І мәтін: 1940 жылы наурызда Қытайда тудым, кедей ша-
руада, 5 кластық орыс класын бітірдім, шешеміз сол жақта қалды, әкеміз үлкен сол. Елдің бәрі жапа-тармағай аштық. Аш болды, сотталуын соттап, жұмыс жоқ. Сонда шешем жарықтық, қашпақшы болыппыз. Ақыры 1955 жылы... Одан Павлодарға келдік. Оларда баяғы сол жұмыс. Өз шешеміз сол жақта қайтыс болған. Сол Зайсанда тұрдық көбінде. Сонда ер- кек балдар құсап, бригадир етіп қойған. Жұлысады екем сонда. Пысық болдым. Екі жылдай көрмеген азап көрдім ауылда, ағам айтады сөйтіп жүрдім деп. Сиырды қосып келем, 5-те тұрып ап. Жылап келеді, жесір әйелдер. Бір-ақ рет көмектесті, сонша жыл жақсылық істегенде. ІІ мәтін: Студенттік шақ деген ол өзі бір өзгеше болып ке-
леді. Мен алғаш рет осы университетке 1 сентябрь күні келдім. Бізде сол күні семинар болады/ собрани болад деп айтты. И ол кезде мен келгенде дайындалып шыққанның өзінде өзгеше әсер, сезім пайда болады адамда. Алғашқы оқушылық кездерде біз ақ кофта, қара юбка киіп, қолымызға гүлімізді алып, барлығын танимыз. Сол күнделікті, ылғи жыл сайын барып жүрген мек- тепке сол қалыптасқан әдет бойынша баратынбыз. Және де өзім көптен бері көрмеген сыныптастарымызды кездестіріп барлығымыз қуанып, мәре-сәре болатынбыз. Ал бұл жолы келген- де әркім өзбетінше жан-жақтан келген. Барлықтарында өзіне деген бір жауапкершілікпен, сенімділікпен келеді. И мұның, бұл оқушылық сәттен өте жоғары тұрады. Себебі, қаншама, мы- салы, біздің өзіміздің группаны көптен алатын болсақ, көптеген 80 проценті әр қаладан келген, олардың өздері де бірінші рет, мысалы, ата-анасының қасында болып үйренген, бірінші рет сыртқа шығып тұр. Оның өзі адамға өзгеше әсер беред.