161
Емін ді ріп, ерік сіз қар сы ал ды рып,
Бұл бұл ға дү ние ге жар сал ды рып,
Та мыз дың та ңы да ат ты там сан ды рып.
Қас қа таң.
Бұл бұл үні.
Көл бе тін де,
Ақ қу лар ұй ық тап жа тыр тер бе ті ле.
Бас ба ғып жа ға да отыр жал ғыз ана,
Таң да нып тә кап пар құс кел бе ті не.
Ты ғып ап тұм сық та рын ма мы ғы на,
Ай дын – тө сек, ас пан ды жа мы лу да.
Ар ша, шыр ша, жар тас тар жа ға да ғы,
Сұ ғы нып, бә рі көл ге та бы ну да.
Ала сұ рып, қан ой нап та мы рын да,
Ана-жү рек ты пыр шып, қа бы ну да,
He қы ла рын бі ле ал май, жа бы ғу да.
Ас қар бел ден күн нұ ры ша шы ра ды,
Ша шы рап, ол да көл ге бас ұра ды.
Құс ап пақ, ай дын ап пақ, нұр да ап пақ,
Ап пақ нұр ап пақ нұр ға қо сы ла ды.
Көл – көк ке, көк көл ге кеп асы ла ды,
Ұй қы сы ақ қу лар дың ашы ла ды.
Сұ лу лық қа сұқ та нып, қа шып әлі.
Ана-жү рек солқ етіп, ба сы ла ды.
Қыз ға нып, қыз ғыш бай ғұс шыр ай нал ды,
Абыр жып ана-кө ңіл мың ой лан ды.
Ға зиз дің кө зін де емес, кө ңі лін де,
Ай дын көл ас тан-кес тен лай лан ды.
Дәс түр, ырым, жәйі мен Құ дай қал ды,
Жал ғыз ұл дан бас қа сы бы лай қал ды.
Ай дын ның ақ қуы ның оры ны нан
Көр ген дей, кө зі тұ нып, құ май лар ды.
...Ақ қу лар...
Ақ қу мо йын, сүм бе қа нат,
Алаң сыз та ра ну да күн ге қа рап.
Ай дын ның ер ке ле рі, біл мей тұр мын,
Етер мін тағ ды рың ды кім ге ама нат?!
Жа ны сұ лу ақ ер кем, ары сұ лу!
ба йыз – са быр, дег бір
сар қыт –
бұлжерде:
жал ғыз де ген ма ғы на да
тәуіп – ел ара сын да әр
алу ан ем-дом жа сай тын
ем ші, бақ сы-бал гер
Достарыңызбен бөлісу: