ІІІ топ Биыл күз басынан ертелей түскен қыс суығы ақпан айы келсе де үйріккен
боран бәсеңдемеді. Мая-мая шөптер таусылған. Күннен-күнге мал қырғыны көбею
үстінде. «Жұт келсе бірегей келеді» дегендей, ауыл адамдарының азық-түлігі бітіп,
қалаға жүрсе мінер семіз аты жоқ, жаяулап көп күйзеледі. Қар астын тебініп шөп
тауып жейтін жылқыларды жылқышылар қыр мен қыр аса айдап жүдетті. Артынан
жылқышылар кейін жететін болған. Түнге қарамай ұйқысыз, ықсыз ысқырған
боранды түндерді Алтыбай айықпай өткізеді. Жылқы айдағалы жетінші күні боран
қайта туғандай асқынады. Тіпті қарсы алдында не тұрғанын керсетпес еді.
Жылқылар даурығып, шөп шаппай кете берісті. Қараңғылықпен бірге келетін
топтары (қасқырлар) да жеткен еді. Аттар үркіп алға баса берді. Алтыбай бар
қуатын салып, айқай салса да жиырмадай қасқыр үріккен де жоқ. Түнекте жол
көрінбей жылқылар жарға құлап кетті. Бұл бірінен кейін бірі кеткен Жамбы
жарында болатын. Алтыбайдың астындағы аты да әбден қаурығып, шыдамай
жатты. Алтыбай жар жағалай жаяу түсіп кетеді. Кейін артынан жеткен
жылқышылар Алтыбайдың қасқырға таланғанын түсінеді. Тымағын иектен, етігін
жасайдан табады. Алтыбайдың Байтұяқ деген немере інісі де Ақшоқы қойларын
айдаймын деп, ерте кетеді. Тіпті сәуір айы келсе де топыр боран аластамайды.
Басқа ауылдардың айдап кеткен мың жылқысынан жиырма-отызы қайтып жатты.
Ақшоқыда жұттан үлкен қайғы Мағаштың жағдайы еді. Ол күннен-күнге әлсіреп
жатқан болатын. Соңғы күндері Мағашты қайғырған жұрт көп. Мағаш Абайдың
қолын ұстай: «Аға ... дүние ... осы!», деді де үзілді. Абай, үй іші, бүкіл Тобықты
Мағаштың артынан кесек-кесек жастарын ағызып қайғырады.
ІV бөлім: «Абай еліне саяхат» Мектеп
Күні: Мұғалімнің аты-жөні:
Сынып: 8 Қатысқан оқушы саны:
Қатыспаған оқушылар саны:
