Қазақтың үлттық психологиясына тән имандылық қасиеттің ерекше бір көрінісі - бауырмалдық. Халқымыздың бауырмалдығы "бала бауыр еттен жаралған" деп, оны ерекше қастерлеп, әлпештеуден басталады. Ата текті дүрыс ажырата алу - бауырмалдықтың бір көрінісі. Бүл "рушылдық" емес, өзінің шыққан тегін білуге деген ынтызарлық. Өз руын қастерлеу, қызмет бабында қандастарына қамқорлық жасау білімді, инабатты, зиялы жараспайды. Кеңпейілді, ақ-ниетті, адал жүректі, пәк көңілді қазақ халқының тумысындағы мінез-
қүлқына қарама-қайшы келетін "бөліну", "бөлшектену" пиғылдарын уағыздайтын адамдарда имандылық пен адамгершілік жағы жетіспей жатады. Ондайлар ел бірлігіне нүқсан келтіріп, кейде жекелеген руларды, тіпті қайғы-қасіретке үшыратуы да ықтимал.
Халқымыздың бауырмалдық секілді атам заманнан сүйегіне сіңген асыл қасиеті "Қүран-көрім" қағидаларымен де үштасып жатады. Осы туралы қасиетті кітап: ешбір адам баласы жат емес, барлық адамзат баласы бір-біріне дос, бауыр дейді.
Олай болса, "Ақ, қарамыз, сарымыз - дос-бауырмыз бәріміз"- деп, халықты ру мен жүзге бөлмей, кішкентай кезден жас үрпақты бауырмалдық қасиетке баулуымыз қажет. Жас үрпақ әркез "бауыр", "бауырым", "бауырластық" деген сөздердің мән-мағыналарын терең де жете түсінгені абзал. Өйткені бауырмалдық халқымыз ерекше қастерлейтін қүдіретті қасиет. Онсыз өмір жоқ, ол бар өмірдің "түздығы", жылуы мен қуаты, сәні мен мәні.