқ астынан нілдей бұзылып, жоқ жерден «жау» 

тауып алатын осынау «ит» мінезінің себебін ешкім 

де сұрамапты. Сұраса да, ол бәрібір жауап бермес 

еді. Сұрақтың «негізсіз» екенін үнсіз-ақ дәлелдер 

еді.  йтпесе, «Бала, бұл провакация тудыратын 

сұрақ. Мұндай сұрақтың «подследствиесі» қиын 

болатынын ойладың ба? Мұндайды біздің қазақ 

«Байқамай с йлеген ауырмай  леді» деп атам 

заманда-ақ айтып қойған. Сенің кемшілігің со-

дан әлі сабақ алмағаның. Бұл жарамайды» деп 

құтылып кететіні былай тұрсын, мәселені жүз 

сексен градусқа айналдырып бұрып, оған жоқ 

жерден  зіңді кінәлі етіп қоюдан да тайынбас па 

еді, кім білсін?!.  йткені оның айтқандары т беден 

түскендей ауыр болатын. Мінезі де соған сай еді. 

леңдері де соған лайық-тұғын...

***

Тоқаш Бердияров дегенде үш жағдай алдымен 

еске түседі. Енді соны баяндап  тейін. 

Тоқаң он алты жасқа келгенде  зі әдейі жасын 

ұлғайтып к рсетіп, сұранып соғысқа аттанған. 

Соғыстың аты – соғыс. Соғыс  лімсіз болмайды.

Соғыста себепсіз қан да к п т гіледі.  лім бар 

жерде қайғы-қасірет бар. Себепсіз т гілген қанды 

к п к рген кісі  зінен- зі іштей сіресіп,  зінен- зі 

жүрегі мұздай бастайтыны біз айтпасақ та белгілі. 

Ал қазақтың болашақ ұлы ақыны соғыс аяқталған 

соң да, әскер қатарында қалып, тағы т рт жыл 

Балтық флотында қызмет атқарғанын біреу білсе, 

біреу білмейді.

 Бірден басын ашып алатын бір нәрсе, КСРО-

ның әскери-теңіз флотында ілуде біреуі болмаса, 

азиат нәсілдерден қызмет атқарушылар тым 

сирек болған. Теңізшілер қатары негізінен орыс, 

украин, беларусь, ішінара орыстанған татар мен 

башқұрттардан тұратын.  йткені азиаттарды тех-

ника тілін меңгеруге жолата бермеген. Тоқаңның 

естелігінде, ол сүңгуір қайықтағы жалғыз тал 

«қысық к з» қазақ болыпты. Сүңгуір қайық 

анда-санда азық-түлік немесе басқа да қажетті 

жабдықтарды қосымша алу үшін теңіз үстіне 

к терілетіні болмаса, к біне су астында тіршілік 

жасайды. Теңіз астында кейде алты айға дейін 

жүре береді. Оның үстіне бейтарап аймақтар 

арқылы теңізден-теңізге  тіп, бүкіл жер шарын 

шарлайды. Шайқатылған қайықтың ішінде 

әйтеуір бір болатын, бірақ қай мезгілде жүзеге 

асатынын нақты білмей үнемі психологиялық 

күрделі жағдайда жүретін теңізшінің бейнесін 

бір сәт к з алдыңызға елестетіп к ріңізші?! 

Шындығына к шсек, әскерде әлдінің әлсізге 

әлімжеттік к рсетуі – қалыпты жағдай. Бұрын да 

ондай болған, бүгінде солай болып жатыр, бұдан 

кейін осылай бола беретініне менің титтей де 

күмәнім жоқ. Бір тұстан мұның да пайдасы жоқ 

емес. Мәселен, мінез шыңдауға,  мірді үйренуге 

пайдасы зор. Сондай-ақ әскерде ұлттық тұрғыдан 

б лініп, кімнің кім екенін дәлелдеу мәселесі де 

күн тәртібінен еш түскен емес. Тоқаң кей-кейде 

басқа ұлт  кілдерінің  зіне менсінбей, т беден 

шірене қарайтынын іштей біліп жүрді. Соған 

қарадай жыны келетін.  рине, шекісіп қалған 

сәттері де аз болмағанға ұқсайды. Бірақ мойы-

нын ішіне тығып алып, қаршығадай түйіліп 

жүретін шынашақтай қазақтың қайсарлығы 

мен шақар мінезінен қаймыға ма екен, әйтеуір 

Тоқаңа тиісуге к п бата бермепті. Жоғарыда 

айтқанымыздай, қауашақтай қайықтың ішінде 

адамша  мір сүру оңай емес. Темірдей т зім, 

беріштей мінез керек. Темірдей т зімің, беріштей 

мінезің болмаса, аяқ астынан «сынып кетуің» 

