зүлзалал, Зарыққан мынау маған да?!
(Ерімбет). Сүйендім, жалғыз Алла, өзіңе ал, Шипа бер кеселіме, сен
зүлзалал?! Айтамын бірлігіңді кеште, күндіз Келгенше бар қуатым, баһадар-әл
(Нұртуған). Жеткізбей бұл мұратқа
зүлжәләлім , Көргенсіз кеше түнде менің
халім. Сырт күйік бір сағаттай білінген жоқ, Болған соң махаббаттан ішке
жалын
(Ақан сері). Мақтамақ өзіңе хас,
зұлжалал , Ғапу қып көз жасымды айла
қалап
(Әріп). Шыққан кісі Бекжан мен
Зүлжалал қажы тағы басқалар еді
(І. Жансүгіров). Зүрият (зұрият, зурият) −
балалар, әулет, ұрпақ, жұрағат, тұқым, тұяқ; бір атадан тараған үрім-бұтақ. Яссауи Қожа Ахмет Түркістанда,
Бұхара
зүриятынан ер палуан! Ашылған Хиуада дін Хорезм, Халилдің
міндетінде дін мұсылман
(Ерімбет). Әнестен нәсілі нәсіп
зүриятпыз, Үмметі
Мұстафаның һая-һәннас. Тарихқа мың тоғыз жүз сегізінші жыл, екінші май
числода жазған данас
(Ерімбет). Сұрағанмен бермейді, Ала-алмасам ол ұят.
Атыңды сұрап келіп тұр, Ағаңнан қалған
зүрият (Нұртуған). Әркімдер мінеді
бір атты, Ат деген ерге қанат-ты. Еш шырағы сөнбес деп, Тілеп болар
зүриятты («Бейбітшілік жасасын»). Орынсыз өзін білмей өкіректеген,
Қарғысын қазды еліктеп, айрылар шат... «Қазақтың
зүрияты » деп кемітіпсің,
Екеніңді білмей жүріп қай
зүрият (Қаңлы Жүсіп) . От жемей суды көп ішпей,
180
Өз-өзінен жараған. Сен асылдан
зұрият, Адамнан артық жаралған
(Нұртуған). Пұсырдан қалған бұ да жалғыз із, соңғы
