7 6 Қымыз ішіліп, дастарқан жиналған соң қонақтарды күтіп
жүрген орта бойлы дембелше жігіт бір сарбасты босағадан
көлденеңдетіп: «Бата беріңіздер», – дегенде, төрде күнімен
қымыз алып отырған ақсақалдар ыңғайланып қолдарын
көтере береді. Қонақ бала батаға қол көтермейді.
– Балам, неге қолыңды жаймайсың?
– Мен бұл қойдың батасына қол көтермеймін, – дейді
Тайкелтір байыппен.
Шалдар «неге, неге» десіп қалады. Тайкелтір күле сөйлеп,
былай жауап береді:
– Қой сіздерге арналса, баталарыңызды беріп, сойғыза
беріңіздер. Ал егер маған арнап әкелінген мал болса, батасын
өзім беремін. Әлгінде Төле атамның «әкеңнің сыбағасын жеп
кет» деген сөзі бар еді, мен бұл қойдың кімнің сыбағасы екенін
түсінбей отырмын.
Төрде отырған қаба сақал қара шал не айтарын білмей,
сасқалақтап біресе Төлеге, біресе жанындағыларға жалтақ-
тап қарай береді.
– Өзің бір тақылдаған пәле екенсің!
– Ата, мен пәле емес, баламын.
Бағанадан үндемей сөз сарынын байқап отырған Төле
Тайкелтірдің мына сөзінен тосылып, былай дейді:
– Иә, Тайкелтір балам дұрыс айтады. «Әкеңнің сыбағасын
жеп кет», – дегенім рас. Айдаболдың осы дастарқаннан жылда
жеп жүргені тоқты-торым емес, қыста – бие, жазда құлын,
тай болатын. Бар! Қойды қоя бер де, жылқыдан бір құлын
алып кел!..
(wikipedia.org/wiki) 1. Мәтіннен қандай салт-дәстүрлерді аңғардың дар?
2. Тайкелтір неге батаға қолын жаймады?
3. Тайкелтірдің қабілеті байқалатын жуық жауапты көрсетіңдер.
А) Сыйлылығы
С) Жалқаулығы
В) Даналығы
D) Еркелігі
Тіл – қо ғам дық құ бы лыс. Қо ғам да ғы әртүр лі өз ге ріс тер тіл дің сөз дік
құ ра мы на да әсе рін ти гі зе ді. Өн ді ріс үде рі сін де жа ңа сөз дер пай да
бо лып жат са, кей де кей бір сөз дер қол да ныс тан шы ғып қа лып жа та ды.
АРМАН
