Анаргүл Жексембайқызы,
Ақтау қаласы.
ШЕбЕРді ШЕбЕР дЕгЕнШЕ,
АллАнЫ ШЕбЕР дЕсЕЙШі!
«Ерте ме әлде кеш пе еді,
Ешкімнің жоқ есінде».
Дәл осылай басталар,
Жадымнан бір сәт өшпеді.
Әжем айтқан ертегі,
Жаздың саумал кешінде.
Жан әжем ұршық иіріп,
Сұраған мені қиылып.
Көңілімді жықпай бастайды,
Ертегі деген әлемнің,
Сырына терең үңіліп.
«Болыпты бір тамшы су,
Өзгеге мүлдем беймәлім.
Тұрағын таппай жүгіріп,
Жүреді екен ылайым.
Ойда жоқта бір күні,
Ғажайып үйге жолы түсіп
Жарылқады оны құдайым.
Жаңа үй – жай үй емес,
Сан ғажапқа тап болды.
Өткен күндер болып елес,
Тұрағы жоқ тамшы судың,
Басына кеп бақ қонды.
98
Аллаға мадақ
Адам айтса нанғысыз,
Ешбір уайым-қайғысыз.
Сәт санап, секунд, сағаттап,
Тамшы су сан түрленді.
Ұйыған қанға айналып,
Сүлікке ұқсас түрге енді.
Сырғыды уақыт күн мен ай,
Алмасып кезек өтуде,
Бір тамшы суға бір күні,
Қонаққа келді періште.
Жәй келмепті Алланың,
Әміріне келіскен.
Келбет кейпін кескіндеп,
Құлақ пен көз ет берді.
Басы мен мұрын ауызын,
Әсемдеді, өйткені
Жасау оған жүктелді.
Періште мінсіз атқарып,
Жұмысы бітіп жөнелді.
Бір тамшы су кешегі,
Өз-өзіне таң қалып,
«Қалайша болды бұл?» – деді.
«Кеше ғана су едім,
Бүгін міне адаммын!
Ойлана да аламын,
Қуана да аламын.
Алақай, мен баламын!», –
деп баяғы тамшы су,
99
Таңдаулы діни өлеңдер
Шат-шадыман күйге енді.
Зікір етіп АллаҺты
Қуанғаннан бүй деді:
«Мені бұлай бар еткен,
Судан кейін қан еткен.
Келбет беріп, жан беріп,
Сап-сау мықты тән еткен
Бір Алла ғой, білсейші.
Шеберді шебер дегенше,
Алланы шебер десейші!»
«Иә, Аллаһым- ол ұлы!
Бәрімізді жаратқан,
Шеберлікпен ғаламды.
Бір өзіне қаратқан!
Келер ме екен қолынан,
Таямын деп жолынан.
Ең шеберің тырмысса -
Жасай алмас шыбын да!»
«Со-олай, қызым», деді әжем,
Ертегісін тәмамдап.
Сол тамшы су - сен едің, –
деді аялы қолымен,
Шашымды менің тарамдап.»
100
Достарыңызбен бөлісу: |