Құтқару Шілденің шыжыған күні еді. Ауылдың бір топ балалары таяу жатқан Түрген өзеніне қарай улап-шулап жүгіріп келеді. Көйлектерін жолай шешіп, бұлғап-бұлғап қиқулайды. Тау өзенінің суы тастай, оның үстіне жоғарыдан құлап аққан судың екпіні атанды жығардай алапат.Тым асау.
Өзді-өзінің шуылымен қаперсіз келіп жөңкілген суға әлжуаз Әлжан ә дегенде-ақ бір батып, бір шығып, қойтастарға қолы ілікпей, әбігерге түсті.
Мұны аңғарған ересектеу Ернар дереу жағаға жүзіп шығып, көпірге қарай құйындай жөнелді. Ойы – осы маңнан тосып, құтқарып қалу.Ернардың артынан Жаппар,Жұмағұлдар бір-бірінен қалыспай ентіккен қалыпта көпірге қаз-қатар тұра қалысты.
Әр жердегі қойтастарға бір соғылып, есінен айырылған Әлжанды үшеулеп жағаға шығарды.
Т.Сарыбайұлы
Жоспар: Балалардың суға асығуы
Әлгі көршісі шиқылдап, дыбыс беріп, айналадағы қарлығаштарды жинап алады да, ақ тамақтың ауырып қалғанын айтады. Бәрі қауымдасып, бір жаққа ұшып кетеді.
Ақ тамақ жатқан үйдің құмдағына біреуі жүн-жұрқа, бірі сазбалшық, енді біреулері жіптей жіңішке шөпшек әкеледі. Нақ біреу бұйрық бергендей, бәрі тізіле шұбап, дамыл таппай, қайта-қайта қатынайды. Ә дегенше ақ тамақтың ұясы әзір болады.
Сіз ұяға жатып қалсаңыз, тағы суық тиер, - деп, бір-екеуі түлеп түскен мамықтарын әкеп төсейді. Достарының көмегіне риза болған ақ тамақ:
«Көп түкірсе – көл» деген осы екен ғой, - деп, жылы оранып,ұясына жата кетеді.