де мүмкін. Қайықта бір «сынып кетсең» бітті, 

қайтадан бас к теруің қиын. Алайда адам болған 

соң, ара-тұра «әлсіздік» к рсетіп қалатын 

кездерің болмай тұрмайды. Осындайда  мірден 

ерте кеткен әке-шеше, ұшқан ұя, туған ауыл, 

Ташкенттегі жетімдер үйі, бірге  скен құрбы-

құрдастар еске түседі. Адам іштей ширыққан 

кезде, жанарыңа жас үйіріліп шыға келетіні 

белгілі ғой. Сосын ол жанардан су болып там-

шылайды. Бірақ, Тоқаң бұл «әлсіздігін» ешкімге 

к рсетпейді. Бір күні «осы мен аз жылап жүрмін 

бе, әлде к п жылап жүрмін бе» деген қызық ой 

келеді Тоқаңа. Осыдан кейін Тоқаңды роман-

тик демей к ріңіз!  лгі ойдың келуі мұң екен ол 

бірден санитарлық б лімге барып,  ауы зы резеңке 

тығынмен жабылатын кішкентай құты сұрап 

алады, оны жастығының астына тығып сақтайды. 

Кейде ел еске түседі. Келестің суын белуардан 

кешкен, жалаңаяқ шапқылаған балалық шағы 

ойға оралады, кейде  зінен- зі іштей құлазып, 

жалғызсырайды, кейде... Сондай сәтте к зіне 

жас үйіріліп шыға келеді. Сол ширыққан сәтте 

шыққан к з жастың бір тамшысын да далаға 

жібермей, әлгі шыны құтыға жинай беріпті, жи-

най беріпті...

К ү н д е р д і ң   к ү н і н д е   б ұ л а р д ы   ә с к е р д е н 

босататындығы жайлы хабар жетеді, содан к п 

кешікпей әлгі хабар шындыққа айналады. «Жолға 

дайындалыңдар!» деген күні заттарын жинастырып 

жүрген Тоқаң әлгі құтыны к зі шалады. Қолына 

алып қарайды. Қараса жиналған к з жасының 

к лемі әжептәуір болып, құтының ортан белінен 

асыңқырапты. Тоқаңның к ңілі босап кетеді. Со-

сын құтыдағы к з жасына қарап отырып алады. 

«Не істесем екен?» дейді. Сол күні ештеңеге зауқы 

соқпайды, к п ойланады. Түнде ұйқысы да шала 

болады. Қанша ойланса да құтыдағы к з жасына 

істейтін амал таппайды. С йтіп жатып, к зі ілініп 

кетіпті. Елең-алаңда «Палубаға шығыңдар, қатарға 

тұрыңдар!» деген командирдің бұйрығын естісімен, 

бұл да  зге қаруластарымен бірге жанталасып 

жоғарыға ұмтылмай ма... Басқышпен к теріле бер-

генде, кенет к з жасы шүпілдеген құты есіне түсіп, 

кілт тоқтайды. Елді сағынғанда шыққан к з жа-

сын қимайды, жат жұртқа қалдырғысы келмейді. 

Не істеу керек?.. Ол жалт бұрылып, жататын 

орнына келеді. Жастығының астынан к з жасы 

жиналған құтыны қолына алып, біраз ойланып 

тұрады. Құтының ауызын ашады да, тағы тұрады 

ойланып... К зін жұмады. Сосын құтыны аузына 

апарып тамағына бір-ақ т ңкереді!.. «Адамның 

к з жасы мұншама ащы болады деп кім ойлаған?! 

