Профессор Алма Қыраубаеваның жаным садаға еңбегінен бүгінгі
жүктеу/скачать 2,36 Mb. Pdf көрінісі
|
| «Апа, алтын апам мені
ң ! Қ ош болы ң ыз, кіналама ң ыз. Мен, міне, осындай жа ғ дай ғ а душар болдым. Амал жо қ . Ма ғ ынасыз т ә уекелге бел буып отырмын. Мені ң қ азамды ешкімнен к ө ре к ө рме ң із. Б ұғ ан ешкім де кін ә лі емес. Ешкімді қ ар ғ ама ң ыз да, с ө кпе ң із, апатайым. Қ айтейін, мен осылай болдым. А қ с ү ті ң ізді ө тей алмай кетіп барам. Кешірі ң із мені. Ерте кеттім демеймін. Б ә рібір мен б ұ лай ж ү ре алар емеспін. Тірі к ү йік болдым. Аялап, ә лпештеп ө сірді ң із. Қ атарымнан кем қ ылмады ң ыз. « Ө лген артынан ө лмек жо қ » деген. Мы қ ты болы ң ыз. Сізді ң ә лі к ө ретін қ ызы ғ ы ң ыз жетеді. Қ ай ғ ырма ң ыз ма ғ ан. Мен адам т ү сінбейтін жан болдым. Мені шіріген ж ұ мырт қ а деп білерсіз. Апа, мен т ү сімде ә кемді к ө рдім. Ө згермеген, сол қ алпы. Енді о д ү ниеде кездесермін ә кеммен. Онда да жал ғ ыз болмаспын. Қ алай ө сіріп, ба ғ ып- қ а ққ аны ң ызды айтармын. Риза болар ә кем де. Апа, та ғ ы айтамын. Мені ң ө ліміме ешкім де кін ә лі емес, ө зім кін ә лімін. Мен ма ғ ынасыз ө ліммен кетіп барамын. С ө ге к ө рме ң іздер. С ө кпе ң із жаман іні ң ізді, т ә телерім, б ә рі ң де қ ош болы ң ыздар. Қ арындасым Ғ алия, сен о қ уды жа қ сы о қ ы, апамды ренжітпе. К ө ке, сіз енді апамны ң сенерісіз. Жаман іні ң із, жал ғ ыз іні ң із осылай болды, қ ош болы ң ыз. С ө кпе ң іздер мені. 23 мамыр, 1985 жыл». Хатты неше қайтара оқысақ та, байғұс баланың жарық дүниені қиып, өзі айтқандай «мағынасыз сапарға» тез аттанып кету себебін а ңғара алмадық. Жас бала әке өлімінен кейін өзіне тым үлкен жауапкершілік артып, аз ғантай кемшілігін де орны толмас өкінішке айналдырудан, жасына лайы қ емес сол ауыртпалықтан жүйкесі тозды ма екен? О қушыны тығырыққа алып келген жан дүние өзгерісінің ал ғашқы қайшылықтарын, баланың ойындағы шағын «трагедияларды» дер кезінде тар қатып жібергенде, мұндай жағдайға жетпес пе еді деген өкініш келді ойымызға. – Баланы ң бір түрлі болып өзгеріп жүргенін мұғалімі байқамап па? – деген с ұрағымызға анасы: – М ұғалімі ештеңе айтқан жоқ, – деп жауап берді. Оқушының мінез- құлқындағы өзгерістерді түсінуге бір табан жақын тұрған адам м ұғалімі еді, ол кісімен сөйлесудің реті келмеді. Б ұл оқиғаға соншалық мән беру себебім, өзіміздің студенттер арасында да есімнен шы қпастай бір жағдай болған еді: С. деген студент о қитын топпен жұмыс істеген кездерім ұстаздық өмірімдегі ең бір сәтсіз, қиын жылдар болды. Ол курстан талантты балалар да к өп шықты, соған қарамастан, өзімді кінәлі адамдай с өзінемін. С. бірінші курста жа қсы, талапты студенттердің қатарында еді. Тыныш, саба ғын оқып жүретін. Үшінші курста жолыққанымызда, курстастары оны ң мінезінің өзгеріп кеткенін, жиналыста жиі сөз алып, әркіммен бір ілінісіп, ауыр-ауыр мін тағып сөйлейтінін айтты. Оны жаманды ққа жорыған ешқайсымыз болған жоқ. Жеке жа ғдайыма байланысты, тағы біраз үзіліс болып кетті. Сол аралықта Каблуков к өшесіндегі ауруханаға түскенін естіп, бірнеше кісі болып іздеп барып едік, р ұқсат беретін бастығы келмей, көре алмадық. Келесі бар ғанымызда шығарғалы отыр екен, өзімізбен бірге алып қайттық. Б ұрын мұндай ауруды кім көрген, денесі сау да, сөзі мен мінезі бір т үрлі. Қоғамды да, өзін де тығырыққа тіреп сөйлейді. Жұрттың назарын аудармайы қ деп трамвайдың арт жағына топталып тұрып едік, жеткенше бір өзі сөйлеп келді. Жалғыз-ақ сескенгенім: көзі сал қын тартты да тұрды, айналасындағы қуаныш, ренішті сезінбейтіндей. Баламызды ң ауруханадан шыққанын жазылғаны екен деп жүре бердік. Бір к үні салынып жатқан құрылыстың тоғызыншы қабатынан к өзін байлап құлағанда бір-ақ білдік жазылмағанын. Бізді ң курстың өміріндегі адам айтқысыз ауыр күндер осы болды. Әсіресе ең бір алыс ауылдағы кәрі әкесі мен өзінен сәл– ақ үлкен т әтесінің жалғыз сүйенішінің жансыз денесін жөнелтіп тұрған сәтті к өрер көзім көрмей-ақ қойсашы. «Бұл бақытсыз баланы ауруынан алып қалуға болмас па еді?» – деген сұрақ жанды қинады. жүктеу/скачать 2,36 Mb. Достарыңызбен бөлісу:
|