ЖАРАТУШЫ ЖАН-АЛЛА
Жаратушы – Жан-АЛЛА,
Жарылқаушым ғаламда.
Мейіріңнен дәметем
Кірпігімді жабарда.
Әзірейіл төнгенде,
Қарқараға келгенде
Не қылармын, Құдай-ай!?
Жан тапсыру уайымын,
Әзәзілдің ойынын –
Сенен жәрдем болмаса
Не қылармын, Құдай-ай!?
Оңайлықпен жанды ал да
Сапарымды оңда, АЛЛА!
Жан кеудеден самғарда,
Тәнім жерде қалғанда,
Табытқа әкеп салғанда
Не қылармын, Құдай-ай!?
Түстім талай аранға,
Баттым талай харамға,
Бола ала алам ба панаңда,
Жаратушы – Жан-АЛЛА,
Жарылқаушым, ғаламда?
Кеудеге тас басылып,
Жерге мәңгі жасырып,
Жыйылған жұрт асығып
Жеті қадам ұзарда,
Мүңкір-Нәңкір сұрарда
Не қылармын, Құдай-ай!?
Рухты Тән қарсылап,
Қылған күнәм жаншылап;
«Раббың кім?» – деп періште,
Қысқан кезде сан сұрақ –
Не қылармын, Құдай-ай!?
Құл Қожа Ахмет, мақтанба
Нәпсі-кірге батқанға! –
Мақшар Таңы атқанда
Не қылармын, Құдай-ай.
Уа, Жаратқан
Уа, жаратқан!
Хақ есігін аш алыстан,
Мен бір жемтік, жеді нәпсім – аш арыстан.
Күнәм шексіз, бақытсыздық батпағынан
Шығара гөр мен бейбақты қасарысқан.
Дүние – нәпсі, соны іздеген соры қалың
Иттей болдым, сүйек тастар жолыма кім?
Қара басты! – Хақ жолынан мен адастым,
Қайда барам, ей, достарым, не қыламын?
Нәпсі, шайтан жүргізеді жарлық маған,
Бір пенде жоқ соған құл боп шалдықпаған.
Пендең сорлы – танымаған оң мен солды,
Уа, дариға, қасіреттен қаңғып барам.
Десе сенбе: менен де өткен болды әлемет,
Қылығыммен салып біттім елге де әлек.
Жүзім – қара, басып өткен ізім қара,
Қай түріммен көрінемін, мен – қарабет?!
Әзіз жанның жақсылығын танымадым,
Қайтіп онда жан сырына бағынамын?!
Бас ұрмады дәргейіңе масыл, залым,
Иә, Раббым, енді, міне, зары қалың.
Күнәм – ауыр, не бетім бар Досқа қарар? –
Сансыз тәубе жеңілдетпес масқара бар.
Құл Қожа Ахмет жылап келді, ал панаңа,
Назарың сал, жерім бар ма басқа барар?!
Достарыңызбен бөлісу: |