Пәдіріңе нәлет, заһар болады екен ғой. Қақалып-

шашалып  ліп кетуге шақ қалдым!» деп еске алады 

екен Тоқаң ол жайында.

Иә, сағыныштың к з жасы қалай ащы бол-

масын. Іштегі запыранның қайнап шыққан буы 

ғой бұл к з жасы деген!.. Ақын осы бір тамшы к з 

жасының портретін былайша жасайтыны бар.

Ыза жатыр кірпіктердің астында,

Қанжары бар жалғыз тамшы жастың да.

К з жасына қожа емес қу қайғы,

К здің жасы қорқыныштан тумайды.

Ол – к ңілдің алабұртқан күйшісі,

Ол – сезімнің нәзік, сұлу бишісі!

Нұрлы к зден неге ыстық жас ыршиды?

Ол – алғашқы махаббаттың бүршігі.

...Тамшы жасқа құлап түсті күн нұры,

лсіздік деп айта алады кім мұны?

Бір тамшы жас – қуанышы к ңілдің,

Бір тамшы жас – қасіреті  мірдің.

Тыныштықта мен жыласам, с з басқа,

Тек соғыс боп, толмаса екен к з жасқа!

Шыны керек, осы әңгімені естіген соң 

естігенімді к з алдыма елестетіп, оны ойша 

рбітіп, әуелгі қалпына келтіруге тырысып,  зіме 

соншалық рухани жақын ақынның асыл бейнесін, 

оның нақақтан т гілген к з жасын айқындай 

түсуден бір жалыққан емеспін десем біреу сенер, 

біреу сенбес. Бірақ мәселе біреу сенуде, біреу 

сенбеуде емес. Кейін уақыт  те келе бір тамшы 

к з жасы туралы білгенім мынау болды: К з 

жасының тоқсан пайызы тұзды судан тұрады екен. 

Жылағанда к з айналасының ащитыны содан 

екен. К з жасының құпиясы туралы білгенімнің 

тағы бір парасы – адам кеудесінде пайда болатын 

қара дақпен байланысты әңгіме. Ол  мірге деген 

ұзақ жылғы реніш пен нала, ыза мен кектің жемісі 

деседі. Оның құпиясы әлі толық ашылып біткен 

жоқ. Қара дақты ештеңемен жуып кетіру мүмкін 

емес екен. Дәрігерлер де, ешбір дәрі-дәрмек те, 

керек десеңіз бақсы-балгерлер де оны жазуға 

дәрменсіз к рінеді. Қара дақтың бірден-бір жалғыз 

емі – к з жасы екен. Яғни кеудедегі қара дақ тек 

к бісінікі шындығынан г рі,  тірігі басым-ау деп 

ойлаймын. Құр мақтан. Бәлсіну. Ұлы ақынның 

атын жамылып,  зін жарнамалау.  йтпесе, 

Мұқағали қайда, б спебайлар қайда?! Арынды, 

адуынды, Мұқағалимен бірге жүру үшін, тым 

болмаса мінез сәйкестігі керек емес пе! К зқарас 

тұтастығы туралы айтпай-ақ қоялық. Ал «шек-

пен киген қазақтың қара  леңін шапан жауып 

зіне қайтаруды» жатса-тұрса армандап, к біне 

мына жалған дүниеге сыймай буырқанып, буса-

нып жүретін мұзбалақ мінез ақын жуас, к нбіс, 

жүндеуге жақсы  з замандастарының к пшілігімен 

келіспей ғұмыр кешкенін Мұқағали  леңдерімен 

жақсы таныс оқырман бірден-ақ аңғарар еді. 

Қазір  зін «мен Мұқағалидің жан досы едім» деп 

мақтанатындардың бірталайы достар арасындағы 

осы бір қарапайым сәйкестіктің  зінен мақұрым. 

Ендеше айтыңызшы, қой аузынан ш п алмас 

жуас, сыпайы, «мәдениетті» ақынның мінезді 

Мұқағалимен қалай «айырылмас дос» болуы 

мүмкін? Ақылым жетпейді.

