Даланың күнге күйіп апаты өткен,
Үстінен бұлт шықты қаптап көктен.
Қуанды шаруалар «Я, құдайлап»...
Жерді бір суарар деп қурап кеткен.
Жауар деп тұрды халық үміт етіп,
Тамбастан өте шықты құр желдетіп.
Теңізге барды да бұлт құя салды,
Далаға қурап тұрған жаумай кетіп.
Теңізге барынша құя салып,
Мақтанды мырзасынып тауға барып.
Тау айтты: «Сен мақтанып келіп тұрсын,
Мен тұрмын бұл ісіңе қайран қалып.
Егерде сол қадарлы жаусаң жерге,
Су берсең шөлдеп тұрған егіндерге.
Көк шығып, жер отайып, егін өсіп,
Қандай зор тиер еді пайдаң елге.
Не қайыр сенің қазір жауғаныңнан,
Сенсіз де су жетерлік теңіздерде.
Жиылып, кеңес тыңдап отырғандар!
Мұнда да ғибрат бер алсаңыздар.
Бұлттай жерге жаумай, суға жауған,
Қазақта іс етеді көп адамдар.
Жұмсамай тиісті орнына мал – өнерін,
Біреулер жүреді, оған не амал бар?
(124 сөз)