242
Қыз дың кө зі жарқ ет ті. Қа ти ра мырс
етіп, а йызы қан ған дай қыз дың аяқ-қо-
лы на
сұқ та на
қа ра ды.
Ләй лә-қыз
мү ге дек де не сі не са быр лы лық жи най ал-
май, ыза ға бу лы ғып, қал шыл дап ба ра ды.
Қо лы мен ая ғы на әл де кім нің кө зі тү се
қал са, қу жа нын қо яр ға жер та ба ал май
на мыс та нып, есі шы ға тын. Мы нау
ша ма дан тыс үл кей іп ба ра жат қан ег де
қол дар мен же тіл мей қал ған ая ғы на
еш кім нің кө зі түс пе се екен, бай қа ма са
екен деп зар қа ға тын. Ал, Қа ти ра бол са
әдейі қақ шиып, шо шы на име ніп, мұ ның
жан ды же рі не тиі се түс кі сі кел ген дей
сұқ та на, жиір ке не көз тас та ды. Осын-
дай да Ләй лә-қыз дың жа ны шыр қы рап,
жа сы ры нар жер тап пай аласұра ды.
– Қай да бол дың дей мін? Мал қо ра ға
қай тып, қол жет пей у-шу бо лып жат-
қан да, қай да қа шып ке те сің? Айт дей мін
ен ді, ой бай!
Ләй лә кө зін жер ден ал ма ған қал пы:
– Адам емес піз бе? – деп ақы рын
кү бір ет ті.
Сол-ақ екен Қа ти ра ыр шып түс ті.
– Сөз ді қа ра! «Адам емес піз бе», – дей-
ді. Адам си қы жоқ кей пі ңе не ге қа ра май-
сың, а? Қа ти ра ның ащы ті лі су маң дап,
Ләй лә нің ба ла жү ре гін қып-қы зыл қан-
жо са етіп тіл гі леп, па ра-па ра сын шы ға-
рып, тү тіп жа тыр, тү тіп жа тыр. Бұ рын
осын дай да жа ны на тиер сөз ді ес ті ген де
шыр-пыр бо лып, зар қа ғып, жы лап еңі-
рей тін қыз, бұл жо лы бе ді рей іп қат қан
қал пы, өңі қуа рып, Қа ти ра дан кө зін
ал ма ды. «Се зім сіз, жү рек сіз, қа ты гез
адам ның төрт тү лі гі қа шан да сай бо ла-
ды. Та ба лай сың ғой, та ба лай бер, та ба ла!
Мен осы қа сі рет ті Құ дай дан сұ рап ал ған-
мын! Иә, иә, се нің ше сұ рап ал ған тағ ды-
рым осы, осы! Отың мен кі ріп, кү лің мен
Достарыңызбен бөлісу: