Таланттар
жүктеу/скачать 2,04 Mb. Pdf көрінісі
|
А.Қыраубаева. Жаным садаға. Пед.енб. 4-т.
| КОНЦЕРТ
Мұғалімдерді балалардың көз алдында қатал сабақ берушіден аға досқа айналдыратын құрал – бірігіп шығармашылық жұмыстарын атқару. Жалпы, біз сабақтан тыс уақыттардың көбінде өз отырыстарымызда, қыдырыс, демалыстарымызда да балаларды қасымызға алып жүріп, бірге болуға тырыстық. Алдымен, мұғалімдер ішімдікті тоқтаттық. Содан соң-ақ, өміріміздің базары балалар бола бастады. Баяғының ұстаздары шәкірт тәрбиелегенде жанынан тастамайды екен. Шәкірт ұстазының әңгімесін, тірлігін, қуаныш-мұңын, қайғысын – бәрін көру арқылы тәрбиеленеді. Қазақтың шалдарының тізесіне сүйеніп отырып, тіпті кітаптан ала алмайтын талай дағдыны меңгерген. Сөз саптауды, кісілік-парасатты меңгерген, қазақы қалжыңды үйренген. Жүйелі сөз бен қорқақтықтың қадірсіздігін пайымдаған. Кісі сыйлаудың жөн-жосығын көзімен көріп отырған. Өз халқымыздың салтынан ажырап, отырысқа арақ, былапыт сөз, орынсыз әрекеттер араласқан соң, балалар шеттетілді. Бөлек бөлмеге қамалды. Кісілікті тым аз көретін болып қалды. Бұл да дәстүрлі тәрбиені тоздырудың амалы еді. Оқушылар мен мұғалімдер бірігіп дайындаған бір үлкен концерт бәріміздің есімізде қалды. Ауыл да ауызынан тастамай жүрді. Әншейінде ықыластана қоймайтын өнерпаздарды көрсең. Бірінші болып сахнаға ұлттық киіммен домбыра ұстап, директордың өзі шықса. Мұғалім мырзалар қыздарша киініп алып, «Тамашаның» рөлін орындаса. Бибілер мен бикелер қойылым жасап, ән айтып, билеп жатса, «ұрыста тұрыс бар ма?» Оқушылар одан асып түспесе де, терлеп-тепшіп, өз міндеттерін тамаша атқарып шықты. Қызық болғанда, концерттің беделін көтеру үшін шақырып, соңына таман шығармақшы болған Сәуле (Жанпейісова) қызымыз сахнаның сыртында күте-күте шаршап, 202 кезек әрең тигенде: «Туһ, кәсіби әртістердің өзі бір жарым сағат концерт қоюшы еді, сіздерге, міне, үш сағат болды ғой», – деп күлді. Өз өнерлеріне риза болып, уақыттың қалай тез өткенін аңғармай, қуаныштан екі беттері бал-бұл жанған оқушылар мен ұстаздар «Шынымен бе?» – деп, сағат сұраса бастады. Сөйтсек, қызық-ай, үш сағат бойы концерт қойыппыз. Содан соң концертімізді шақтап, қырнап, кеңшардың орталығына, Ұзынағашқа дейін апарып көрсеттік. Ептеген "табысымызды" бөліп алып, жыртық қалтамызды жылытқан болдық. Бәрінен де сахнаның сыртында тұрып, ортақ істің жақсы шығуы үшін жанашырлықпен сыбырласқандарымыз, бірімізді- біріміз киіндіргеніміз. – Ләйлә бике, көйлегіңіздің етегін тигізіп алмаңыз. – Самал мырза, сырнайыңыздың қайысы түсіп кетпесін. – Айдарбек мырза, сөзіңізді тағы бір қайталап қойыңызшы. – Бекболат мырза, арқаңыздағы шашыңыз мықты ма? – Қорықпаңыздар, бәрі тамаша! Шүпір-шүпір, сыбыр-сыбыр дыбыстар, дың еткен домбыра, зың еткен мандолина, сыңқ еткен күлкі тағы-тағылар бәрімізді бір мүддеге бағындырып, бір адамға айналдырғандай еді. Көрерменнің ду-ду шапалағы мен ұстаздардың сенімі тіпті бұйығы балалардың да көңілін судай тасытты. Сахна түгіл өз құрдастарының алдына шығуға ұялатын балалардың бірте-бірте ашылғанын көру қандай қуаныш! жүктеу/скачать 2,04 Mb. Достарыңызбен бөлісу:
|