Мазмұндамалар жинағЫ. (5-11 сыныптар) Алматы, 2009 жыл
жүктеу/скачать 175,5 Kb.
|
| Дәрігер Дуся
Қызылшекараның «доқтыры» Дуся дейтін жас орыс қызы. Екі жылдық фельдшерлік мектепті бітірген білім-шарқы бар. Бірақ жар дегенде жалғыз «доқтыры сол болғаннан кейін бұл араның халқы оның білімін есепке алып жатпайды. Көрінгісі келгендері қандай аурумен ауырса да келіп, көріне береді. Ауыл қазағының ырқына Дуся да көніп алған. Күн болсын, түн болсын, ерте келсін, кеш келсін келгендерді қабылдай береді. Терезенің алдында шашылып жатқан азғантай дәрі-дәрмектен әйтеуір жұғымды деген біреусін тегіннен-тегін беріп жөнелтеді. Дусяның өз қолынан келері осы ғана. Ал ауруы салмақты адамдар жәрдем тілесе, Дуся жолдама жазады да, аудандық емханаға жібереді. Сөз қайыруды, беттен алуды білмейтін биязы мінез Дуся қазақтарға ұнайды. Олар оны еркелетіп, өз тілдеріне бейімдеп, «Доса», «Досажан» дейді. Шақырып келген Батыкеңнің алдына түсіп алып, келте шашы дударланып Дуся келеді. Мұраттың ыстығын өлшеп көрді, өкпесін тыңдады. Аузын аштырып «а!» дегізіп қарады. Содан кейін: «Аудан апарса керек. Оныкі өкпеге суық тиген. Сонда укол салады. Жазылады», - деді. Екі қарт «доқтырдың» айтқанын үрке үрпиісе тыңдады да, баланы Марқаның терісіне салмақ болды. Бірақ айтқандарына Мұрат көнбеді. Ертеңінде ыстығы көтеріле түскенін көріп, Батыкең Мұратты ауданға алып жөнелді. (175 сөз, Б.Соқпақбаев) Жоспар:
Қызылшекараның жалғыз докторы. Ауыл қазағын сыйлайтын Дуся. Батыкең үйіне келу. Мұраттың сырқаты. Марқаның терісіне салмақ болғаны. Ауруханаға апару. Батыр қыз Оғы таусылған Мәншүк екінші пулеметке қарай еңбектеп жүгіріп бара жатқанда, бір мина аяқ жағынан жарқ етіп кеп түсіп, шатырлай кеп жарылғанда денесі аударылып түсті. Мина денесінің қай жерін жараласа да, ауыр жараланғанын сезді. Ауырған аяғын ашып көрсе, тізеден төменгі жағы былқылдап бос жатыр… Жүрегі дір ете қалған ол, жау жаққа қараса, жапырлай ұмтылған жау жақындап қапты. Сасқан Мәншүк, жарасын байларлықтай еш нәрсе табылмаған соң, белдемшесінің оң жақ етегін дар еткізіп қақ айырды да, жаралы аяғын шымқай орап, ағытқан қайыс белбеумен тас қып байлады. Содан кейін бір тізе, екі шынтағымен жылжып пулеметке жетсе, айналасында сөреге жайған құрттай қаз қатар тізбектеле жатқан оқтаулы ленталар. Мәншүктің есінен жаралануы шығып кетіп, жапа-тармағай жақындап қалған жауға пулеметтен оқ шашып қоя берді. Жау шапқан шөптей оталып кеп түсті… Әлсіреген Мәншүк талықсып кетті. Осы кезде біздің әскерлер де келіп қалды. Олар жауды жосылта отап, Изочка станциясына қарай тықсырып алып кетті. Олар машинадан түсіп, өлік-өліктің арасымен қабақ шыта жүріп келе жатыр. Аяқтарын жылдамдау басып, пулеметке асылған адамды көтере беріп, «Бұл біздің қыз, Мәншүк Мәметова ғой!» – деп денесін көтеріп құшағына алғанда, Мәншүк ышқына көзін ашты да, қайта жұмды. (181 сөз, С.Мұқанов) жүктеу/скачать 175,5 Kb. Достарыңызбен бөлісу:
|