Таланттар

296 
 
Баяғы сақтар кейін бір заманда «түркілер» атанады. Түркілер 
де  –  біздің  атамыз.    Сол  түркілер  кезінде  болған  бір  оқиғаны 
айтып берейін:  
Бір  жаугершілікте  түркілердің  бәрі  қырылады.  Жалғыз  ғана 
бала  жараланып,  шөптің  арасында  қалып  қояды.  Жарасы 
ауырады. Қарны  ашады. Жылап жатқанда, бір Көк Бөрі қасына 
келеді.  Баланы  иіскеп  көреді.  Тілімен  жалап,  жарасын  жазады. 
Емізеді.  
Бала өсіп, жігіт болады. Түркі Бек атанады. Себебі ол күшті, 
батыл  болып  өседі.  Түркі  Бектің  балалары  да  Көк  Бөріні 
анасындай  көріп  кетеді.  «Түркілер  Көк  Бөріден  тараған»  деген 
әңгіме содан қалған.  
Түркілер  бұрын  өз  байрағына  Көк  Бөрінің  суретін  салып 
қоятын.  
Жамбыл атаның ұстазы Сүйімбай былай дейді:  
 
 
 
Бөрілі менің байрағым,  
 
 
Бөрілі байрақ көрінсе,  
 
 
Қозады қай-қайдағым!  
 
Бұл өлеңді ести салып, Айбегім қайталап айтып берді. Жаттап 
алды. Данабек те айтты. Айбегім әкесінен сұрады:  
–  Сонда мен Көк Бөрі ұрпағымын ғой, ә!  
–  Иә, қызым, біз Көк Бөрі ұрпағымыз! – деді әкесі.   
 
          

жүктеу/скачать 2,04 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: