Алуан түрліктің (плюрализмнің) элементтері демократияның классикалық теориясын қалаушылардың еңбектерінде байқалған. Оған ең алдымен Джон Локк пен Ш.Монтескье атап көрсеткен биліктің тармақталу теориясы кіреді.
Джон Мэдисон (1751-1836) антикалық полистегі саясти тәртіптің жаппай, барлығын қамтитын бір пікірлігінен іс жүзінде бас тартты. Оның орынына Д. дарашылдық және либералдық принциптерін ұштастырып, мемлекеттік билікті алға тартты.
Джон Мэдисон (1751-1836) антикалық полистегі саясти тәртіптің жаппай, барлығын қамтитын бір пікірлігінен іс жүзінде бас тартты. Оның орынына Д. дарашылдық және либералдық принциптерін ұштастырып, мемлекеттік билікті алға тартты.
Сөйтіп, саяси теорияда тұңғыш рет халық, демек көпшіліктің билігін дәріптеудің орнына азшылықтың мүддесін қорғау идеясына қадам жасалды.
Д. алуан түрлік теориясы саяси процеске барлық азаматтардың тікелей қатысу теориясынан бас тартты. Бұл теорияның жақтаушылар қазіргі Д. мемлекетте саясатты жеке тұлға емес, халық емес, топ деп тұжырымдайды.
Саясатта топтың қатынас тұжырымдамасын жасаған Артур Бентли (1870-1957). Ол кең мағынасындағы мемлекеттің мақсаты – саяси процесске әр түрлі топтардың мүдделерін тартып, оларды келісімге келтіру. Мемелекетке либерализм сияқты «түнгі күзетші» ретінде емес, топтың мүдделер күресіне бақылау жасайтын, қоғамда әлеуметтік әділеттікті қолдайтын қазы ретінде қарайды.
Д. алуан түрлілік теориясының тағы бір ерекшілігі – биліктің араласуы, сінуі (диффузиялануы), демек саяси жүйеде биліктің ыдырауы, бөлініп-бөлініп кетуі.