А л   « т е н т е к »   Т о қ а ш   п е н   « м ұ з ж а р ғ ы ш » 

Мұқағалидың дос болып бірге жүргені, шүбәсіз. 

Олардың мінезі ғана емес, ішкі қайшылықтары 

мен қоғамдық к зқарастары да мейлінше сәйкес 

болды. Бірін-бірі толықтырып тұрды. Екеуі ту-

ралы білетіндердің куәлік беруінше, Мұқағали 

мына «кең дүниеге сыймай, басын жарға да 

соғып, тасқа да соғып» кісікиіктеніп кеткен 

кездерінде, к біне Тоқаш к кесін іздейтін бол-

са керек.Тіпті к кесінің баспанасын паналаған 

кезі де аз болмапты. Ақын  тежан Нұрғалиев та 

«Мұқағали Тоқаштан басқа ешкімнің тілін алмай-

тын еді. Алып денелі Мұқағали шынашақтай ғана 

Тоқаштың алдында баласы сияқты арсалаңдап 

жүретін» дейді екен.

Осы орайда сұрақ туады.  зі алып,  зі аду-

біз Тоқаңның  леңдеріне арнайы тоқталмаймыз. 

Оның шығармашылық шеберханасы туралы ай-

тылатын с з әлі алда деп есептейміз. Дегенмен, 

бұл ж нінде пікірімді қысқаша былайша жеткізгім 

келеді.

Біреулер, Тоқаңды ойдың ақыны дейді. Бұл 

пікірмен келісуге де, келіспеуге де болады. Шы-

нында,  леңін ойға құрамайтын ақын болмайды. 

Кез келген  леңнің түйіні философиялық ойға 

иек артады. Ақынның бәрі ойшыл. Бірақ ойшыл 

ақындардың барлығы бірдей шыншыл бола 

бермеуі мүмкін. Ал Тоқаш Бердияров шыншыл 

ақын. Ол айтса, шыжғырып, қуырып айтады. 

Оқырманын отаншылдыққа, ұлтшылдыққа 

үндейді, рухын қайрайды. Ар мен намысты ту 

етеді.

Жырлары жылауық емес, шамырқанып тұрады. 

Қайратты, қажырлы, шымыр,  жет. Кейде әлі 

жүген к рмеген асау дерсің.

« мірді  леңмен ғана емес,  зінің  мірімен 

суреттей білу – ірі жанды адамның ғана қолынан 

келеді» дейді Мағжан Жұмабаев. Артында қалған 

оқырмандарына отыз шақты жыр жинағы мен 

бірнеше («Жастың келуі», «Солдат сыры») 

прозалық дүниелерін қалдырған арлы да арынды 

ақын Тоқаш Бердияров  мірін  леңімен ғана емес, 

зінің  мірімен де суреттей білген осындай үлкен 

ірі тұлға.

Тағы бір ой. Біздіңше, Тоқаш Бердияров 

мірді  леңім деп түсінген, бүкіл ғұмырын 

осы стихияға арнаған романтик ақын.  детте, 

теңізшілерден асқан романтиктер жоқ деп 

жатады. Бұған біздің де алып-қосарымыз жоқ. 

