құрушы ретінде жасайды, сондықтан оның идеялары үстемдікке негізделеді. Үстемдік құрушы
тапты құрайтын тұлғалар бұларды өз мүддесі тұрғысынан пайымдайды. Сондықтан да олар тап
ретінде билікті иеленіп, заманның ауқымы мен бағдарын айқындайды, осының барлығын олар өз
мүддесіне лайықтап жасайтындықтан, өз заманындағы идеяларды өндіруші жəне өндірісті
реттеуші ойшылдар ретінде əрекет етеді. Мысалы, корольдік билік, аристократия мен буржуазия
бір
заманда
һəм бір елде билік үшін күреседі, нəтижесінде билік бөліске түседі, билікті бөлісу
доктринасы үстем идеяға айналып, «мəңгілік заң» ретінде көрініс табады. Айталық, аристократия
үстемдік құрған кезеңде абырой, адалдық ұғымы жоғары тұрды деуге болады. Үстем таптың
жалпы түсінігі осыған саяды».
Əдебиет теориясын кері бағытта қабылдаған француз символистерінің
алдыңғы сапында Стефан Малларме тұрады. Бұл қаламгер мінсіз рухани
шынайылыққа қол жеткізудегі поэзияның ерекше қабілетіне назар аударды.
Поэзия моральдық
мақсатқа қызмет еткен жоқ, оған қоса, əлеуметтік
қолданысқа да ие болмады. Есесіне, бұл идеалды жаулап алудың айрықша
үстем тəсілі болды. Əдебиетте оның шебер қиыстырылған құрылымына,
тіліне жəне мазмұн байлығына зейін аударылуы тиіс. Нағыз табиғи
гүлдердің орнына ақынның «барлық гүлшоқтарына тəн қасиетті бір гүлге
жинақтап суреттеуі» жайында жазады.
Фридрих Ницше өнер теориясына қарағанда өзінің эпистемологиясымен,
түбегейлі танымдық
теориясымен көбірек танымал болды, алайда
«Трагедияның тууы» (
The Birth of a Tragedy)
(1872)
атты еңбегінде ол
трагедия теориясын қарастырып, онда белгілі бір мөлшерде
ХХ ғасыр
философиясының қайшылықты əрі күтпеген өзгерулер жағдайын алдын ала
анықтаған
теориясын
ұсынды.
Философтардың
көпшілігі
сана
категориясын қолданып, болмысты
болымсыз түсініктегі əлдене деп
санады. Алайда Ницше болмысты қалыптасу барысында сипатын анық
танытпаған жалынды ағынға көбірек ұқсайтын үдеріс
ретінде көрді.
Дəстүрлі философия бұл радикалды
қалыптасуды басып-жаншып, əлемнің
тұрақсыздығын жасыру үшін жалған ұстанымға барды. Ницше Грекияда
пайда
болған
балама
дəстүрге
оралды
жəне
тұжырымдамалық
тұрақтылыққа бағынбайтын өмірдің асау ағынын оның белсенді
қалыптасу
барысында көрсетті.
«Трагедияның тууы» атты еңбегінде осы философиялық айырмашылық
тақырыбына орала отырып, өнердегі аполлондық үдерісті, философиялық
ізденіс көзқарасы тұрғысынан танылған тіршілік иесін оқиғадан кейінгі
бірлік
негізінде
дəйектілікпен
сипаттайды.
Дионистің
принципі
тұрақтылық пен бірлік принципіне
қарама-қайшы сипатта болды, қай
нəрсені де уақытша, өзгеріске бейім, қалыптасу үдерісі үздіксіз жалғасады
деп тануға шақырды.