А-иммуноглобулинінің секреторлы қ компонентінің тапшылы ғы . Берілу жолы мен клиникасы жоғарыда көрсетілген кеселден еш айнымайды, бірақ А- иммуноглобулин концентрациясы қанда қалыпты, секреторлық компонентінің жоқтығынан секреттерде оның димері жок . Ең айқын көріністері: созылмалы диарея
мен рецидивті бронх-өкпелік инфекциялар, бронх демікпесі. Кенеттен қайтыс болу
сиңдромына бейімділігі байқалады.
М-иммуноглобулинінің селективті тапшылы ғы аутсомды-рецессивті типпен беріліп, бактериальдық инфекииялардың тез өрбуі және онын өте ауыр ағымымен ерекшеленеді (әсіресе пневмококк пен менингококтік инфекция Уотерхаус –
Фридериксен синдромына соқтырады);
шеткі лимфа түйіндері үлкейіп, спленомегалия кездеседі; атопиялық әсерлер мен регионарлық энтериттерге бейімділік байқалады. Болжамы көмескі, бірақ үмітсіз емес. Бұл аурудың жүре пайда болуы спленэктомиядан
соң алғашкы жарты жылда байқалады.
М-иммуноглобулин мөлшері жоғары гипогаммаглобулинемия .
Аутосомды-рецессивті де, Х-хромосомасымен қиылыса да берілуі ықтимал. Ұл балаларда іріндік бактериальдық инфекциялардың ауыр ағымымен көрініп, нейтропения, тромбоцитопения, гемолитикалық, гипопластикалық анемия және сепсиспен қосарласу бейімділігімен ерекшеленеді . Саңырауқұлақ, пневмоциста, көк-жасыл ірің таяқшаларға
байланысты инфекциялық құбылыстар тән. Лабораториялық көрсеткіштері: М-иммуно-
глобулині қалыпты немесе жоғары болумен қатар, қанда А мен G-иммуноглобулиндер
денгейі өте төмен, изогемаглютининдер титрі аз.
Болжамы қолайсыз.
G-иммуноглобулинінін селективтік тапшылы ғы өте сирек кездеседі, аутосомды-рецессивті типпен беріледі, ген 14-ші хромосомада орналасады . Клиникалық
көріністері әрқилы болғанымен жиі байқалатындары: рецидивті бронх-өкпелік
инфекциялар, энтериттер; аутоиммундық ауруларға, гемолитикалык анемия, лимфоидтық
гиперплазия, гепатоспленомегалияға бейімділік. G-І мен G-2 селективтік тапшылық
көбінесе клиникалық көрініс бермейді. G-иммуноглобулиндердің түрлі тобы мен
топшаларының кемістігі А-иммуноглобулині жетіспеушілігімен қосарлануы ықтимал.
Аталған формалардын Т-клеткалық реттеу бұзылысымен, аутоиммундық құбылыспен
орайласуына шек келтіруге болмайды.
