Менің бұл адам шошырлық мәселені алғандағы себебімнің бірі, ол – осы суицид мәселесінің біздің қасіретімізге айналып бара жатқандығында.Суицидке ұшыраушы адамдар әдетте, рухани күйзелістен зардап шеккен және стрестік күй-жайда болған, өз мәселесін шеше алмаған адамдар тобы. Олар жиі психикалық аурудан зардап шегеді, әсіресе депрессиялық күйде ұзақ болады және болашақтан өз үмітін үзеді.
Бүкіләлемдік денсаулық сақтау ұйымының берген мәліметтері бойынша, Қазақстан 100 мың адамға шаққанда 52-53 (әлемдік орта көрсеткіш 14-15 адам) өзіне-өзі қол жұмсаушылардың нәтижесімен алдына Венгрия, Ресей, Латвия мемлекеттерінен кейін төртінші орынды иемденеді екен. Қазақстанның ішіндегі соңғы жылдардағы көшбасшы облыстар – Оңтүстік Қазақстан облысы (72 жағдай), Ақтау (64-67) және Солтүстік Қазақстан (100 мың адамға шаққанда 57 өзіне-өзі қол жұмсаушылар). Яғни, біз суицидтің эпицентрінде тұрып жатырмыз! Ең таңқаларлығы, біздің мемлекетіміздегі өзіне- өзі қол жұмсаушылардың саны жалпы өлім санынан да асып түсуде.
Проблеманың ғылыми зерттеулері. Кеңес Үкіметі кезінде 30-жылдардағы Гернет М. Н.(1922 ж., 1927 ж.) пен Родин Д. П. (1922 ж.) ғалымдарының статистикалық-аналитикалық жүргізілген жұмыстардан кейін бұл тақырып ұзақ уақыттыр бойы Жабулы қазан жабулы күйінде кейпін кешті. Суицидалдық әрекеттердің кең таралуы мен себептік факторларын анализдеу жұмыстары (Башлыков Н. А., Петраков Б. Д., 1972 ж.) әлеуметтік гигиена өкілдерінің тарапынан оны тереңінен зерттеуіне қолдау таппады. Сол кезеңдерде бұл тақырыпта психиатрлар (Амбрумова А. Г., Тихоненко В. А., 1978 ж.) мен заңгерлер (Бородин С. В., Михлин А. С., 1983 ж.) өз зерттеулерін жүргізе бастады.
