«Абажадай ас үстелі сіресе жазылып, айналасындағы ап-ауыр, жалтыраған тоқал орындықтар асығыс тізіле қалып, сымдай тартылып құрмет көрсетеді... Осының бәрінен өзіме шексіз берілгендікті, тіпті бір... кіршіксіз мөлдір махаббатты көргендей болам...» [6, 47]. Ал олардың Қожайынға деген ендігі көзқарастары мүлдем өзгерген, оларды жазушы жандандыра отырып, күлкімен бейнелейді: «...Созалаңдап жүріп қоңыр Шәугім әрең қайнады. Шала демделген шайын бұлдап, ұртын томпитып бүйрек бет Шәйнек жүр... «Не қылсаң да өзің білесің» дегендей, пышақ, шанышқы ұзынынан сұлап түсіп, алдымда сұлқ жатыр. Жалпиған жылтыр бетін құйрығыма өзі тоса қоятын тоқал орындықты сүйрелеп жүріп астыма әрең тықтым. Алтын-күміс қасықтарда сыңғыр жоқ – аузыма үн-түнсіз, кеңілсіз кіріп-шығады... Кей-кейде мінез шығарып, тісіме сақ-сақ ете қалады. Бұларға не болған?»
