қойып келген куні абыр-сабыр басылып, ел аягы с°ябырсыганнан кейін түн ортасы ауа сощацпен сайды өрлей жүре берген, ж үре берген. Сонда соңынан екі елі цалмай етеккг ^армасңан ауыр ойлардың үштыгына жете алмай қабыргасы Қойыса тарьщцаны әлі есінде. «Айдалада ңаддым-ау, ендігі кунім Не болар» деп тарыщан жоц-тын, әрине. Жалгыздыгына налыган. Жапгыздыгы жанына цатты батцан. Дүние-ай, десейші, алма-кезексің-ау. Міне, өшкені жанды. АРтынан щүяц ерді. Өмір шіркіннің пұлга сатып ала алмаитын Чымбаттыгын гүмырында осымен екінші рем сезінді. Біріншгсі взіндей жщыбайпарга теңдік тиіп, ел қатарына цосылганы еді. Дүние-ай, десейші... Ш а л Бәйгеторыга царгып мінді, қаргып мінді де саи ы өрлеп шоңыта ж өнелді. Мәстектің шоқырагын бойына мін санаитын жүйріклыпып барады. Келе-келе тіпті табаны щзып, ауыздьщты 115
тарта берген соң Бдйгеторының босым бос кря берді. Ойпыр-о-о- ой, зулап бір кетті деңіз. Алдынан дауы л сощ ан дай . Ілгері қаратпайды. Лезде цос жанардан жас парлады. Абайсызда ушып кеткен цаппагына да ңараган жоқ, әлі қушытып барады. Қүйгытып бара жатып: «Аппыс төртінде артыңнан түяң ерсе, көңіл шіркін құстай ушады екен-ау» дейді. «Үзагынан сүйіндіргей». Аспанңыңмөп-мөлдірін-ай! Кун төбеге тырмысып келеді. Мына ж алпщ дуние бар уайым-цайгыны, тіпті ж еціл күрсінісін де мүлдем үмытңандай көк кумбезінен маржандай төгілген сәулеге аузын ашып царап цсшан сияцты. Бэйгеторының да буйірг қызган
