классикалық кезеңі (XVII ғ
.–
ХХ ғ. басы) ғалымдардың нысанның
мәнін тану
құралынсыз танымды жүзеге асыруға болады деген сенімділігі
-
мен
байланысты болды, негізінен зерттеу нысанына басты назар ауда
-
рылды.
Классикалық емес кезең (ХХ ғ. басы және ХХ ғасырдың 60
-
жылдары)
–
нысанды зерттеу нәтижесінде алынған білім таным құра
-
лына қатысты
болатынын ғалымдар басшылыққа алды.
Неоклас-сикалық кезең немесе
классикалық еместен кейінгі кезең (ХХ ғасырдың 60
-
жылдарынан бастап)
нысанды зерттеуге бағытталған пәндік
-
тәжірибелік іс
-
әрекет нәтижесінде
алынған білім тек қана та
-
ным құралына ғана емес, субъектінің
дүниетанымына, құндылықтары мен нормаларына да қатыстылығын
түсіндірумен байланысты еді. Бұл соңғы жылдардағы әдіснамалық
зерттеулердің нәтижесі, ғылыми ізденісте осыны басшылыққа алу керек
болды.
В.В. Краевский педагогика әдіснамасының даму тарихын ғылым
дамуының кезеңдерімен сәйкестендіру мәселесін қарастырды. Ол М.А.
Данилов ұсынған педагогика әдіснамасының анықтамасы педаго
-
гика
ғылымы дамуының
«классикалық» кезеңіне сәйкес келетінін көр
-
сетті.
Педагогика әдіснамасын әдіснамалық іс
-
әрекет ретінде қарас
-
тыру ғылым
дамуының
«классикалық емес» кезеңіне сай келеді (В.В. Краевский, 1977 ж.).
Сондай
-
ақ, Е.В. Бережнованың (2003 ж.) еңбегін
-
дегі педагогика
әдіснамасының мағынасы педагогиканың дамуының
неоклассикалық кезеңіне сәйкес деп пайымдады. ХХ ғасырда және ХХІ ғасыр басында жеке ғылыми
бағыт ретінде педагогика әдіснамасы дамуының іргелі негіздері қаланды.