Шындығында, бойында романтикасы жоқ адам, 

ақын да бола алмас еді. Бұл не деген с з? Роман-

тика – теңіз стихиясының ажырамас бір саласы 

болса, поэзияның да б лінбес бір б лшегі. Яғни  

романтика – теңізшілер мен ақындарға ортақ 

ұғым. Мәселен, теңізші үшін романтика деген 

не? Ол – ақжелкені аспанда желбіреген, таудай 

толқындардың арасын қанжардай тілгілеп, 

алға ұмтылған кемелер, ол – алыс-алыс са-

парлар, ол –  зімен  зі шарпысқан ақ бұлттар, 

ол – таусылмас армандар мен кеудені жарып 

шыққан сағыныштар, ол – к л-к сір к ңіл, ол 

– теңізден-теңізге  тіп, жағалаудан-жағалауға 

жетіп, мемлекеттер мен мемлекеттерге, мери-

диандар мен меридиандарға үнемі тынымсыз 

сапар шеккен матростар... Теңізде қаншама 

асқақ армандар қол бұлғайды, қаншама үміттер 

бүршік атады... Алғаусыз сағынуды, жүрекпен 

тіл қатуды үйретеді... «Қыз бұлғаған орамал ақ 

шағала боп т беде қалқиды»... Керемет роман-

тика! Қарап отырсаңыз, осы стихия ақындарға 

да тән.  зі қиялдан кеме жасап алып, оған 

отырып, ылғи тау-тау толқындары тулаған 

к к теңіздің үстінде аралдан-аралға, бір құпия 

әлемнен екінші бір құпия әлемге сапар шегіп 

жүргені... Мәселеге осы тұрғыдан келетін 

болсақ, матрос Тоқаш Бердияровтың ақын 

болмауға түк амалы қалмағандай. Иә, осы жерде 

Тоқаң матрос болмағанда, ақын да болмас па еді 

деген ойға еріксіз ерік беруге тура келеді.

Жасыратыны жоқ, теңізшілер романтикасы – 

қазақ поэзиясында кенжелеп қалған тақырыптың 

бірі. Қазақтар матростар туралы аз жазады. Мүмкін 

жете білмейтін тақырыбы болған соң с йтетін 

шығар, кім білсін?!. Ал шетел әдебиетінде біраз 

жолға қойылған, оның ішінде орыс әдебиетінің де 

бұл тақырыптағы үлесі әжептәуір қомақты. Осы 

кез-келген елдің әдебиетінде теңізшілер әрқашан 

суда да, құрлықта да ешкімге дес бермейтін батыл да 

ержүрек, махаббат үшін жалғыз жүрегін жұлып беруге 

даяр тұратын арманшыл, тәуекелшіл, алған бетінен 

қайтпайтын күрескер жандар ретінде суреттеледі. 

Менің ойымша, бұл ұғымдар ақындар үшін де  те-

м те  зекті.  сіресе, қазақ ақындары үшін!..

Ендеше айтыңызшы,  мірдің  зін адамдар 

мінген кемелер келіп-кетіп жататын жағалау 

ретінде таныған Тоқаш ақынды романтик деме-

генде кім дейміз?!  рине, романтик!

Қазақ әдебиетінде теңіз тақырыбына шығарма 

арнаған қаламгерлер тым сирек. Сол сиректің бірі 

Тоқаш ақын. Оның орыс теңізшілерінің поэзия-

сына тән үлгіде жазған «Матрос жыры» деп ата-

латын керемет бір  леңі бар. Ол былай басталады:

Біздің кеме жинап алса егер де

Судан

Якорь – сырғасын:

К з алдымнан елестетіп  тем бір,

Туған елдің қырқасын.

Корабльдің болат арқан кіндігін 

Үзген шақта жағалау –

«Қош бол, Үлкен жер-ай» деп,

Жүрек шіркін жанады-ау!..

Жүректі тек билейді енді сағыныш,

Арман,

Арман,

О да бар.

Соңымыздан шағала боп ұшады,

 Қыз бұлғаған орамал.

Теңізшінің махаббаты отпен бір

Суынбайды жас құшақ.

Толқындардың  ркешінде ойнайды,

Біздің албырт жастық шақ.

Жат елдерде,

Қаумалайды сағыныш –

Ойқастатып құрығын.

Жүректе тек маяктай боп жанады,

Отан деген бір ұғым.

тер күндер,

Туып- скен жағалау

Бізді қайта құшады...

Қыз бұлғаған орамал,

Шағала боп т бемізде ұшады.

Қазір романтиктердің тым азайып кеткен 

кезінде  мір сүріп отырған біздер үшін бұл 

леңнің атқарар парызы мен міндеті, к терер 

жауапкершілігі орасан. Айтайын дегеніміз, басқа-

басқа Тоқаң теңізшілер тақырыбын қазақ поэ-

зиясына тұңғыш енгізіп, жырлаған романтик 

ақын ретінде де ізі қалатыны анық. Оған біздің 

күмәніміз жоқ.  мірін –  леңім деп түсінген 

қайран Тоқаң,  зінің  мірлік романтикасына 

ғұмырының аяғына дейін адал болып  тті...

 

жүктеу/скачать 17,16 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: