Жаратушы жан-алла
жүктеу/скачать 0,5 Mb. Pdf көрінісі
|
Ясауи хикметтері
| Жасыл құс
«Лә иләһа илл-Алла» – тағаты бар Құл аузынан жасыл құс шығады ұшып. Дүр жақұттан тоқылған қанаты бар, Қарсы алады ғаршылар құрақ ұшып. Мың тіл берген ол құсқа әмірімен, Құлды тілер бар тілмен Тәңіріден. Дәргейіне жабысып, зар-үнімен: «Жарылқа!» – деп күндіз-түн қылады ышық. Ұқпас сырын надандар – зая-күмән, Ей, достарым, сол құстың аянынан Мен айтайын, тыңдаңыз баянынан, Жәннатқа ертіп кірген соң табар тыныш. «Дар – аламан* бергенше Қадір маған Бір тынбаймын, – дейді құс, – небір заман». Шақта ғана зарын Жар қабылдаған, Сонда қонар жайғасып, алар тыныс. Ғибадатқа жүрегін жалғамаған Халің мүшкіл, ғафыл боп қалған адам. Машайықтар сахарда «Алла-лаған» Хақ Дидарын көреді, бақ қонады. Міскін Ахмет Ясауи иланғалы, Тілге алғалы: «Лә иләһа илл-Алланы» – Хақ зікірі – Жан, Ділге құйған нәрі, Ла маканда* сол құсқа тап болады. Ей, сопы Ей, сопы, талап қылсаң Хақ Дидарын, Жаннан кеш, алқа ішінде жан қыйнағын. Алла үшін тәрік болсын бар жыйғаның, Талақ қыл түн ұйқыңды – өшсін мұндар. Ғашыққа Хақ рахметі жуық шығар, Өң – сынық, жүзін жаспен жуып сығар. Тамұққа менмендерді қуып тығар, Тозақта тәкаппарлар өтпес сын бар. Жарандар бұрынғы өткен аулақ кетті, Тақ – халас, жасы жуды саулап бетті. Сенің де ғұмырың тәмәм – нәубет жетті, Тәуба қыл күнің үшін ей, пәтшағар! Не істемес ит-нәпсіге берсең ерік?! – Алла – жат, еңіресең де өршеленіп. Жеңілсең – тіріледі, жеңсең – өліп, Ұйқыңды құстай үркіт – түнде шырмар. Шығармас нәпсі деген түрме-құлып, Аздырар жолдан бұрып мүрде қылып. Сонымен сүрдің өмір бірге жүріп, Нәпсіні, нәпсіні теп ей, пәтшағар! Тұлдырсың – нәпсіге ерсең ақырдемде, Қосады діннен қуып кәпірлерге. Өлерде иман кетер ғафыл желге, Нәпсіден ақылға ер де болғын бизар. Перғауын, Һарун кетті шайтанға еріп, Сондықтан жер жарылды – сойқан болып. Үлгісін Мұса Кәлим айтар келіп: Екеуін үлгі алмаған Құдай қарғар! Хақ сыны тәубасызға тиді қатал, Кетем деп, жолға жыйнал, сыйлық апар. Көр-дағы кеткендерді – ғибрат ал, Тек сонда жатқан жерің болар гүлзар. Момындар жыйнап өтер Ар мен Ғылым, Хақ үшін құрбан қылды Жан мен Ділін. Дүние емес, ақыретке пәрменді кім? – Сол жанға үр мен нөкер бәрі даяр! Алланың ғарасат таңы бір атады, Жер де ойбай, көк те ойбай ғып жылатады. Парызшыл, тәубашылды ұнатады, Жарылқап, – сол құлдармен сұхбат құрар. Намаз бен ораза тұтқан күлер тақтан, Бар халық сол бір жанды тілер Хақтан. Ондай құл қиямет күні жігер тапқан, Ол ұлды періштелер құптап тұрар. Хауыз бар – жарандарға ем сауда қылған*, Ғашықтар татады оны тәуба қылған. Қайығы тәубасыздың аударылған, Ішер-дүр ол бейбақтар улы зәһар. Бір күні қияметтің – мың жыл болар, Санынша бұл дүнияның құрдым болар. Қайым күн жетпіс мың жыл сүргін болар, – Тәубашыл құлдар үшін туды баһар. Кім Хақтың құлы болса – Хаққа жақсын, Тәкаппар, қалай бері аттамақсың?! Құл Ахмет, нәпсі тыйып, дат қыламын, Пірмұған тағар ма екен ақ тұмарын!? Бейхабар көрмей-білмей қан ағызар, Жан даусын естігей де Пәруардигар. жүктеу/скачать 0,5 Mb. Достарыңызбен бөлісу:
|