280
құштарлық, ғашықтық сезiмде болуы қажет. Сонда ғана адамның
өзiндiк сана-сезiмi жойылып, Құдайлыққа жол ашылады. Мұндай жан-
дүние ахуалын сопылар
фана
(бейболмыс, Құдайға жетiп, сiңiсу) деген
ұғыммен берген. Орта ғасырлардағы Шығыс жұлдыздарының бiрi Руми
Джалаледдин төмендегiдей нақыл сөздер арқылы бiзге оны ашық та
айқын түсiндiредi:
«Бiреу сүйген жарының (Абсолюттiң) есiгiн қағады. «Бұл кiм?» –
деген сұраққа: «Менмiн», – деп жауап бередi. Есiктiң ар жағынан: «Бұл
үйге Менiмен Сен сыймайсың», – деген дауыс естiледi. Есiк жабық
қалпында қала бередi. Ол тақыр далаға кетiп, жалғыздықтың азабын
тартып, аузын берiк ұстап, күндiз-түнi Құдайға құлшылық етедi. Бiр
жылдан кейiн қайтып оралып, есiктi тағы қағады. «Бұл кiм?» – деген
сұраққа, Ол: «Сенсiң», – дейдi. Сол сәтте есiк дереу ашылады». Демек,
тек «мендiк» толығынан Құдайлықтың шеңберiнде ерiп-сiңген кезде
ғана адам рухтың ең биiк сатысына көтерiлiп, Алланың құшағына
қосылады.
Сопыларды ресми мешiт алғашқы ғасырларда қанша қудаласа да,
қарапайым халық арасында олардың беделi өсе бердi. Олар Құранның
аяттарын, шариғаттың қағидаларын түсiндiрiп қана қоймай, дiндi
философиялық тұрғыдан тереңдете бiлдi. Сопылардың ойынша,
Достарыңызбен бөлісу: