С 03Б Е Н ШЫНДАЛРАН ШЫНДЫК, I
И е, едебиет шындыкгы шындайды
жене шсгелсйда.
(А. Твардовский). “Аяулы heM ардакты Лев Николаевич, — деп жазды
Иван Сергеевич Тургенев ащлргы дем1 тугестер алдында,
— эдеби к^зметшдзге оралгайсыз. Досым, орыс жершщ
улы жазушысы, зар тшепм болсын, тынцай кершдз. Енда
ештеце айта алатын емесш н, шаршадым, бггтш ...”*.
Кдсиетп кдлам кереует уетшен жерге ыршьш
Tycri. Ажал
аузында жаткдн ауру адам жасаураган кезш зорга твцкерш,
кеп жазган кдламына акгык рет кдылып кдрады, 6ipaK,
оны « ад кдйтып колга устар дэрмен жок ед1. Кендлше
медеу еткеш — тек “ Орыс жершщ улы жазушысы” гана:
бул кеткенмен, сол кдлып барады, бул жаза алмаганды,
сол жазады, туган эдебиеттщ бага мен мереШ ушш сол
жазады, Русьтщ абыройы мен данкы ушш сол жазады...
“ Ыз жэрменкеден кдйту бетшдеп жандарга косылдык,
етш эдебиет болашагын ойламай болмайды, — деп жазды
Мухтар Омарханулы Эуезов кдламдас шэйрттерше, —
сендерд1 сол болашагымыз деймш. Болашакты, удей
басатын, алгыдан асатын болашакты ойламасак, юм
боламыз? Ал “алгы” дейпн к&ншалык? Кднша хан кдзына,
кдлыц кдтпар еткенщ жатыр! Шап-шагын гана емес пе!
