146
сырын
алғашқыда
Еламан
да
түсінген жоқ.
өткен
шақ,
болымсыз
түрі
баяндау
-
Бар! Осы қазір жылқыдан бір үйірді өзің Мұқатайдың ауылына айдап апар!
Айыбыңның өтеуі - сол. Тез, жөнел! –Бәрін де көріп, бәрінде біліп тұрмын.
Жүрек қынжылып, жүрек жылағанмен не пайда? Адам қолымен істелген істің
қашанда орны толар ма? Осы кеште Тәкежан ауылының шеткі лашығы –Иіс
кемпірдің үйінде сары уайым еді. Өзіне шақ күнкөрісі, өзіне шақ қуанышы бар,
әйелі бар жылы үйге Бағлан ұзақ тұрақтай алмады. Құрдастық қалжыңдар
күлдірсе де, Жомартты жадырата алмады.
Достарыңызбен бөлісу: 
