– Қоғамдағы әділетсіздіктер мен әдебиеттегі нашар шығар-
малар сыналып жатса да соған мән бермейтін болып алдық.
Өйткені соған етіміз үйреніп кеткен…
– Менің мамандығым әдеби сын мәселелері ғой. Сын – қоғамға
өте қажетті нәрсе. Сынсыз мін түзелмейді. Бірақ сынаудың өзіндік
мәдениеті бар. Ғылымға сүйеніп, мәдениетті сын жазу керек. Жа-
зылып та жүр. Ішінара ұшқары сындар да жоқ емес. Қазақ сөзге
тұрған. Десек те бізде қазір сыналып жатқан адамдар өрлеп өсіп
кететіні тағы бар. Әдебиетте де сыналып жатқан шығармалар түрлі
марапаттарға ие болып, тіпті мемлекттік сыйлық алып жататыны
адамның намысына тиеді. Бұл да – біздің трагедиямыз. Қоғамымы-
мызды жегідей жеп жатқан нәрсе – осы. Сын айтылған соң соны
тексеріп, содан нәтиже шығару керек қой. Керісінше, бізде ере-
гесіп, «мен мықтымын, ал шауып ал» дегенге дейін барады.
Қоғамда түрлі сыни пікірлердің айтылып жатуы – заңды. Қоғам
солай болуы керек. Түрлі көзқарастар мен идеялар айтылуы керек,
соның ішінен керектісін пайдалану халықтың, биліктің еншісінде.
Сонда ұлы идеялар жарқырап алға шығады, ал өмірі өткен, кемшін
идеялар арта қалады көміліп. Сөйтіп қоғам алға жылжып, даму-
385
ға мүмкіндік алады. Сын айту, сынды тыңдау мәдениеті бізде әлі
жетіңкіремейді. Әдеби сында да осы жағдайлар қайталанып жатыр.
Достарыңызбен бөлісу: | 
