Пульмоторакальды рефлекс өкпе тініне және плевраға енген рецепторлар қозған кезде пайда болады. Бұл рефлекс өкпе мен плевра созылған кезде көрінеді. Рефлекторлық доға жұлынның мойын және кеуде сегменттері деңгейінде жабылады. Рефлекстің соңғы әсері - тыныс алу бұлшықеттерінің тонусының өзгеруі, соның арқасында өкпенің орташа көлемінің жоғарылауы немесе төмендеуі.
Гайман рефлексі қандағы СО2, О2 және Н + иондарының концентрациясы өзгергенде пайда болады. Бұл кезде ірі қан тамырларының хеморецепторлары тітіркенеді, одан қозу тыныс алу орталығына түседі. СО2 мен Н + иондарының концентрациясының жоғарылауы шабыттың көрінуіне ықпал етеді.
Тыныс алу бұлшықетінің пропрорецепторларының рефлексі. Ол тыныс алғанда қозады. Олардан жүйке импульстары тыныс алу орталығының дем шығаратын бөлігіне енеді. Нәтижесінде тыныс алу орталығы тежеледі және дем шығару басталады.
Айнымалы рефлекторлық әсерлер әр түрлі экстеро- және интерорецепторлардың қозуымен байланысты (мұрын шырышты қабығының рецепторлары, мұрын-жұтқыншақ, жоғарғы тыныс жолдары, терінің температурасы мен ауырсыну рецепторлары, қаңқа бұлшықеттерінің проприорецепторлары).
Мысалы: аммиактың, хлордың, темекі түтінінің булары кенеттен деммен жұтқанда, мұрынның шырышты қабығының, жұтқыншақтың, көмейдің рецепторлары тітіркенеді, бұл глоттистің рефлекторлық спазмына, кейде бронхтың бұлшықеттері мен рефлекторлық ұстауға әкеледі. Тыныс алу жолдарының эпителийі шаңмен, шырышпен тітіркенгенде респираторлық рефлекстер пайда болады: түшкіру (мұрын шырышты қабығының рецепторларының тітіркенуі) және жөтел (көмей, трахея, бронх рецепторларының тітіркенуі).
Лимбиялық-ретикулярлық кешеннің құрылымдарын және бірінші кезекте гипоталамус аймағын қамтитын эмоционалды толқулар төмен бағытта таралады және тыныс алу орталығының белсенділігін өзгертеді.
Қыртыстың тыныс алуды реттеудегі рөлі (тыныс алу орталығына төмендейтін әсерлер) тыныс алуды ерікті бақылау мүмкіндігімен көрсетілген. Адам өз еркімен тыныс алуды ұстай алады немесе көбейте алады.
