келсе, оның өткен күнәлары кешіріледі»
128
, – деген.
Ешбір мәзһабта рүкүғтан тұрған кезде «Аллаһумма
Раббәнә ләкәл хамд» деген хадисті негізге алып, жария
айтпайтыны белгілі.
Пайғамбарымыздың (с.а.у.) «Әминді» дауыстамай,
іштей айтқандығын айғақтайтын бірнеше нақты дерек-
терді хадис кітаптарында кезіктіруге болады. Әбу Дәу-
ідтің хадистер жинағында риуаят етілген хадисте Әбу
Һурайраның айтуы бойынша:
“ َلاَت اَذِإ َمَّل َسَو ِهْيَلَع َّللها ىَّل َص َّللها لو ُسَر َناَك : َلاَق ةَرْيَرُه يِبَأ ْنَع
ْنَم عِم ْسُي ىَّتَح “ َنيِمآ “ َلاَق “ َنيِّلا َّضلا َلا َو ْمِهْيَلَع بو ُضْغَمْلا رْيَغ
دواد وبأ هاور .ل َّوَ ْلا ّف َّصلا ْنِم هيِلَي
128
Сахих Мүслім, Китабус Сала – №409-хадис; Тирмизи 1/272-бет, №267
хадис.
Дәлел-дәйектерімен намаз оқу үлгісі
71
«Пайғамбарымыз (с.а.у.) «Ғайрил мағдуби ғаләйһим
уәләддалин» аятын оқығаннан кейін, бірінші саптағы
оған жақын тұрған адамға естілетіндей «Әмин»
дейтін»
129
.
Аталмыш хадисте Пайғамбарымыз «әминді» жақын
тұрған кісі ғана ести алатындай бәсен дауыспен айтқан-
дығын ұғынуға болады. Демек, Алла Елшісі «әминді»
дауыстап айтпайтын.
Рас, кейбір риуаяттарда Пайғамбарымыз (с.а.у.)
«әминді» көтеріңкі дауыспен айтқандығы баяндалады
130
.
Алайда, Алла Елшісі мұны артта тұрған жамағатқа
үйрету мақсатында айтқан болуы мүмкін. Бұл сөзімізді
мына төмендегі риуаят дәлелдесе керек.
ٍر ْجُح َنْب َلِئاَو ُتْعِم َس : َلاَق ، ِّيِفَقَّثلا ٍسَبْنَع ِنْب ِرْجُح ٍنَك َس يِبَأ ْنَع
ىَّتَح ِةلا َّصلا َنِم َغَرَف َنيِح َِّللها َلو ُسَر ُتْيَأَر “ : ُلوُقَي ، َّيِمَر ْضَحْلا
ِبو ُضْغَمْلا ِرْيَغ َأَرَقَو ِبِناَجْلا اَذَه ْنِمَو ِبِناَجْلا اَذَه ْنِم ُهَّدَخ ُتْيَأَر
لاِإ ُهاَرَأ اَم )لاق( ُهَتْو َص اَهِب ُّدُمَي“ َنيِمآ “ : َلاَقَف َنيِّلا َّضلا لاَو ْمِهْيَلَع
اَنُمِّلَعُي.“
«Әбу Сакан Хужр ибн Ғанбас әс-Сақафи риуаят
еткен хадисте: «Уайл ибн Хужр әл-Хадрамидың былай
дегенін естідім: «Намаздан кейін Пайғамбарымызды
(с.а.у.) көрдім, тіпті, оның жүзін мына жағынан да, ана
жағынан да көре алдым. Ол: «ғайрил мағдуби алайһим
129
Әбу Дәуіт, Бабут тәмин уәрәл Иман – №934 хадис
130
Әбу Дәуіт, Бабут тәмин уәрәл Иман – №932 хадис
|
