Бағдат Оралбайұлы «Тегімізді тануға талпыныс»

Осы күнде ұрпағым бар, жалаңаш емес маңайым,

Бір қолдың бес саусағындай, бес арыс – балаларым

Тамыр жайып қоршаған, ықтасын болып тоғайым.

Аптап күннің ыстығында талай мәрте қалғамын,

Соның бәрі болмағандай, қашан болар бәрі ұмыт?

Балаларым «ақтай ма» - деп мен етемін көп үміт.

Ойларыңды бұрмаңдар,

Әкелерің толғасын

Жүректегі жырларын.

Көкейдегі сырларын,

Зейін салыңдар өмірге,

Ұғыңдар ой-қырларын.

Басымда болған мұңдарым,

Болып едім бір кезде

Әкеден жалғыз бір басым.

Өмірде әр жақты,

Бөгеді жарлылық

Мұқалтты жауыздық.

Талпындым еш талмай,

«Қайтсем де жеңем» деп

Әйтеуір бір қоймай.

«Жалғыздың үні шықпас» -

Десе де бой бермей

Алыстым, көнем бе?

Із-түзсіз жоғалмады,

Сол еңбек түбінде.

Киліксе бір қасым,

Домалады өрге,

Етектегі тасым.

Саяқып қожа – тегім де» -

Деп есептеймін мен

Осы жай тегін бе?

Аспанның көгінде,

Әйтеуір тауыппыз

Ырыздықты бізде.

Көтерілдік біз төрге,

Аналарың Макежанмен

Қол ұстасып бірге.

Жыл сайын сендер де,

Сол-дағы көп демеу,

Марқайды көңіл де.

Ризамын Тәңірге,

Құрармыз салтанат

Сәтті бір күнінде.

Туған жер, еліме,

Дос, жолдас ағайынмен

Әрқашан мен бірге.

Бақыттымын өмірде,

Қолпаштаған, қолдаған,

Ризамын бәріңе.

Сендерді шын сүйемін,

Арманым, бар үмітім де

Орындалар деп сенемін.

Ұшығына жете алмастай ойға да кейде батамын,

«Ой дегенің түпсіз шыңырау, тұңғиық» - деседі ол,

Тереңіне түсіп мүлде, шыға алмай қапамын.

Ойыма алып өмірдің қағидасын, жан ашымас қаталын,

Қанша мықты десек те, адамзат та бір кезде,

Мойындауына тура келер баз-базында өзінің сәл осалын.