305
иіскейді. Жусанның жұпар иісі бой-бойына тарап, елжіретеді.
Кенет, көз алдына еміс-еміс елес болып қалған туған жері
елестейді. Бір ыстық сағыныш жүрегіне толады. Көзінен жас
парлайды. Жусанды екі алақанына қысып, бетіне басып тұрып
қалады. Аң-таң болған жанындағы қызметшісіне:
– Мынау шөптен менің туған жерімнің иісі шығады, – дейді.
Сөйтіп, әлгі бір уыс жусанды бойтұмарының ішіне салып алады.
Елін сағынған сайын иіскеп, мауқын басады».
Бұл дүниеде туған жердің жусанынан артық ештеңе жоқ.
Достарыңызбен бөлісу: